Голас крыві брата твайго

XXIV

Міця балюча ўразіўся і да непрытомнасці зніякавеў, убачыўшы ў доўгай з іржава-гліністымі берагамі яме на грудзе мёртвых, сінявата-белых цел забітую Хрысцю. Яна ляжала якраз наверсе, на залітай цёмнаю кроўю пажылой сівавалосай кабеце, нібы жывая, утаропленая карымі вачмі ў сіняе неба з нізкімі пухірамі белых хмар, што наплывалі з-за высокай грады лесу, несучы на зялёнае поле цёмны смутны цень. На маладых набрынялых грудзях коса чырванелі і надзіва нават не сачыліся кроўю тры невялікія ранкі. У пякучай муцы штырханулася і зайшлося Міцева сэрца, анямелі і падагнуліся ногі.

Зводдаль ад ямы глыбокімі зацяжкамі глыталі слабы сігарэтны дым п’янавата-расчырванелыя і вясёла-абыякавыя паліцыянты. Нешта расказваючы, сыта рагаталі. У драбнаватага з прыгожым тварком на пярэдніх зубах паблісквала залатая каронка.

Міця яшчэ раз азірнуўся на доўгую з іржава-гліністымі берагамі яму, каб упэўніцца, што там ляжыць яна, Хрысця, і яго заванітавала, нешта гідкае падвярнулася пад грудзі, і скоранька пайшоў пад здзеклівы рогат нізкага мардастага паліцыянта, што стаяў зводдаль купкі:

— Чаго ўцякаеш? Ёсць нічога дзеўкі. Магу ўкласці да іх, будзеш ляжаць на цыццы.

Да Міці падбег, перастрэўшы, і дыхнуў перагарам у твар кіславата-злы, нахмураны Камашыла:

— Меней швэндайся тут. Стаіш у ачапленні, дак стой. Знойдзецца твой Царык. Хто там яшчэ з табою? Гані вон!

— Жонку яго тут застрэлілі.

— Жонку, цётку,— перакрывіў, перадражніў Міцю і мякка заскрыгатаў зубамі Камашыла.— Нашто, спытай, лішнія сведкі? Нашто, каб бачылі нас з табою?

— Гэта не ўтоім,— Міця скорым крокам завярнуў назад, ужо думаючы, казаць устрывожанаму, узнерваванаму, што адыходзіў ад памяці, Імполю ці не казаць.

I не сказаў, глянуўшы ў ашалелыя, чырвоныя, як у навязанага быка, Імполевы вочы. Знайшоўся, выдумаў пра Нямеччыну.

Нібы трохі акрыялы, але нейкі яшчэ бязвольны, асалавелы Імполь пасунуўся, шоргаючы чаравікамі, па жвірыстай дарозе, пад навіслыя лапы ружаватых хвоек, дзе пагойдваўся, кружыў голаў плямісты цень.

Міцю здалося, што ў Імполевай душы, як у набрынялым зярнятку, прабіўся крохкі расток спадзявання, што Хрысця папраўдзе засталася жыва.

Як і самому яшчэ ўсё не верылася, што ў яме папраўдзе ляжыць яна, забітая Хрысця. Міця нават не паспеў распытаць у Імполя, як і калі яны абаіх апынуліся ў турме. За што? Падумалася раптам пра іншае, што Імполь вернецца да Алесі, паходзіць, як адбіўшыся ад хлява авечка, і прыйдзе назад.

Нечакана перад вачмі, нібы з глыбокай вады, паволі пачало выплываць Верасава, вузкая, зарослая бэзам вуліца, свая хата за шарым плотам, і ўбачыўся бацькаў твар — худы, жоўты і зблажэлы. Успомніліся Дварчаны, той цагляны дом, дзе іх з Царыкам трымалі ў настылым вільготным падвале дварчанскай паліцыі і куды прыходзіў з падаянкай і мок на нудным дажджы, затаіўшы сваю крыўду, смутны бацька. Яны з Міцем бачыліся тады астатні раз, і ў той астатні раз Міця нават з нейкім грахом падумаў, што бацька доўга не пажыве.

Але ніколі, вядома, не гадаў, не думаў, што здарыцца самае найгоршае — бацька памрэ нечуванай, нялюдскай, гвалтоўнай смерцю.

Няўжо свет такі злы і нелітасцівы? Няўжо не было і няма ў ім дабра? I ён, Міця, дарма шукаў справядлівасці, высокага чалавечага розуму, светлага кахання, дабраты між людзьмі. Няўжо ён так горка абмыліўся? Няўжо пануе толькі звярыны закон: ірваць адзін аднаго, трымаць у няволі, з асалодаю біць, рэзаць, заваёўваць, узвышацца адзін над адным, род над родам, нацыя над нацыяй, дзяржава над дзяржавай.

За светлым чубком лесу блізіўся і рос, і нібы валіў сваім натужным гулам дрэвы нізкі рокат чорных грузавікоў. Адтуль з густым пудкім фуркатам плыла стракатлівая хмара ненажэрна-крыклівых маладых шпакоў. Яна коса завілася над Міцем і, пераляцеўшы яго, імкліва ўпала на ружаваты ад вобаратніку і смолкі вільготны лужок.

