Oazo Murzuk estas la ĝendarmejo de la dezerto. Spahioj, saharianoj, senegalaj pafistoj depotas tie. Ili militvagas en Saharo de tempo al tempo por bridi la tuaregojn, berberojn, riffojn. Sude de Murzuk sekvas la granda nenio.
Sed en Murzuk estas elektra lumo, radistacio, hospitalo kaj pavimitaj vojoj. La kompanio el Oran marŝas inter la spaliro de la spahioj, muzikas milita orkestro, kaj la tiea loĝantaro gape rigardas la lacan armeon.
Aparta kazerno estas en Murzuk por la trapasantaj rezerv-kompanioj. La novalvenintoj estas senditaj tien. Oni rekompletigas la vestaĵon kaj ekipaĵon de la polvokovrita, elĉerpiĝinta kompanio, sekvas medicina ekzameno kaj tri taga, libera forpermeso…
La spahioj ĉirkaŭas la militvagantojn kaj akompanas ilin en la malproksiman parton de la oazo, kie ili batas palisojn en la teron kaj fiksas pikildraton sur tiujn. Saharianaj gardistoj estas starigitaj al la nebaritaj elirejoj. Oni apartigas la libere vagantam trupon. Tiuj ne estas sentemaj, ili trankvile fumas opion kaj bakas la kesra-on malantaŭ la dratbarilo. Antaŭ la enirejo maldika, blank-barba, burnusa arabo starigas sian fornon, funkcianta per ardaĵo kaj kuiras kafon por kelkaj centimoj.
La legianoj spertis mirante, ke oni traktas ilin, kiel karan parencon aŭ grave malsanulon. Eĉ la spahioj, kiuj cetere tenas sian nazon alte, donacas tabakon kaj dolĉaĵon al ili, invitas ilin trinki la bonegan kafon de la arabo, kiu kuiras ĝin ĉe la tendaro de la militvagantoj, kaj ĉiu povas trinki tiom da ruĝa vino, kiom ili volas.
— Ne plaĉas al mi tiu granda tenero — diris Pilotte al la silentema Nadov.
— Kial? — demandis la turkestana giganto per sia profunda voĉo, simila al kontrabaso.
– Ŝajnas, ke ili bedaŭras nin.
Dika, negra serĝento el la sudanaj ĉasistoj amikeme frapetas ilian ŝultron.
— Kien vi iros, knaboj?… Venu, trinku brandon aŭ kafon je mia konto…
— Diru, serĝento — demandas Pilotte, kiam la araba Metuŝelaĥo metis la kafon antaŭ ilin, — kie vi estas postenigita?
— En la divizio B de la administrejo. Ni provizas vin per tolaĵo… Kaj la bagnanoj per dreliko.
Vigla voĉo akre kriis malantaŭ ili.
— Haho!.. Kion mi aŭdas? Ĉu ni marŝos plu en vestaĵo de bagnanoj?
En la sekva momento Kolombo super la kapo de la ronforme sidantaj soldatoj falis inter ilin kaj kaŭriĝis.
— Se vi ne scius — respondis la serĝento, — vi akompanos ankaŭ barnanojn.
— Donu tiom da kafo al la soldatoj, kiom ili volas — ekparolis kapitano malantaŭ ili, en la uniformo de la bluaj husaroj, ekvidente la komandanto de la spahioj. — Vi ne devas salte leviĝi, knaboj, restu sidantaj, kaj trinku, manĝu, fartu bone…
Li mansvingis al ili amikeme kaj iris plu.
— Mi sentas tiel — diris Kolombo, — ke ĝi ne estas vera militista tendaro, sed ia misiejo, kie la flegistinoj maskas sin kapitanoj.
Tio certas, ke la spahiaj kapitanoj estas konataj ne pro sia afableco en la dezertoЮ
— Vi nun estos bone traktataj — diris kava, nigra-barba, alta spahio. — Vi marŝos malproksimen por deŝanĝi… en Aut-Taurirt-on. En Murzuk estas kutimo bone trakti tiujn, kiuj deŝanĝos la homojn en Aut-Taurirt.
