Ankaŭ la vizaĝo de kapitano Gardrone surprenis tiun flavbrunan, galan tonon, kiu estas speciala miksaĵo de pala kaj burna, simila al vakso-kreola koloro, kion kaŭzas la forta sunbrilo kaj la akuta anemio. Lia kapo zumis dum la tuta tago, kaj nur la multe da brando faris eltenebla por li tiun mortigan postenon.
Kolombo fariĝis preskaŭ lia manio en la nenifaro, en la senpova kolero, en la incitiĝemo. Li decidis ankoraŭ en la dezerto, ke li pereigos „tiun suspektindulon”. Kaj oni raportas konstante, ke li eltenis la mortan punon! Li furiozis, ke malgraŭ la malbonvolema konduto de la oficiro, rilate la soldaton, kion li ordonis al ili, la junulo ankoraŭ vivas, ĉi tie, kie oni povas morti tiel facile. Tiu malamo kontentigis lian ĉiu maleperiĝon, kion li klarigis per io suspekto.
Ankaŭ nun li venas renkonte. Kaj li fajfadas! Li alkriaĉis lin kolere:
— Senrangulo! Kie estas via rimenzono?
Li staris vid-al-vide al li en la korto, ardanta pro la varmego.
— Mi ne estas deĵoranta, mon commandant — respondis Kolombo.
— Kie estas via rimenzono?
— Mi lasas ĝin sekiĝi post la paquettage por ke la vakso ne disŝmiriĝu.
— Rapurtu al la plotonestro, ke vi trairis la korton sen rimenzono. Rompez!
Kobienski jam havis multe da malagrablaĵo tial, ĉar tiu legiano eĉ nun obstakladas ĉi tie. Li komprenis bone la kapitanon, kaj tute ne de la bonvolo de la suboficiro dependis, ke Kolombo ankoraŭ vivis.
Li aŭskultis la raporton de Kolobo kun vizaĝo, deformiĝinta de la kolero, poste tiu deformiĝo transiris al besta rikano.
— Nun mi traktos vin draste. Fia bleu! Mi punas vin per dudek kvar hora en crapaudine…
Serĝento Latouret iris al la kapitano: tiu puno estis malpermesite eĉ malpli ol du kaj duon horoj. Dudek kvar horoj efektive signifis torturmorton ĉi tie. Li ne povis preni sur sin la respondecon. Sed la kapitano tre riproĉis lin:
– Ĝi ne estas la armea provizada servo! Ĉi tie ni havas spacialajn cirkonstancojn, kaj multe da aferoj estas kontraŭregula. Sed alimaniere ni ne povas fari tion.
Latouret iris por eskorti la deliktulon. Li jam atendis lin en laborvestaĵo… kaj… nom du nom… li rikanis!
— Harrincourt. Vi estos punita per dudek kvar hora en crapaudine. Mi devas diri, ke vi povas danki tion ne al mi… Kaj se… Kial vi rikanas! Bruto! Vi mortos eĉ dekfoje dum la dudek kvar horoj!
Nur unufoje donu tion, mia Disinjoro, fine. Nur unufoje — preĝis Kolombo en si mem kaj estis tute feliĉa.
Oni alkondukis lin al la pikedo. La goumier-oj loĝis en la domo de la gardisoj, troviĝanta apud la pordego. La suboficiro ĵus batis sinjoron grafon Spolansky per la buka fino de rimenzono.
— Hundo! Ĉu vi ekdomis dum gardostaro? Fiulo… vi… Sinjoro leŭtenanto punos min, mizerulo… ĉu vi dormas?
La fizike malpli forta homo en la tropiko ofte ekdormas, simile al sveno post la manĝado. Vane estas ĉio, tiu dormemo ne venkeblas. Spolinsky falis sur la teron kun sanganta vizaĝo.
— Ankaŭ Spolinsky-on ligu apud la alian friponon por du horoj!
La en crapaudine estas mezepoka puno. Kunliginte la maleonojn kaj la pojnoj, oni tiras la ŝnuron sur la dorso de la ventre kuŝanta homo, ĝis la man- kaj pieddorsoj kuntuŝiĝas kaj puŝas la puniton tiel en kovritan kavon.
