Сарочае радыё

6.

Паклаўшы слухаўку, але не спаталіўшы жадання паразмаўляць, я пачула, што ў кухні ўжо пачалася «гарбатка штовечар». Мае суседзі, Алесь і Паліна, так называюць вечаровыя кухонныя размовы за гарбатай.

― Высвятляецца, што Пазняк ― тэатразнаўца! ― чула я Паліну з калідора. ― Ён так пісаў пра Брэхта… скарб для маёй дысертацыі. Я думала, ён быў усяго толькі гучным палітыкам. Зусім не!

Яшчэ не ўбачыўшы Паліну, я магла ўявіць яе жэсты. Калі яна кажа: «Зусім не!», то круціць галавой (валасы пералятаюць з аднаго пляча на іншае) і шырока і рэзка адводзіць руку. У яе адкрытая жэстыкуляцыя ― танчыць усё цела, а найбольш рукі. Мы з Алесем аднойчы паставілі эксперымент: папрасілі яе расказаць гісторыю, не рухаючыся. Паліна збівалася, губляла патрэбныя словы і зусім не магла стрымаць рукі. Здаецца, словы ў яе ўзнікаюць адначасова з жэстамі ці на долю секунды пазней.

Пабачыўшы мяне ў дзвярах, але не «раскусіўшы» яшчэ майго настрою, Алесь у сваіх заўсёдных акулярах на доўгім смешным носе ажыўлена, хоць, здаецца, сур’ёзна спытаўся:

― І як вы сёння ратавалі свет?

Вось поўная Палініна супрацьлегласць. Флегматычны, стрыманы, сур’ёзны, з эканомнымі рухамі. Юрыст… Паважае маю працу. Шкадуе, што сам не журналіст. Але я не магла стрымацца:

― Білі лынды! Нейкі ЖЭС, а не радыё!

Паліна раптам зайшлася ад смеху, а я адчувала, што заводжуся.

― Касмічныя тэмы! ― працягвала я.

― А, я забыўся, сапраўды! Я ж заходзіў на ваш сайт, бачыў твой рэпартаж. Пра талеркі, ― кажа Алесь.

― Таня, а што такое, ― Паліна яшчэ смяялася, ― лынды? І яшчэ гэтыя, ну, гэтыя… ― яна пакруціла рукою, дапамагаючы сабе ўспомніць, ― Бібікі?!

Я маўчала. Паліна працягвала:

― Дарэчы, а чаму іх здымаюць? Кажуць, яны псуюць… ― яе рукі акрэслілі прастакутнік у паветры, ― выгляд будынкаў? Але ж гэта не так?

― Мне гэта нагадвае, ― сказаў Алесь, ― зразумела, толькі нагадвае ― сорак першы год.

Паліна махнула на яго рукой і цокнула языком.

― Ды я сур’ёзна кажу. Мой дзед мне расказваў, што ўсім тады загадалі здаваць радыёпрыёмнікі. Пачынаецца вайна ― а ўсе з прыёмнікамі стаяць, чарга. Добраахвотна, праўда, бо прыёмнікі ж таннейшыя за антэны.

Мы, удумваючыся, замоўклі.

― І прычына тая ж самая…

― Ды скажаце вы мне прычыну ці не?

― Кантроль інфармацыі, вядома, ― юрыдычным тонам працягваў Алесь. ― Канал новы будуць глушыць.

― Ну, а людзям-та што? Мы яго ў інтэрнэце зловім, калі захочам.

― Толькі мы і зловім… ― Алесь апёкся гарбатай і праз зубы ўцягнуў паветра. ― У тваёй бабулі ёсць інтэрнэт? Ці хоць у мамы? А тэлевізар ёсць. Але там жа нават «Культуры» няма ― адны серыялы і «Дыскавэры», і тыя па кабельным.

Я сядзела, згарбаціўшыся і адчуваючы напругу ў спіне, не ў сілах выпрастацца. Гарбаты не хацелася.

― Я не буду гэтым займацца, ― сказала я.

― Ты чаго? Гэта немалая справа.