— Kaj kion rakontas tiuj, kiuj revenis?
Silento.
Nun aperis ankaŭ la Bubo. Li staris rande de la ĉirkaŭsidantoj kaj apogiĝis al la paliso de la dratbarilo. Li ridetis, kiel kutime kaj maĉis gumon.
— Kial vi ne diras, kion ili rakontas? — demandis Nadov nervoze. — Se la rezervarmeo trapasas ĉi tie, ankaŭ reveninte la deŝanĝita trupo devas trapasi ĉi tie.
Ĉar sekvis silento denove, Pilotte interrompis senpacience:
— Parolu, per la sep sakramentoj! Ne dorlotu nin ĉi tie, kiel bebojn, plie dori, se io malbona atendas nin en Aut-Taurirt, por ke ni povu prepari nin al tio! Kion diris tiuj, kiuj revenis de tie?
— Temas ĝuste pri tio… — diris la negra serĝento mallaŭte.
— Kio?
— Mi parolis ankoraŭ kun neniu, kiu revenintus el Aut-Taurirt.
Ili silentis.
— Kaj — demandis Minkus iom raŭke, pos kiam li salivumis siajn lipojn kaj grakis — ĉu jam multaj kompanioj trapasis tien?
— Nu… ankoraŭ nur unu kaj duon jarojn ekzistas tiu antaŭenŝovita garnizono… — respondis eviteme la hoknaza kalvulo.
— Respondu sincere! — kriis Minkus. — Kiom da kompanio trapasis ĉi tie al Aut-Taurirt, de kiam la administrejo funkcias?!
— Hm… Dek du…
Prema etoso ekregis la malgandan grupon, sidantan sub la brilaj palmofolioj en sufoka varmego…
— Do — respndis Nadov trenvoĉe — , oni deŝanĝis… dek du garnizonojn da soldatoj… kaj la rezerfortoj alvenis tien… sed neniu revenis… el la servo…
Ili silentis denove.Nur la milionoj da muŝos de la oazo zumis en densaj svarmoj…
— Kie estas tiu garnizono? — demandis Minkus.
— Nu… mi ne scias tion precize — respondis la spahio. — Neniu alia iris tien ankoraŭ krom la armeo. Sed eble ĝi estas tie, kie jam troviĝas multe da arboj.
— Ĝi estas bonega! — ĝojadis Kolombo. — Tie jam ni estos ĉe la ekvatoro! Ni vere povos diri, ke ni fariĝis homoj, multe vidintaj multe en la mondo.
Ili akceptis lian ŝercon kun frosta humoro. Nun neniu havis emon ridi. Ĉu eblas, ke la legio sendos ilin de Murzuk ĝis la ĝangalo de ekvatoro, tra Saharo? Kaj ĉu eblas, ke en tiu malbenita, malproksima loko de la terglobo estas garnizono?…
— Vi ĵus diris ion — interrompis Pencroft la vortojn de la serĝento, — ke ni eskortos ankaŭ bagnanojn.
— Jes — kapbalancis la sudanano. — Tie estas ankaŭ ia punkolonia.
De malproksime aŭdiĝis pumbatoj de bastonoj, poste bleko de kameloj kaj netolereble multe da muŝoj turmentis la sidantojn. Grandega, bril-haŭta arabo venis al ili. Cerasto tordiĝis sur lia brako. Li aŭguris kaj vendis amuletojn. Etfingron de embrio, kudritan en ledon, kaj malgrandan, araban pergamen-rulaĵon kun magia tekstro. La kolosa, bruna homo havis longajn lipharojn kaj grandan hoknazon.
— Alo, oldulo mia! Kvazaŭ ni jam estus renkontiĝintaj! — kriis Kolombo al li, ĉar ŝajnis al li, ke li jam vidis tiun homon en Marseljo. Ĉu en Oran?