Міця рвануўся да дарогі. Непаваротныя грузавікі, вяла пахістваючыся доўгімі крытымі кузавамі на ямах і каранёвых гарбах, выпаўзалі з-пад навіслых калматых лап, з шоргатам чаплялі іх. Пярэдняя машына, зварочваючы далей ад навісі хвоек, наязджала тупаватым рылам на пруткія кусты маладога грабу і арэшніку, што светла зеляніў на другі бок дарогі. Вецер ірваў і віхрам круціў сашморгнутае лісце.

Высокія колы, з’язджаючы на край дарогі, падміналі спярэшчаную жоўтым люцікам траву, пакідаючы на ёй прылізаны, нібы вадою, след.

Гулка трапятаў і ляскаў чорны брызент з трыма маленькімі, на пядзю, аконцамі.

Міця адступіўся — крыты грузавік, ажно задрыжала ўсё ўсярэдзіне, з гарачым гулам пранёсся міма. Услед за ім, абдаючы Міцю цёмна-сівым дымам саляркі, цяжка і натужліва роў другі.

У кузаве поруч з шоферам тросся на пружыністым сядзенні рыжавата-чырвоны немец, у незавешаным кузаве з краю лавак, трымаючы між каленяў вінтоўкі, насцярожана надзьмуліся ў чорнай форме паліцыянты; з-за іх вызіраў зарослы чорна-сіваю шчацінаю немалады твар. Ці не Царыкаў? Міця спярша скорым крокам, а потым ужо і подбегам пайшоў за грузавіком, што нечакана сцішыў ход, загамаваў перад каламутнаю карабатаю лужынаю.

Няголены чорна-сівы твар яшчэ больш выцягнуўся, падымаўся над галавою ў курносага, з худою доўгай шыяй, маладзенькага паліцыянта Грузавік, аб’язджаючы лужыну, павярнуўся, і пад чорны брызент коса зіркнула веснавое парнае сонца — і на галаве ў чалавека заблішчалі, засерабрыліся сівыя валасы.

Па сівай упартай чупрыне і па гарбаватым носе Міця цяпер добра распазнаў, што гэта быў ён, Лаўрын Царык. Як Царык пазнаў і яго, устаючы на ўвесь рост і памахваючы няголеным чорным тварам з белаватымі ніжай куткоў рота плямамі сівізны.

Паліцыянт, убачыўшы Міцю і яго паднятую руку, павёў вачмі за плячо і, нечакана схапіўшы вінтоўку, штырхануў ёю Царыка ў грудзі, асаджваючы яго зноў на лаўку.

Міця, падмахваючы цяжкаю вінтоўкаю, прыспешыў крок і крута завярнуў з дарогі, падбег да купкі салдат, дзе стаяў, шырока расставіўшы ногі, абыякавы, здаецца, да ўсяго, што тут рабілася, з кіславата-п’яным, дурнаватым смяшком Камашыла.

Ухмылка раптам слізганула з яго твару, і ён пачаў налівацца кроўю:

— Ты чаго зноў?

— Яго... Царыка прывязлі! — задыхнуўся Міця.

— Не абазнаўся? — Камашыла пазіраў туды, дзе каля дзвюх іржава-гліністых ям разварочваліся чорныя грузавікі.

— Нямецкі афіцэр там.

— Я знаю, начальнік турмы,— Камашыла абцёр свае сонныя вочы.— Зараз падыду... А ты мігам на сваё месца.

— Можа, разам? — падкрадвалася падазронасць, што Камашыла хітруе.

— Яшчэ чаго.

З няпэўнасцю і трывогаю ў сэрцы, што Камашыла абмане, Міця вярнуўся пад лес на ўкатаную грузавікамі дарогу.

Зніякавелы, нервова-нацяты ўжо глядзеў, як з грузавікоў сцягвалі мужчын са звязанымі назад рукамі. У купе распазнаў сівую без шапкі Царыкаву голаў, яго сутулыя плечы.

I знямеў, зяхнуўшы ад вострага болю, што цяжкай гарачынёю аблажыў сэрца,— абедзвюма рукамі ў сутулыя плечы штархаў начальнік турмы, гонячы Царыка першага на вузкую, залітую ліпучай кроўю грэблю, што падымалася між доўгімі ямамі.

З-за пляча з размаху б’ючы прыкладамі мужчын, услед за начальнікам турмы пачалі спяшацца нецярплівыя паліцыянты.

Ад нервовасці, ад страху, што расстраляюць мужчын, што зараз згіне Царык, халодны пот шыбануў Міцю па плячах. Міця азірнуўся на Камашылу — той перазараджваў свой аўтамат, рыхтаваўся, ці што, паласнуць чаргой разам з усімі па гэтых, сагнаных на вузкую сценку між шырокіх ямаў са звязанымі рукамі бязвольных мужчынах. I не стрываў, ірвануўся сам да рыжаватага, гладкага ў твары немца.

— Пан афіцэр, там наш чалавек,— у Міці з гарачкі не хапала нямецкіх слоў.— Вунь ён, сівы... Лаўрын Царык.