Li sentis, ke lia kapo estas plena de sango kaj la koro batas sovaĝe, kiel li kuŝas surventre en la kalvo.
Apud li estas la kompatinda Spolinsky, ŝnurligita. Sub la suno la temperaturo estis super kvindek celsiusgradoj, kio ne estas malofta en Saharo. Oni kovris la kavon per veltolo. Post duonhoro terua varmego estos ĉi tie.
Hm… la sango jam malleviĝis el lia kapo, kaj ankaŭ lia koro batas tute normale. Tamen estos bezonataj horo, ke li mortu…
— Harrincourt… — ĝemis Spolansky — ni ne eltenos… du horojn…
— Ba! Ni povus ludi eĉ pikedon dum du horoj. Tute ne temante pri buŝharmoniko.
— Sed… mi havas dilatiĝintan aorton…
— Kial venas tiel eleganta homo en Saharon? Laŭeble ne moviĝu, ĉar tiam la sango cirkulas malpli rapide, kaj la ŝnuro ne premos vin tiel forte.
— Tamen… kial… vi moviĝas?
— Ĉar mi ŝatus morti…
La varmo jam komencis densiĝi sub la veltolo, kaj la karbodioksido, elspirita de la du homoj faris eĉ pli mortiga la ardan premon. La veltolo, kvazaŭ ĝi estus flanko de hejtita forno, verŝegis la bruligan varmegon sur ilin, kaj ĝi malhelpis, ke la varmo elradiiĝu.
— Harrincourt… — spiregis la alia — aŭskultu min… mi ne volas kunporti en la tombon… kion mi scias… Mi devas diri… kiu mi estas…
— Gvardiano, kaj vi malgajnis per kartludo, aŭ markgrafo, kaj vi mortigis. Estas tute egale…
— Mi estis ŝtatoficisto en Pollando…
— Ĉu konsilisto de ministro?
— Ne… Ekzekutisto…
— Kiel?
Ĉu sinjoro grafo estas ekzekutisto? Ĉu kun tia eksteraĵo? Kial? La kompatinda Troppauer aspektas, kiel ekzekutisto, kaj li estas poeto. Tiu ĉi homo ŝajnas plie poeto, kaj li estas ekzekutisto… Nu, ĝi estas bela afero, rilate la inkogniton.
— Jes… Mi estis ekzekutisto… Mi heredis tiun profesion de mia patro…
— Ne prenu la aferon grave al via koro…
Spolinski ĝemis profunde. Li ruliĝis sur sian alian flankon, tiel li mapleziĝis iomete.
— Aŭskultu min, Harrincourt… kvankam mi ne idas tion… vi volis ŝteli vian ĉemizon…
— Ĉu ankaŭ vi?… Ĉu la tuta kompanio volas porti mian tolaĵon? — Li finis tion spiregante. — Tamen ĝi estas interesa afero.
— Soldato entreprenis porti ĝin al mi… Li kunportis… kaj tiam aperis… Pentcroft. Li diris tion, se mi ne transdonos la ĉemizon, li denuncos min… vi scias… kiel terure… oni linĉas la ŝteliston… Tial mi estis en liaj manoj…
Hu, per la sep sakramentoj… ĝi jam estas tre malfacila.
— Li forprenis la ĉemizon… Mi frenezulo… rakontis mian sekreton al li… mian inventaĵon… Oni maldungis min tial… ĉar mi inventis ion…
— Vi ne faris tion bone… Ŝtatoficisto vivu por sia profesio…
— Nu… Tio estis la problemo… mi konsideris… la ekzekutistan profesion… kiel religiema homo… Mi voli… ekzekuti… sen doloro… Mi inventis metodon… Sed oni ne akceptis ĝin… Kvankam la pendumo estas terura… kredu tion.