— Mi ne scias pri tio, sinjoro eŭropano, ke ni estus renkontintaj unu la alian.
— Ĝi tute certas, nur tiam vi ankoraŭ ne kolportis kun tiu sendenta serpento…
— Ĉu sendenta?… — demandis la arabo ĝentile kaj iomete ekpremis la kolon de la serpento, poste li ŝovis ĝin proksime al la vizaĝo de Kolombo. Bonbolu rigardi…
Ĉiu salte leviĝis, kaj la rondo tre larĝiĝis…
Ambaŭ dentoj de la cerasto estis videbla!..
Ties mordo kaŭzas certan morton dum minutoj, inter teruraj suferoj, kaj ekzistas nenia kontraŭrimedo…
Kolombo ŝovis sian rikanantan kapon eĉ pli proksimen kaj rigardis en la gorĝon de la serpento, kiel ia maljuna kuracisto.
— Forportu ĝin de tie ĉi! — kriis kelkaj legianoj malpacience al la sorĉisto. — Forportu ĝin, vi, diablo!
— Mi volis nur montri, ke ĝi ne estas sendenta — respondis la arabo afable, kiu havis logajn lipharojn — , kiel la sinjoro eŭropano asertis tion.
— Mi ne pravis pri tio, amiko mia — kapbalancetis Harrioncourt gaje — , sed mi persistas, ke mi jam vidis vin ie!..
— Mi ne memoras… eble vi bonvolas erari…
— Nono… kvankam erari estas home, tamen ĝi povas okazi aѮkaŭ al mi. Nu, eksidu ĉi tien, mia olda sorĉ-ŝakrista amiko, kaj metu ien vian dorlotatan serpenton, por ke ankaŭ la estimata kunveno povu eksidi, poste antaŭdiru mian futuron! Laŭeble agrablaĵojn, tiam vi ricevos nigran kafoŮ — kaj li mendis tion ĉe la blankhara arabo, kiu kuiris la kafon konstante. — Donu glason da kafo al la sinjoro, dorlotanta serpenton. Rapide, knabo!
La knabo, minimume okdek jara elprenis kupran ujon el inter la ardaĵo… La sorĉisto torde deprenis la serpenton de sur sia brako kaj glitigis ĝin en felsakon, kies aparturon li ferm-ligis, poste li rigardis la manplaton de Kolombo:
— Vi havos longan vivon… — li komencis.
Kolombo koleriĝis. Nenio alia mankos al li!
— Nu, vi ne devas falsi la veron. Eldiru kuraĝe, ke mi ne vivos longe…
— Vi havos longan vivon, sinjoro eŭropano… tutcerte. Jen estas la vivlinio, ĝi komenciĝas sub la dikfingro kaj trastrekas la manplaton… Tio estas longega linio…
— Vidu, oldulo mia… Ĝi absolute ne estas longa, nur mia mano estas malpura, tial vi vidas ĝin tiel… sed se vi rigardas ĝin pli bone — Kolombo provis persvadi lin, li preskaŭ petegis. Sed la divenisto estis persistema:
— Ĝi estas tiel… Vi havos longan vivon… Kaj jen… Tio estas interesa… stranga… Spirito de virino persekutas vin!
Kio?… Hoho! La fantomo… Jen vidu!
— Aŭskultu min, olda Ali baba! Ĉu vi scias pri tiu fantomo?…
— Jes… Mi scias pri ĝi… Bela, malgaja spirito de virino sekvas la kompanion…
Nason intergrumblis:
— Mi ne vivu, se ĝi ne estas tiel… Nun jam mi rakontas, ke antaŭ nelonge… ĉe iu oazo… mi pensis, ke ĝi estas pro la vino, ĉar mi estas ĉiam ebria en oazo, mi vidis virinon, sidantan en la dezerto, trans la oazo kaj kantis…
— Nadov! Vi ne estis ebria! Ankaŭ mi vidis ŝin — kapjesis Kolombo kaj turniĝis al la sorĉisto. — Aŭskultu min, Aladdin! Se vi konas la fantomon kaj vidos ŝin denove, transonu mian saluton al ŝi dirante, ke ŝi ne timu min, ĉar mi ne mordas, kaj ŝi tre plaĉas al mi… Mi ŝatus konatiĝi kun ŝi.