Немец нібы здумеўся. Азірнуўся кругом. Нарэшце знайшоў сярод усіх тут старшага па званні — Камашылу. Але Камашыла, зачырванеўшыся і падмахваючы аўтамат, бег сюды ўжо сам.

— Ты што лезеш, я ж сказаў, зраблю ўсё сам. А то падсадзіш лабаціну! — збялелы Камашыла з размаху далоняй ударыў Міцю ў грудзі.

Міця адхіснуўся, але ўстояў на нагах, учуўшы раптам невыносную злосць і агіду да Камашылы, але стрываў, як мог спакойна сказаў:

— Ты ж дакляраваў...

— Іншым разам памог бы, а цяпер не магу,— Камашыла адвярнуўся, схаваў свае вочы.— Тут адныя палітычныя, самыя ворагі...— Угінаючыся, стоячы да Міці сутулаватаю спіною, хрыпла пракрактаў: — А гэты твой Царук пры Саветах актывістам быў і цяпер знюхаўся з імі. Я глядзеў яго справу. Так што Царук...

— Царык ён...

— Ды пайшоў ён к чортавай матары! — рэзка крутнуўся Камашыла і, прыплюшчыўшы вочы, зароў ужо на Міцю: — I ты разам з ім. Марш назад!

— Я не сабака, не гані...— ад нянавісці, дасады ў Міці ўсё гарэла ў грудзях.— Дабром прашу, выручай чалавека.

— Ты глядзі,— нацяўся і зноў збялеў Камашыла,— ён яшчэ грозіцца.

Але тут ужо ўмяшаўся немец, абедзвюма рукамі хватаючыся за жоўтую кабуру і расшпільваючы яе.

Міця павярнуўся і цяжкімі, быдта не сваімі нагамі, быдта несучы што на плячах, паволі пайшоў, нехаця і марудна пераступаў глыбокія, разрэзаныя грузавікамі каляіны і чуў на сабе ненавісны пагляд і немца, і ўсіх, хто стаяў поруч з ім. I ўжо здагадваўся, што ім усім карціць паставіць яго на сценку між доўгімі ржава-гліністымі ямамі, да купкі выгружаных з чорных самаходаў мужчын.

Адышоўшыся на нейкую, як здалося, ужо небяспечную адлегласць, азірнуўся.

Немец, зашчаміўшы ў руцэ кароткі пісталет, гнаў туды на чорную ўтоптаную і залітую кроўю сценку якраз Царыка. Царык ішоў спакойна, намагаючыся падняць вышай сваю сівую голаў і выпростваючы худыя плечы. Турзануўшы за звязаныя рукі, немец раптам прыпыніў яго і прыставіў блізенька да патыліцы кароткі пісталет. Узарваўся слабы і глухаваты стрэл.

Ускінуўшы назад сіваватую голаў, на якой вецер калмаціў валасы, Царык пастаяў, нечакана пахіснуўся і тварам упаў на край рова.

Свет раптам зрабіўся пусты і аглухлы, і Міця ўчуў, як чорная глыбіня абдымае яго.

Немец капнуў ботам, намагаючыся скінуць Царыка ў роў, але, мусіць, не здужаў і са злосці замахаў рукою, паказваючы паліцыянтам, каб гналі туды астатніх.

Дрыжыкі білі, траслі Міцю, у руках калацілася вінтоўка, у пякучым вары млела і білася сэрца: шкадаванне нечакана змяшалася з віною перад Царыкам, што не ўратаваў, не памог яму. Перад вачмі прабеглі Дварчаны і ўбачылася збедаваная, згорбленая, з жаўтлява-худымі, як шчэпкі, цыбатымі нагамі Царыкава Люба. Што ён скажа, калі стрэнецца з ёю? А ці стрэнецца? I што стане з ім, калі будзе стаяць каля гэтых іржава-гліністых, выкапаных смяротнікамі для смяротнікаў доўгіх равоў. Няўжо выратаваўся ён, каб страляць ды катаваць іншых? Няўжо ў гэтым свеце чалавек не можа быць чалавекам?

Міця захадзіў, каб суняць гарачую нервовасць. Да болю ў пальцах сціснуў халодную вінтоўку. Крыўда, злосць, адчай магнэзам цягнулі стрэліць у кучу паліцыянтаў. Альбо туды, дзе стаіць, нарыхтаваўшы аўтамат, прадажны Камашыла. Але ці заб’еш яго? I чым гэта скончыцца? Ці паспееш уцячы? Іх тут разам з ачапленнем каля сотні. I што гэтым зменіш? Хіба перайначыш забойцу, хіба вырвеш тое злое, што жыве ў кожным чалавеку.

Міця паволі, нібы па сваёй патрэбе, адышоўся да лесу. Азірнуўся. На сценку між равамі, расцягнуўшы ў шнур, паліцыянты гналі пакорных, з перавязанымі тэлефонным дротам рукамі маўклівых мужчын.