— Se vi… diras…
— Mi pensis… se mi pruvos al ili… tiam ili konsentos… kaj mi provis ĝin ĉe kondamnito… antaŭ ol li estus kondukita… al la ekzekutejo… sed ĝi ne sukcesis bone… kaj oni eksigis min… De tiam mi perfektigas mian inventaĵon… kaj mi vivis por tio, ke mi transdonu ĝin… al la homaro… La punito ne suferu, kiam li mortas… Tial mi dungiĝis al la legio… ke ĉi tie, se estos… nesavebla vundito aŭ malsanulo… mi provos ĝin…
Kolombo subite ekhavis ideon:
— Diru! Ĉu vi interflustradis kun la sanitara soldato… Kiam la Bubo kuŝis malsana…
— Jes… mi priparolis kun li… se la kuracisto rezignos lian vivon… tiam li permesos, ke… mi provu ĝin…
— Ĉu vi mortigis lin?!!
— Ne… Ĉar… kiam mi volis uzi ĝin… Tio estas longa, kurbigita drato… kun pinĉiletoj. La pinĉiletoj estas alĝustigeblaj, kaj metinte la draton… sur la korpon… ĉiun pinĉileton oni devas meti… super aorton… La stango… estas kurbigita tiel, kaj ekpreminte bukon… ĉe ties supra fino… la pinĉiletoj fermiĝas… ĉiu vejno ŝtopiĝas… dum momento… la koro tuj haltas… la cerbofunkcio… la spiradcentro… korme, se la arterio estas radiala kaj… ve…
— Parolu pri la murdo — spiregis Kolombo.
— La sanitara soldato… diris… ke la Bubo fartas pli bone… kaj estas espero… tial mi ne faris tion. Sed tiu fripono… forprenis… la vejno-kunpremilon kaj… kaj… li mortigis per tio…
— Ĉu Pencroft?
— Jes… — Li ĵetis sian korpon alten, kaj refalis stertore. Li aldonis kun plendinda ĝenmo: — Sed li havas ankaŭ alian nomon…
— Laporter!
— J… Jes!.. Ve!
Ĉu do Pencroft estas identa kun Laporter? Li povintus pensi tion… Ho, kiel stulta li estis… kiam li ja muzikis la kanton „Si l’on svait” en Murzuk… la Bubo kriis: „murdisto” kaj alsaltinte, kaptis la gorĝon de Pencroft…
Li ankoraŭ vidis, ke oni malligas Spolansky-on apud li kaj verŝas akvon sur lin…
Ĉu li mortis?…
Oni kovris lin denove… Li sentas, ke lia buŝo ŝaŭmas… Kiom da tempo pasis? Ĉiu mallumiĝis antaŭ li… La sango zumante pulsadas en lia cerbo, kaj… perdas sian konscion… Fino… Dank’ al Dio, nun jam estas finite… — ĝi estis lia adiaŭanta, lasta reflek-penso.
Li rekonsciiĝis je tio, ke li kuŝas sur la hospitala lito, kaj la kuracisto kliniĝas super lin mediteme. Ankaŭ la kapitano. La ruĝhara sanitara soldato tenas la lampon alten. Serĝento Latouret staras en la fono. Kio ĝi estas? Ĉu li eltenis la dudek kvar horojn?
Oni verŝas brandon el lian buŝon. Pro tio li travarmiĝas bone, kaj lia sango ekcirkulas. Diablo forportu lian nepereigeblan organismon!
La regimentkuracisto aŭskultas lian korbaton.
— Tiu homo estas el fero. Lia korbato jam estas ritma…
— Serĝento… — diris la kapitano — se la malsanulo fartos pli bone, akompanu lin en la konotron… Mi deziras resaniĝon al vi, amiko mia…
Ĉu?… Kion signifas, ke amiko mia? Kaj resaniĝon? De kiam havas tiu homo bonan kontakon kun li?… Kio okazis? Ĉu ili koplotis kun la asekura societo, ke li ne povu morti? Kia afero ĝi estas denove?…
Sed li ankoraŭ ne havis tiom da forto, ke li povu paroli.
Antaŭe okazis tiel. Li perdis sian konscion je la kvara horo posttagmeze. Kaj la pikedo venis pro li je la kvara kaj duono, gvidate de la kapitano. Estis kun ili la regimentkuracisto kaj la sanitara soldato, portanta brankardon. Se ili venintus duon horon pli malfrue, li jam ne vivus.
Kio okazis?