— Kia idiotaĵo ĝi estas — rimakis Hildebrandt nervoze, kiu ne diris eĉ unu vorton ĝis nun. — Ĉu vi scias, Kolombo, ne estas proponinde ŝerci pri fantomoj en Saharo.
— Ĝi ne estas idiotaĵo, kamarado — klarigis Kolombo al li — , fantomo sekvas la kompanion, kiu estas eleganta virino, kaj ŝi havas triangulan signon sur sia mandorso. Jen mi prezentas ŝian preferatan kanton:
Kaj li elprenis sian buŝharmonikon.
… Miliono da steloj brilis super la dezerto fort-lumaj, nekutime grandaj, tremantaj en ruĝa kaj arĝenta koloro, tra la frandaro de la senmovaj palmoj kaj fikusoj. Kaj Kolombo kun fermitaj okuloj, sentimentale tremigante sian manplaton sur la muzikinstrumenteto, el sia buŝangulo komencis blovi la kanton:
„Si l’on savait…”
Du simioj, trasaltinte de sur la arbokrono de tamarisko al la vidalvida platano, haltis kaj rigardis sivoleme malsupren el la frandoj… En la arĝenta lumo de la luno estis klare videbla la nebuleske ŝvebanta polvo super la fora dezerto…
Kaj Kolombo blovis la kanton „si l’on svait”, ĉiuj okuloj dirketiĝis al la malproksima Saharo, kie eble aperos la fantomo, kvazaŭ vokita fare de la muziko.
Anstataŭe okazis io alia, tute surpriza afero…
— Kanajlo! — ŝrikis la Bubo. — Murdista fripono…
Kaj kvazaŭ flugante en la aero, li ĵetas sin per grandarka tigrosalto… al Pencroft!
Ambaŭmane li forpuŝis la usonanon ĉe la gorĝo, ekbrilis la bajoneto, kaj certe li estus mortpikinta lin, sed la muso-vizaĝa, sekstatura homo rapide frapis, kaj la regula hokbato trafis la mentonon de la Bubo. La bato ne estis energia, sed Pencroft estis nekredeble forta, ĉar aŭdiĝis kraketo, kaj la Bubo falis sur la teron sveninta…
Ili staris konsternite. Pencroft ordigis sian kamizolon spiregante, kaj la Bubo eĉ sveninte tremis tutkorpe. Li ŝokiĝis pro io…
…Eksonis la dormsignaloj unu post la alia el la direkto de la arbaroj, kaj ĉiu rapidis al sia bivakejo.
Ili marŝis…
En Murzuk la kompanio fariĝis granda, kiel popolmigrado. Unuavice ili ricevis du kirasitajn aŭtojn, kiuj estis ekipitaj per malgrandkalibraj, rapidpafaj kanonoj, krome tri tretirilajn ŝarĝaŭtojn, kiuj liveris municon, kaj aliĝis al ili longa vico de muloj, portantaj maŝinpafilojn, flamĵetilojn kaj reflektoroj, grandegan ambulancan ĉaron kun ruĝhara sanitara soldato.
Poste sekvis multaj kameloj, muloj kaj ĉaroj, kun diversaj kargoj, instrumentoj, bezůnataj al la kunstruo de vojo. Ili transportis sur grandegaj ĉasioj ligno- kaj fertrabojn, kablojn, metalŝnuregojn kaj kuprodratojn.