«Свае б’юць сваіх. Нешта заклятае на гэтым свеце. Грэшнае і страшнае. I ніколі ўжо не адкупнае — страляем, нішчым самі сябе. На векі вечныя». Міця затуліўся за кусты маладога ў шурпата-зморшчаным і густым лісці пругкага граба. За імі праскочыў пясчаную, засыпаную слізкаю кастрыцаю дарогу. Ломячы з трэскам сухі хруст, перабег на другі край лесу. Гэта быў нават не лес, а пералесак. Лес пачынаўся за сінявата-зялёным, што выпусціла колас і калюча-мігатліва паблісквала залаціста-ружовай расою, высакаватым жытам. Над імі адзінока, нібы згубіўшы сваё гняздо, цвірчэў жаваранак.

Між сцяною рэдкага пералесу і росным, саладжава-прэсным жытам шылася ўтравелая дарога з зарослымі каляінамі. Міця высунуўся на яе і злякнуўся — на белаватым і круглым, як чэрап, валуне адзінока і смутна згорбіўся чалавек у пляскатай зношанай кепцы, з-пад якой лезлі белыя, ажно зеленаватыя валасы. Сёння раніцай, заплаканы, змардаваны ад гора і трохі як сам не свой, адрошаны ад розуму, ён прасіўся ў Міці прапусціць яго да рова, каб хоць астатні раз глянуць на забітага сына. Міця ведаў, што п’яныя паліцыянты наўрад ці адпусцілі б гэтага збедаванага чалавека назад.

Каб не страчацца зноў, Міця рвануўся за невысокую зарась асінніку, наступіўшы на кучу сухога лому і нарабіўшы нечаканага лопату і трэску. Але чалавек не азірнуўся. Абыходзячы яго і падымаючыся лесам вышай на груд, дзе зелянелі ценькія дубчыкі крушыны і сівых маладых рабін, Міця ўчуў, як там у лагчыне на лужку каля глініста-ржавых равоў забухаў і захлынуўся доўгаю чаргою кулямёт. За нізкі грудок пакацілася і прыляснула рэха.

Міця скочыў у сіваватае жыта, падмахваючы вінтоўкаю і збіваючы квола-пляскатыя каласы, што пырскалі і ляцелі перад ім, пусціўся што было моцы да лесу.

За спіною зноў доўгімі чэргамі застукаў кулямёт, і Міця ўявіў, як падаюць на грэблю бездапаможныя са звязанымі рукамі няголеныя, зарослыя шчацінаю сталыя мужчыны і маладыя, што не паспелі яшчэ абрасці мяккім пушком, хлопцы.

Як лютуе Камашыла. А мо агледзеўся, што няма яго, Міці, і рвануўся шукаць у тым сасновым пералеску.

Кулямёт сціх. Нізкім рэхам адклікаліся толькі адзіночныя вінтовачныя стрэлы. А над жытам, нібы не чуючы бяды, вясёла цвірчэў, заліваўся жаваранак. «Няўжо ён будзе спяваць і тады, калі не стане мяне?» — задыханы Міця нарэшце выбег з сіва-зялёнага, саладжавага, што блытала ногі, жыта. Даскочыўшы да старых, нагрэтых на сонцы, разлапістых хвоек, што пахлі густа-ліпучым смолкім духам, нарэшце азірнуўся: невысока ў небе, трапечучы крыллямі, вісеў і, не баючыся далекаватых стрэлаў, выцікоўваў палявых мышэй ці дробных пташак вялікі палявы каршун.

Крутаваты пагорак хаваў адзінокага чалавека, што сядзеў на валуне, і ніжэйшы край пералеску, за які сплывала мяккая, на якой толькі і сядзець анёлкам, пухкая хмарка. Стрэлаў ужо чуваць не было.

Міця, абапершыся рукою на цёпла-шурпатую хвойку, перавёў дых і ўжо з развагаю падумаў, што цяпер і папраўдзе могуць агледзецца, што яго няма. Падазрона зіркнуў на прымяты ў збэрсаным жыце доўгі шнурок свайго следа, адапхнўся ад хвойкі і заслізгаўся па пухкай сасновай кастрыцы, глыбячыся далей у цяністы лес. Там за сцяною дрэў, што злівалася ў зялёную навісь, смутна і мякка кувала зязюлька. Нібы адлічвала тых, каго забілі.

Прайшоўшы кіламетры са тры лесам і ўчуўшы па грукаце фурманкі, што блізка шаша, Міця нарэшце спыніўся. Паглядзеў на вінтоўку, якая ўжо адабрала рукі, ступіў да аблітай смалою, сточанай шэршнямі ці падзёўбанай дзяцелам елкі і засунуў яе ў мышыную ці кратовую норку, што бегла пад тоўсты кажух напластаванай кастрыцы.

Убачыўшы, што вытыркаецца прыклад, акутым чаравікам грабануў на яго з блізкага копчыка мурашніку сухога шыгалля.

Аднекуль пахла недалёкім, гнілым і зарослым раскай балотцам. Перачыркваліся між сабою дразды. Не ўтрымаўшыся на кароткіх карэннях, на крутым грудку пападалі высокія старыя елкі. Доўгі, з аблушчанай карою на сухаватых лапах, як нейкі страшны яшчар, выварацень перагарадзіў Міцю дарогу. Абышоўшы яго і натрапіўшы на ўтоптаную, абапал зарослую густым чарнічнікам сцежку, Міця нехаця збег да жоўтага ад тлуста-бліскучай маслянкі лужка. Малады высокі алсшнік, абкіданы клейкім карычняватым лісцем, хаваў лясную рэчку. Топчучы пахуча-гаркаваты валяр’ян, Міця прыкленчыў на сырым беразе, зачарпнуў рукою халоднай, што кацілася па камяністым дне, крынічнай вады, спаласнуў спацелы твар.