Finley iris al Delahay, kiu kuŝis malsane, kaj li raportis al la majoro, ke junulon, kiu survoje eltenis brave, estas ŝnurligita en crapaudine por dudek kvar horoj.
— Kiel?… — kriis la majoro. — Suboficiro! Diru al sinjoro kapitano, ke li venu tuj ĉi tien!
Gardone unuavice preskaŭ eltiris sian glavon kontraŭ Finley. Sed la majoro perfekte defendis la oficiron.
— Mi petis Finley-on fari raporton pri la punoj — diris Delahay. — Li ne povis forsekreti la aferon.
— Nu… Laŭ mi, tiu senrangulo estas spiono. Ricevinte mian novan postenon, oni avertis min de supre, ke mi atentu pri la suspektindaj personoj, ĉar mi ne povas pruvi la kulpon de la senrangulo, kio estas senduba, li devas morti! Vivo de homo, reglamento ne gravas, se temas pri altaj militistaj interesoj!..
— Se ĝi estas tiel, kiel vi diras — respondis la majoro — , vi jam longe devintus traserĉi lian havaĵon. Finley, blovsignalu alviciĝon, kaj dum la homoj staras malsupre, traserĉu la dorsosakon de tiu junulo!
— Ankaŭ mi venos — diris la kapitano.
… Malferminte la impregnitan sakon, unuavice ili trovis la poemojn de Troppauer, poste la legitimilon de la majoro, servanta en la sekreta servo, n-ro 88. Ĉefstabo, dvizio D…
Gardone fariĝis morte pala…
Li remetis ĉion, sed la saketon kaj ties enhavon kunportis en la kontoron.
— Ĉu vi pensas tion? — li balbutis.
— Mi pensas tion… — respondis Finley — , nur unu oficiro estas dungita en la divizio D. de la ĉefstabo, kiel majoro: Yves. Mi opinias, ke li estas tiu homo, kiun vi ŝnurligigis: majoro Yves.
— Sed… sed… kiu estas tiu, kiu… ŝnurligigis lin en crapaudine?… He, serĝento… Pikedo… Kuraciston kaj brankardon… — dume li transdonis la saketon al Finley. — Bonvolu fermi ĝin en la ferŝrankon!
Finley fermis ĉion en la ferŝrankon kaj transdonis la ŝlosilon al Gardrone, kiu tuj ekiris al Kolombo.
…Harrincourt tute sane, kaj ĝuste tial malgaje staris antaŭ la kapitano.
— Senrangulo!.. Kelkaj brutalaj homoj draste traktis vin ĉi tie! Mi punos ilin. Latouret servos konstante ĉe la corvée, la du suboficirojn mi sendis en la ĉelon. — Li diris iom pli mallaŭte: — Kiam mi estis postenigita ĉi tien, oni atentigis min, ke mi devas helpi kelkajn konfidindajn homojn… Tial oni konfidis min, ĉar… mi komprenas la strategion… Diru vian ĉiun deziron, kaj mi plenumos…
Kolombo ne komprenis la tuton, sed li tuj respondis senhezite:
— Iu mia amiko, Troppauer estas kondamnita al travaus forcés…
La kapitano paliĝis denove. Damne, ankaŭ li estas la membro de la sekreta servo. Ĉi tie okazos tia skandalo, kiel en Ain Sefra al tiu kapitano… hu, kiel ĝene!
— Kial vi ne fidis nin… maj… senrangulo? Tiu homo jam certe estas mortinta… La krueleco de Latouret kaj unuavice tiu de Tinley kaŭzis tion… — Li levis la telefonon. — Ĉu la gardestro estas tie?… La corvée diru al la bagnanoj, ke ni ne malfermos la akvokranon, ĝis ili ne transdonos la soldaton, kondamnitan la punlaboro. Almenaŭ ni devas scii ion certa pri lia sorto… — Li demetis la aŭdilon kaj iris al la ferŝranko. — Ni gardis kelkajn viajn objektojn ĉi tie… Se vi volas, transprenu tiujn… Mi ne volis, ke iu akiru ilin.
Kolombo retropaŝis mirante. Tiu fako de la ŝranko, kie kuŝis la impregnita sako, nun estis malplena.