Meze de la marŝkolono iris ducent bagnanoj. Indiĝenoj kaj blankaj malliberuloj miksite. Ili po du estis ligitaj je la dekstra pojno. Ili portis krudmateialan, brunan drelikon. Kvindek goumier-oj eskortis ilin: la plej drastaj homoj de la kolonia administracio, parade vestitaj, kun la orgojlo de la militserva inteligenteco, alproprigita de la ekzerc-suboficiroj.
Ankaŭ la kvindek goumier-oj povis elekti inter la prizono aŭ soldatservo en Aut-Taurirt, ĉar taĉmenton da anglaj matrosoj, kiuj estis venigitaj al la policejo, ankaŭ tie ili estis orgojaj, ili batis tiel draste, ke tri maristoj mortis pro la vundiĝoj.
La goumier, bedaŭrinde, tute ne komprenas la diplomation, kaj eĉ konjekton li ne havas, ke la angla matroso estas fragila varo, se oni mortbatas lin. Dum li vivas, li estas samtiel povra akva bohemo, kiel la aliaj maristoj, sed se oni morbatas lin, tiam li fariĝas akto! Akto, kiun oni devas responi: „Ni punis ekzeplodone la ĝendarmojn, kiujn ni trovis kulpaj laŭ la krim-esplorado…”
Eble oni ne kvindek goumier-ojn trovintus kulpaj, se malpli multaj sufiĉus en Aut-Taurirt.
Kaj oni trovis kulpaj ankaŭ milit-inĝenier-leŭtenantojn Burca, Lenormand kaj Hillers pro ia delikto, tial ili estis transpostenigitaj al Aut-Taurirt.
Kapitano Gardone, kiu drinkis tre multe kaj provokis skandalon pro virino en la Operdomo, li estis telegrafe komandita el sia pariza loĝejo en Murzuk-on, kie li devas atendi la kompanion el Oran, kaj li transprenos la vic-kapitanan postenoln apud majoro vicgrafo Delahay…
…Li disŝiris la longan telegramon blasfemante. Li sciis, kion signifas tiu grandioza konceptado. Li devas iri en ian inferan garnizonon, kiel li aŭ mortaĉos aŭ oni rangaltigos lin…
Sed ankaŭ li en Murzuk eksccis, kien li estos sendita, kiam li parolis kun majoro en la regiment-kontoro.
– Ĉu de tie ĉi… ĝis la ekvatoro?… — li demandis konsternite, kliniĝinta super la mapon…
— Ne tute… — respondis la majoro. — Ĝi estas malfacila tereno, tio certas…
— Sed kio do estas Aut-Taurirt?… Kia loko ĝi estas, inter Saharo kaj la reginono de Niĝero, tien eble ankoraŭ neniam iris homo…
— Eĉ, ho tamen jes… Rememoru! Antaŭ du jaroj ekiris ekspedicio suden de Marzuk, sed tie oni mortigis la patrolon, kaj la sendita pun-kompanio trovis nek la spuron de la murdintaj indiĝenoj… Ili konstatis, ke la negroj sokota faris tion, sed tiuj vivas trans Niĝero kaj la ĝangalo. Neniu scias, kiel ili venis sur nian terenon. Poste Normand kaj lia ekspedicio ne revenis. Oni ekiris el Timbuktu por serĉi ilin kaj konstatis, ke ili ĉiuj estas masakritaj. Poste ekiris la ekspedicio de Russel, vi certe aŭdis pri tio, la afero ja vekis sensacion, li havis eksterodinare granan subvencion kaj serĉis ian trairejon, sed ankaŭ li malaperis…
— Pardonu, mi petas… Sed ĝi ja estas nekonata, nemalkovrita vojo…
— Lander, Hornemann kaj Caillé malkovris ĝin sufiĉe…
— Sed ne por la armeoj kaj garnizonoj! — batis sur la tablon Gardone malesperiĝinte…
La majoro eklevis sian ŝultron.