Праз негусты алешнік была відаць чародка пярэстых і чырвоных кароў, што прыпалі да травы, адмахваючыся ад заедзі вушамі. Каля іх стаяў не то падлетак, не то мужчына ў злінялых вайсковых штанах, у смешнай, з адарваным брылём вайсковай фуражцы.

За стракатым ад люціка лужком роўным нешырокім паскам бялела шаша. За ёю, нібы магілкі з замшэлымі памятнікамі ды каменнямі, шарэлі тоўстыя пні высекі, што зарастала ўжо маладым асіннікам ды грабам. Лес, адступіўшыся на метраў дзвесце ад шашы, уздымаўся высокаю сцяною маладых гонкіх дубоў, асін ды елак.

На светлы прагал да палявой дарогі заварочвала марудная фурманка.

Міця ўбачыў, што выйшаў якраз на Янава. Калі перабегчы шашу і гэты падсечаны лес і звярнуць трохі ўлева, то ў глыбокай лагчыне шарымі будынкамі распаўзецца вёсачка. На грудку, як помніць, пры самым лесе пад старою вялікай і густою грушай схавалася хата са скасабочаным старым гумном — хутар іхняй верасаўскай Ганначкі, што выйшла сюды замуж за недарослага ды яшчэ і кульгавага ўдаўца.

Нібы за поручань на хісткай кладцы, Міця ўчапіўся за здагадку, што трэба забегчы на хутар, папрасіць у Ганначкі якія-небудзь транты ды пераапрануцца, скінуць форму, а заадно распытаць пра Верасава: ёсць там казакі ці няма, бо астатнюю навіну, якую чуў, нібы яны, збудаваўшы бункер, перабраліся сюды ў прылесныя вёскі. А калі што якое, то застацца на хутары і наказаць Алесі, што ён тут.

Покуль цішыня, покуль ніякага руху не чуваць на шашы, трэба ў міг вока пераскочыць.

Міця адапхнуўся ад тоўстага вярбовага камля, дзе ў цёмным дупле раптам запішчалі пташаняты, і, асцярожна кідаючы вокам на белы пасак шашы, пайшоў уздоўж быстрай звілістай рэчкі, каб мінуць пастуха. На завароце, дзе перад карчамі рэчачка вымыла сінявата-цёмную бухту, учапіўшыся лапкамі за сухі алехавы пруцік, сядзеў, звесіўшы цяжкі дзюб і нерухома пазіраючы ў воду, зялёна-блішчасты, нібы райская пташка, караткахвосты і таўставаты, як шпуля, зімародак.

Забыўшыся пра трывогі, пра зацішны страх, што заміраў на сподзе душы, Міця сцішыў хаду і залюбаваўся пташкаю. У душы ачуцілася і затрапятала нешта даўняе, радасна-дзіцячае. Успомнілася раптам тое забытае дзіва, калі падлеткам першы раз убачыў зімародка — зялёны з чырвоным брушкам, ён ляцеў над самаю вадою — Міцю здалося, што папраўдзе ўбачыў райскую пташку.

Міця памалу і асцярожна адступіўся назад, але пташка, мусіць, ужо даўно счуўшы яго, куляй ірванулася з сухога, што струнка задрыжаў, пруціка і знікла на завароце рэчкі, за высокім карчыстым берагам.

Дайшоўшы да гразкай лагчынкі, Міця з разгону пераскочыў на другі бераг рэчкі, заглушаны невысокай, яшчэ без парасонаў жоўтых кветак, горка-пахучай лодзьмай і, паглядаючы на пастуха, што, упершыся барадою на кій, стаяў спіною да яго, высунуўся з алешніку.

Шоргаючы чаравікамі па сухавата-шорсткіх лісцях чэмеру, пабег да шашы, неспадзявана ўчуўшы за падсечаным лесам натужлівы вуркат матораў.

Міця ляпнуўся між чорных, наточаных кратом тарфяністых кучаў, плячмі чуючы блізкі гул: з-за чубка маладога ў залацістых стрэлках хвойніку высунулася зеленавата-рабая, як жаба, танкетка і гэтакія ж рабаватыя ад зялёных прадаўгаватых плямаў два крытыя грузавікі.

Пакінуўшы смярдзючы пах саляркі і горка-сухога пылу, яны прасунуліся выбоістаю шашою і заціхлі на другім баку лесу. Счакаўшы, ці не чуваць яшчэ каго, Міця падхапіўся з вільготнага, што яшчэ не ўсмактаў дажджавую ваду, лужка і, не зважаючы на пастуха, што, мусіць, ужо згледзеў яго, перабег шашу. Коўзаючыся па тоўстых карэннях шарых, аблушчаных пнёў высекі, ускочыў нарэшце ў лес і, разводзячы рукамі разложыстыя кусты гарэшніку, схаваўся ўжо ад усяго.