― У мяне хутка будзе падваенне асобы. Я ― страчаны журналіст.

Алесь паглядзеў на мяне непраўдападобна павялічанымі вачыма. Я раней і не заўважала, якімі велізарнымі робяцца ў акулярах дальназоркія вочы.

― Тады я такі ж юрыст. І што?

― Добра, а я страчаны тэатральны крытык. І гэта таксама праўда!

Мы паглядзелі на Паліну, якая некалькі хвілін таму захоплена казала пра Брэхта. Погляд яе вачэй, формай падобных да гарбузовых зерняў, як быццам пацяжэў, але рукі працягвалі свае танцы.

― Я перастаю верыць, што тэатр змяняе людзей, ― яна зрабіла такі жэст, быццам скінула нябачную тогу. ― Хоць распранайся, хоць ты мацюкайся са сцэны! ― Паліна працягнула «р» так, што выйшла «ррраспранайся», ― хоць стаў класіку ― людзі толькі ахаюць! І нічагуткі, ― валасы зноў пераляцелі, ― не бяруць з сабой, у сваё жыццё!

Ад гэтага нястомнага тэатральнага рупліўца рэдка можна было пачуць такое. Мы пачалі падбадзёрваць яе.

― Можа, ён змяняе…

― Гэта ж цяжка зразумець і адсачыць…

― Не змяняе, ― абрэзала Паліна. Нармальныя людзі нават не ведаюць, як прачытваць спектакль. У іх ніякіх ключоў, ― Поля павярнула нябачны ключ у нябачным замку, ― яны не маюць уяўлення пра падтэксты. Як дзеці ў школцы, памятаеце, казалі: аўтар не мог пра гэта думаць! Ён такога не ўкладаў, гэта прыдумалі крытыкі! Яны лічаць, што ў кожнага тэксту мноства тлумачэнняў і ўсе яны правільныя.

― Постмадэрністы, ― прамармытаў Алесь.

― Сядзіць чалавек у тэатры ― і не думае! Ён прыйшоў расслабіцца…

Паліна яшчэ нешта казала пра спектакль, які ішоў на дзвюх нашых дзяржаўных мовах, праз што гледачы скардзіліся ў водгуках, што ім даводзілася напружвацца. Мне стала неяк няёмка.

― Гэта ж праз нас. Гэта ж менавіта праз нас. Гэта СМІ расслабляюць чалавека. Яму пра ўсё ў лоб кажуць, удзёўбваюць у галаву, малюначкі паказваюць, «мадэлююць рэальнасць»… А ён і абвыкае… Вось жа, напрыклад… у тэатры, у літаратуры ― усё бывае на фоне чагосьці. А ў журналістыцы без фону…

― Без падтэксту, ― дадала Паліна.

― Без рытму. Беспаветраная прастора нейкая. Там кажуць пра важныя рэчы, але неяк не так… Журналісты як быццам не з гэтага часу! Таму што яны не адчуваюць часу за сабой. У іх нейкая дзіўная карціна свету. І яны, і іх час ― там заўсёды пачатак. І яшчэ… я вось што хацела сказаць… яны завуць дрэннае рэалістычным. А добрае іх мала цікавіць.

― Таня, але ж у журналістаў усё ж такі ёсць факты, ― адвакатнічаў Алесь.

― Але няма ведаў.

― Яны пішуць пра падзеі…

― Не пражытыя імі. Без унутранага аўтабіяграфізму! Таму мы і робімся цынічнымі.

Паліна паднялася з-за стала і пайшла мыць кубкі. Яна адкрыла кран і загаварыла:

― Я хачу, каб тэатр дзейнічаў. Каб ён, ― струмень грымлівай вады перапыніўся, ― душы скаланаў! Каб людзі думалі пра сябе, спрачаліся пра спектакль! ― яна крутанула кран, і вада зноў абрынулася ў ракавіну.

― Вядома, і я таксама хачу, ― адказала я ўжо пад грукат вады.

― Я не ведаю, як гэта, ― прызнаўся Алесь.