— Nur unu afero ne ekzistas por la soldatoj: la kritiko de la ordono. Antaŭ unu kaj duon jaro oni decidis estigi garnizonon inter la ekvartoro kaj Saharo en la nenio, kaj de tiam garnizono estas tie. Ĝi estas Aut-taurirt. Vojo estas bezonata anstataŭ la perdiĝinta trairejo de Russel. Estos do vojo, kaj kiu revenos de tie, kiam oni deŝanĝos lin, li faros tre belan karieron…
— Se li revenos — diris Gardone pale.
— Nu jes… Sed se ne, eĉ tiam oni rememoros lin bele.
Li diris tion iom malvarmkondute kaj ekstaris. La majoro estis bona soldato, kaj Gardone ne plaĉis al li.
La kompanio ekmarŝis tiel kun la drinkema, dika kapitano Gardrone, alkutimiĝinta al Parizo, kun la bagnanoj kaj kun roto da malspertaj rekrutoj.
— Diru al mi, kial vi atakis Pencrot-on? — demandis Minkus, la kuracisto, de la Bubo. Ĝi estas certe ia psika anomalio.
— Mi ne scias. Subite ĉio fariĝis varmega ĉirkaŭ mi, mi tute ne memoras, kio okazis…
La radoj grincis malantaŭ ili, bŲuegis la tretirilaj aŭtoj, tintegis la kirasveturilo, pumbruis la bastonoj de la pelistoj, kiel la ŝajne senfina marŝkolono pene iris antaŭen en la varmega dezerto.
— Tio jam okazis ankaŭ al mi — diris Nadov. — Foje en Smolens mi tirkis tiel multe okaze de foira festo, ke mi dormis poste du tagojn…
— Vi havas malarion — konstatis Pilotte — , ofte ĝi komenciĝas per tiaj provizoraj atakoj, poste sekvas subite la frostotremo.
— Eblas — konsentis la Bubo. — Tio certas, ke mi estis malsana.
— Ĉu vi havis nenian aferon kun tiu gangstero? — demandis Hlavaĉ, la ŝuisto. Pencroft ricevis la trafan nomon gangster de siaj kamaradoj.
— Ne! Neniam… — diris la Bubo.
Poste ili jam ne parolis. La aero fariĝis ĉiam pli varmega. La suda aerblovo, simila la ŝiroko kunportis neelteneblan kapdoloron kaj pigre kirliĝantajn polvotrombojn… La muloj tusadis kaj blekante kalcitris, klakis la skruĝoj, pumbruis la pugnoj, la pelistoj blasfemis. La kapitano rajdis avane, la malbonfarto miksiĝinte kun la kolero naŭzis lin, kaj ĉiu komisuro aparte doloris lin sur la kranio. Fojfoje li elprenis botelon el sia selopoŝo kaj trinkis.
Ili ekbivakis en la ombro de nekutime granda sablomonteto. Estis neeble marŝi plu. La kardanakso de iu ŝarĝaŭto rompiĝis, kio bezonis longan riparon. La ĉevaloj kaj la muloj baraktis blinde…
Kolombo konstatis ĝoje, ke ĉi tie prezentiĝas multe da okazo por morti. Li jam sentis la dek mil dolarojn en la poŝo de siaj proksimuloj. Iel la morto ne doloris lin. Kiun ne doloras la vivo, tiuj paciĝas pli facile kun la penso de la morto.
Ekideis al li viziti Troppauer-on, kiu ankoraŭ ne stariĝis sur siajn piedojn.
— Vi… — la Bubo alparolis lin.
— Kio okazis, knabo?
— Mi devas paroli kun vi…
— Jen bonvolu, amiko…
— Ni lasu tion, oldulo mia. Vi estas tute freneziĝintaj, rilate viajn sekretojn… ыial vi elektis ĝuste min? Mi avertas vin, ke mi estas frivola, supraĵa, malserioza ulaĉo, babilema, klaĉema kaj nefidinda…
— Mi petas vin… ne hipokritu… Venu kelkajn minutojn flanken de la aliaj… Nun mi sciѡs, ke la fripono ŧardostaras… Ni povas paroli trankvile… Ili certe formetos min el la vojo… Mi devas rakonti ĉion…
Li estis tiel malgaja kaj malesperiĝinta, ke Kolombo ekkompatis lin. Diablo forportu la sekretojn kaj enigmojn!