Малаезджаныя з глыбокай ціхай вадою ў каляінах дарога, што гарэла ад жоўта-сіняга мар’янніку, вывела яго з парнага старога і рэдкага дубняку на груд да палетка жоўта-зялёнага яшчэ не зацвіўшага лёну і нізкай, што толькі паказала вушы, усходзячы цёмна-зялёным лісцем, картоплі. У блізенькай лагчынцы, у густой зеляніне прысад, завешанай сіняватай соннай смугою, хавалася вёска, там-сям, шарэючы салямянымі стрэхамі высокіх гумнаў і нізкаватых з пабеленымі сценамі хатаў. У гародах, абнесеных жардзяною загараддзю, бялелі хусткі жанчын.

Далёка наводшыбе пад самым лесам, схаваўшыся пад грушу і затуліўшыся кустамі язміну, высунулася саламяным без шчыта лобам нізкая, з двума цёмнымі аконцамі палахлівая хата. Ніжай пад ёю да крутога спаду груда прыціснулася касабокае гумно.

Зводдаль за карычняватым ад перасохлага моху гумном над густой светла-зялёнай старой ліпай, дзе ў чорным шырокім гняздзе бялелі бусляняты, спакойна і разважна, выцягнуўшы чырвоныя ногі, кружыў бусел.

Свет быў ціхі, прымрэлы ў бялёсым мроіве. За маладым грабам і арэшнікам, што раскашавалі на беразе лесу, Міця падышоў да хутара, спыніўся каля ружаватых, ссунутых з поля да лесу старых валуноў. Затоена слухаў: ёсць на хутары сабака ці няма. Але прычуў толькі галасы дзяцей — большага, гадоў дзевяці, хлопчыка і меншай — дзяўчынкі. Бачачы, што дзеці заняты забаўкаю, Міця высунуўся на вузкую, зарослую кучараваю мяккаю дзяцелінкаю сцежку, што бегла з лесу да адзінокага смутнага хутара, атуленага толькі шапаткім, рэдзенька-марным тут, на пяшчаным грудку, жытам.

Дзеці, падняўшыся ад круглых, гладкіх, як каровы, каменняў, што ляжалі ў загарадках шчыльна набітых калочкаў, што абазначалі хлеў, і згледзеўшы Міцю, палахліва турзаніуліся. «Немец ідзе»,— сказаў большы хлопец і раптам схапіў за руку дзяўчынку, што скрывілася і пачала ад страху плакаць. ^:

— Я не немец,— працягнуў руку Міця, асцярожна абыходзячы густа набітыя на сцежцы калочкі.— Я сваяк ваш з Верасава. Я ведаю вашу маму Ганну.

— Якая ж яна мне мама, я вунь з той хаты,— падняў з вачэй велікаватую, ушытую з тыльнай стараны, каб была трохі меншаю, злінялую кепку рабаціністы хлопец.— Я памагаю во ёй пільнаваць кураводку, каб не вадзіла куранят у жыта.

— I дзе ж твае кураняты? — Міця агледзеў зялёны ад калматага спарышніку надворак.

— Гы-ы,— хікнуў і адвярнуўся хлопец, яшчэ ўсё не выпускаючы худую, ценькую ручку дзяўчынкі ў доўгай чырвонай сукенцы, што трохі паспакайнела і падазроным косым вокам зіркала на Міцю,— вунь за гумном у загарадцы сядзіць.

— А гаспадары дзе?

— У гародах... Там пад рэчкаю.

— I скора прыдуць?

— Не ведаю...

— А можа, ты...— Міця наважыўся папрасіць хлопца паклікаць Ганначку і спахапіўся, што наробіць бяды, бо што і каму скажа неразважны хлопец, і загадаў ужо вынесці кубак вады.

Міцю папраўдзе смажыла і хацелася піць.

— Дзверы засунутыя ў іх. Я мігам збегаю да калодзеся.

— Пачакай. Вунь ці не гаспадар ідзе,— Міця ўбачыў, як затравелаю сценкаю, агароджанаю абапал акоранымі, што ляжалі на вілаватых слупках, дубовымі жэрдкамі з дзяружкаю зелля на адным плячы, накульгваючы, ставячы неяк бокам на костачку калекую ногу, з вёскі сюды на блізкі хутар падымаўся сам гаспадар.

Згледзеўшы Міцю, яшчэ каля гумна ціха спусціў з пляча ружавата-злінялую ў балонкі радзюжку і напуджана, ужо нават моцна спатыкаючыся на ўкалечаную нагу, увайшоў У двор.

— Сваяк ваш восьдзека,— апярэдзіў Міцю хлопец.

— Які сваяк, што ты гародзіш,— калекая падвернутая нага заблыталася ў спарышніку, і даўганосы падслепаваты мужчына спатыкнуўся зноў.

— Гэта я тут вінаваты,— усміхнуўся Міця,— што назваўся сваяком. З Верасава я.

— А-а-а,— павесялеў нарэшце, і скінуў сваю здранцвеласць гаспадар, і папрасіў хлопца: — Збегай, Коля, пакліч маю дахаты.

Міця ўжо, каб не выдаць сваю насцярогу, што не варта пасылаць хлопца, толькі спытаў:

— Казакаў часам няма ў вёсцы?

— Не, не стаяць... У Барышыне іх поўна,— мужчына пагладзіў па доўгіх бялява-кучаравых валасах дзяўчынку, што прытулілася да яго ног.

Міця папрасіў вады і, ужо услед за гаспадаром ўвайшоўшы ў звінючую ад мух, затхла-кіславатую неправетраную хату, сказаў:

— Мне каб пераадзецца як.

— Уцёк адкуль? — здагадаўся гаспадар, боўтаючыся кубкам у вядры, што стаяла пры акне на калодзе.

— Уцёк,— не хочучы прызнаўся Міця,— не мог глядзець, як страляюць людзей.

— Цяперашнім часам так. Людзі гінуць як мухі. Днямі ў нас старога чалавека да воза прывязалі і гналі, покуль дух вон. Застрэліць, дак гэта кароткая смерць. А то скуру дзяруць. Во да чаго дайшло,— і, скрыва павярнуўшы голаў у акно, здзівіўся: — Глядзі, і мая ўжо ідзе.

Міця таксама зіркнуў у нізкае ў чатыры балонкі акно, убачыўшы, як за сіваватым жытам мільгае стракатая, у гарошак, хустка.

Прапускаючы наперад сябе дзяўчынку, Ганначка ў хату ўвайшла задыхана і са страхам, што сцінаў і перакошваў яе загарэлы смуглявы твар. Шарыя лупаватыя вочы з дзівам і няверай, што гэта ён, Міця, пазіралі на яго.

— А я думаю, што гэта за немец у хату прыйшоў,— яна ўскінула ўгору кароткія рукі ўспляснула імі.— Адно ж гэта ты, Міця!

— Я, Ганначка. Забег па дарозе. Мо пераадзецца што знойдзецца?

— Ці падыдзе яго табе? Ты ж гэткі высокі.

— Гэта праўда,— засмяяўся, паказваючы ў кутку рота чорную шчарбіну, нізкі Ганначчын мужык.

— Вот не выскаляйся, а прынясі са стопкі суконны каптан,— яна пляснула босаю нагою ў гліняны ток.— I не марудзь! Вунь у вёсцы ліхаты поўна.

— Хто ж там? — спытаў Міця, расшпільваючы куртку.

— Парцізаны, кажуць, прыйшлі.

Міця паспеў яшчэ разуць чаравікі, як на сценцы, што збягала каля сівага з ружаватым коласам жыта да высокай, з бусловым чорна-шырокім гняздом ліпы, з’явіліся двое. Іх вёў той самы хлопец у велікаватай, ушытай ззаду, выцвілай кепцы.

— Во, пра воўка памоўка... А яны ўжо ідуць,— адскочыла ад акна і збялела Ганначка.

У адчыненых дзвярах, пераступіўшы калекаю нагою парог, застыў ад гэтай навіны, трымаючы ў сагнутай руцэ стары, паточаны моллю суконны каптан, Ганначчын муж.

У хату, пастараніўшы самазарадкаю гаспадара, убег толькі ён, Жэнік Рэпка, распарана-чырвоны, раз’юшаны, пабліскваючы сінявата-вільготнымі, асалавелымі вачмі; другі, мусіць, на выпадак чаго, для падстрахоўкі застаўся на надворку.

Нечаканая радасць нібы перасмыкнула скамянелы, з падцятымі кіслымі губамі Рэпкаў твар, калі ён убачыў, што на заслоне сядзіць без мундзіра і босы, у блакітна-шарай трыкатажнай кашулі Міця Корсак.

— Гэ-э, я так і думаў,— яго калючы, злы, недаверлівы зірк абабег хату,— што сюды прыбіўся свой сабака.

— Што ты кажаш, які ён сабака? — лекатлівымі рукамі Ганначка падгладзіла пад хустку рассыпаныя валасы.

— Уйдзі! Не падлазь! — ён саўгануў вінтоўкаю і азірнуўся на рабаціністую кучарава-белую дзяўчыну.— I дзіця забяры з хаты!

— Што ты, Жэнік! — Ганначка прытуліла да сяое худую ў доўгай сукенцы дзяўчынку.— Пабойся граху.

— Чаго хочаш? — узарваўся з заслона Міця, чуючы, як нейкая гарачка, злосць, дасада гарыць у душы.

— А таго, сволач, што сустрэліся нарэшце на вузенькай дарожцы,— Рэпка адскочыўся, спешна заклацаў замком самазарадкі.

— Ая-ё-ой! — заенчыла і шмыганула ў сені Ганначка.

За ёю, выставіўшы наперад кульгавую ногу, пераваліўся цераз парог мужык.