— Venu do, knabo, sed mi petas vin, ne faru konstante tiel plorindan vizaĝon…
Ili eksidis en la ombron de malproksima monteto.
— Mi vizitis universitaton en Parizo — komencis la Bubo. — Mi estis vere gaja homo, kvankam mi malsatis multe, sed la mizero ne gravis, la studenta vivo estis bela, mi vidis mian futuron multespera, kaj… Tiam mi konatiĝis kun virino…
— La problemo ĉiam komenciĝas tiel — rimarkis Kolombo pozeme, kaj li lasis flui tra siaj fingroj la polvon en la alian manon, dume li pensis pri tio, estus bone resti ĉi tie en la dezerto, kiel sablohorloĝo.
— Tiu virino promesis antaŭhelpi mian karieron. Ŝi havas eminentan amikon, nome Henry Grison…
— Kiu?!
— Henry Grison… Kial vi timiĝis?
— Mi renkontiĝis kun tiu sinjoro…
— Kie?
— En interesa domo… Li akceptis min en piĵamo sur la planko…
La Bubo rigardis lin…
— Mi scias… kiu vi estas… — Kaj post mallonga paŭzo li rigardis fikse en la okulojn de Kolombo, baldaŭ li diris: — Batalanga.
Li atendis grandan surpriziĝon. Kolombo rigardis lin tre stulte. Poste li metis sian manon sur la frunton de la knabo.
— Eblas, ke vi pravas pri tio, sed estus bone mezuri vian febron…
La Bubo rigardis lin fikse kaj moke, poste li denove ripetis tion preskaŭ silabumante:
— Ba-ta-lan-ga!..
Kion oni volas de li? Nun ĝi estas la plej nova frenezaĵo. Batalanga!
— Vi estas granda komediisto — diris la Bubo, — sed mi ne pensas, ke vi ŝajnigos plu, se mi konfesas, ke mi jam estis en Batalanga…
— Tio estas en ordo, infano mia… Vi estis tie, mi akceptas ĝin. Nur tion diru al mi nun, kiu estas Grison, kaj kie loĝas liaj parencoj aŭ heredantoj.
— Mi ne scias multe pri li. Dank’al lia rekomendo mi patroprenis la ekspedicion de Russel…
Kolombo vigliĝis denove.
— Russel! Atendu! Li estis tiu esploristo, al kies vidvino edziĝis… d-ro Brétail… Hops! Ĝi ja estas interesa…
— Mi sciis, ke tiu afero interesos vin.
— Jes! La murdita sinjorino Brétail sekvas la kompanion.
La Bubo salte leviĝis pala, kiel la muro.
— Ne diru tion! Mi petegas ne diru tion!.. Mi freneziĝas… — kaj li ĵetis sin sur la teron malesperiĝinte ploranta.
Harrincourt levis lin tenere. Nun jam li prenis tion serioza, kion la knabo diris kaj bedaŭris lin. Li ne sciis, kio estas la problemo, li nur vidis, ke li tre suferas.
— Mi scias tiel — li diris al la Bubo mallaŭte — , ke Brétail motpafis la virinon, kapitanon kaj sin mem.
— Malprave… — flustris la Bubo. — Ili estis mortigitaj!
Miliono da etaj, ardaj polveroj pikis ilian vizaĝon, kaj la aero staris senmove super la dezerto en la sufoka varmego.
— Strange… — balbutaĉis Kolombo. — Ĉu vi ne povus diri pli pluajn aferojn?… Kiu esits la murdisto?…
— Mi… estis tiu!