Міця здагадаўся — Рэпка быў на падпітку. Гаварыць з ім, прасіцца ў яго, Міцю ўжо не давала нейкая пагарда, нават агіда, як была гэтая агіда да Камашылы. Раптам успомніўся яго, Камашылаў, хрыплаваты голас, што цадзіўся праз зубы: «Нас яны пашкадуюць... Скуру будуць драць». Якія, зрэшты, яны аднакавыя: той — там, каля ржава-гліністай ямы, гэты тут — у счарнелай нізкай хаце з малымі аконцамі. Той там быў храбры, гэты — тут. Міця сцяўся, залекацеў увесь і ўжо, шалеючы ад здзеку, ад гарачай і нечаканай прагі жыць, ратавацца, ірвануўся да Рэпкі, але яго апярэдзіў моцны ўдар у лапатку. Гэта быў той, што стаяў напагатове ў адчыненых дзвярах,— рослы, таўста-губы, з выгаралым чубам, які выкручваўся ўпартымі кольцамі з-пад кепкі. Міця нават плячмі ўчуў, як блішчыць смерцю трохкантовы штых у яго на доўгай вінтоўцы, а адскочыўшы да печы, з гарачкі хапіўся рукою за слупок.

— Выходзь, падлюга! — Рэпка трасянуў галавою і заплюшчыў сінія, зацягнутыя блішчастай вільгаццю вочы.

— Нікуды не пайду,— як мог спакойна сказаў Міця, чуючы ўжо, як замірае ўсё ў душы.

Холад страху, нібы скразняк, абвеяў усяго, што смерць будзе тут, пры гэтым лесе, пры гэтай чужой вёсачцы. Так неспадзявана... Для сябе і для яе, для Чэсі. Як усё скончылася: радасць кахання, сонца, увесь свет. Так горка і так крыўдна, што смерць прыходзіць ад свайго. Няўжо смерць тваю носіць твой блізкі?

— Ідзём, гад, а то выпушчу кішкі тут, каля печы! — куток рота ў Рэпкі расцягнуўся, бліснуў радком белых зубоў.— Шкуру нямецкую на сябе нацягнуў, прадаўся з вантробамі! Думаў, што мінецца ўсё.

Клубок чорнай звар’яцелай злосці перавярнуўся ў Міцевых грудзях:

— Ды пайшоў ты, паршывец!

Нешта бяспамятнае пад’юшчвала і нават салодка зманвала вырваць у гэтага неданоска, курачага выліўка вінтоўку, а там ужо што будзе, а там ужо — бог бацька.

I тут зноў рэзка і нечакана гарачым агнём паласнуў удар. Па правай ужо руцэ, ажно хруснула косць. Якраз вышай костачкі. У Міцевых вачах пырснулі залаціста-чырвоныя, а потым цёмныя іскры. На які міг, быдта пасля зыркай маланкі, хлынула чарната. Міця ледзьве ўстояў, страціўшы, мусіць, на якую хвіліну прытомнасць. Адкрыў вочы, убачыўшы, як плыве, кружыцца ясны правал маленькага акна і пабеленыя, абшморганыя плячмі сцены малой, з нізкай столлю хаты.

На руцэ, што бездапаможна аб’язджала са слупка, шараватае рукаво трыкатажнай кашулі вострым ражком падымала пераломаная косць.

Падскочыўшы ззаду, прыкладам ударыў той самы, з белаватым выгараным чубам і таўставатымі губамі.

Міця знерухомеў, заскрыгатаў зубамі ад болю, помнячы пра адно, каб не рухнуць, не ўпасці тут у хаце. У плечы яго штырханулі. Ён паволі пераступіў парог, разумеючы, што з пакалечанаю рукою яму ўжо не здужаць іх, узброеных і п’яных. Вочы сляпіла сонца, боль адымаў руку, хватаючы ўжо нават за сэрца.

— Сюды, курва! — Міцю штыхом парнулі ў лапатку.

«Бегчы...» — загарэўся ён і абарваў сваю думку: удвух яны, напэўна, не прамахнуцца, пацэляць.

Затравелая сцежка пад навіссю грабніку і гарэшніку крута вілася ўніз: пачынаўся малады ў ружовых стрэлках напараны хвойнік, віхор драў жоўтыя выспы пяску, калыхаў калматы высокі ялавец, бароды жорсткай, падобнай да шаўковай травы, лясной асакі.

Міцева рука здзервянела, аднялася і, здаецца, ужо не служыла зусім.

«Не!.. Покуль магу, трэба не давацца, уцякаць. Во там, дзе пясчаная дарога зварочвае ўбок. Нырнуць у густы, нецярэблены хвойнік».

Міця спыніўся перад абабітым смалістым коранем: на ім сядзела і, пахістваючыся на сінявата-цыбатых ножках, смутна ціўкала жаўтаротае пташаня.

Міця баязліва падняў ногу, каб пераступіць бясхвостае, яшчэ ў дымным пушку, кволае пташаня, і ў гэты міг нешта з гарачым хрустам упілося яму пад левую лапатку, і нязносная млявасць, разарваўшы сэрца, сплыла па ўсім целе.

«Штых»,— падумаў ён, ловячы здароваю рукою ялаўцовы куст і не дастаючы да яго. З абодвух бакоў звінючы шум хлынуў у голаў, аглушыўшы свет. Міця яшчэ ступіў крок і ўчуў, як мякка плыве ў глыбокую і бясконцую чарнату.

«Ціліў!» — спуджана адазвалася нядужае цыбатае пташанятка. Але яго ціліўкання Міця ўжо не дачуў.