ĈAPITRO 17

1

Li rekonsciiĝis, lia kapo zumis. Li ne sentis doloron, li nur havis tiun iluzion, kvazaŭ barelo estus sur lia kolo, el kiu dek mil abeloj ŝatus liberiĝi.

Aŭroris…

Li palpadis sian kapoj ĉirkaŭ sia kapo. Ĝi estis iomete ŝveliĝinta kaj akre doloris pro la ektuŝo…

Par la sep sakrametnoj! Iu bone batis lin je la kapo.

Li reiris en la tendaron.

Do, la fantomo savis lin. Kaj pere de la kafkuiristo. Jes! La kafkuristo aŭdis, ke iu ŝtelis lian ĉemizon, kaj li sciis, ke la serpento malaperis, kaj verŝajne li konjektis la kunligon. Tial li tuj surverŝis lin per la malbonodora brando. Kiaj aferoj povas okazi en la dezerto… Oni riskas sian vivon!.. Kaj se li nur perdus ĝin… Dio gardu nin de tio…

Li do estis simpatia al la fantomo. Domaĝe, ke ŝi ne kredas lin… Kvankam kiel volonte li estis doninta al ŝi la kiĉan, barokan aĵaĉon. Horloĝon kun krokodilkapo… Precipe kun klap-fermoplato, kian portas nur emeritaj fajrobrigadestroj, ligita al la veŝo per breloko… Iu do ŝtelis tion… Diablo scias, kiu bezonas ĝin…

Traraa!.. traraa!..

Alviciĝo!

Hopla! Iru nur inter la aliajn por havi alibion. Ĉi-tempo oni kutimas mortigi per lia fusilo!

Sed nun escepte okazis nenio simila. Ĉiu kuris al sia plotono, la homoj viciĝis, la motoroj bruis, la ĉaroj grincis, blasfemado, pumbatoj, komandvortoj, poste ekmarŝo…

Troppauer enviciĝis. Li jam estis tute sana. Li ripozis sin definitive en la oazo. Li diris anteŭen al Kolombo:

— Kie en la infero vi vagaĉis? Mi jam serĉis vin ĉie… La Bubo mesaĝis al vi. Li volas paroli kun vi… Li estas la ambulanca ĉaro, la li aspektas tre malbone…

— Mi bedaŭras, ke mi ne estis ĉi tie… La kompatindulo, kiel eblas, mi vizitos lin…

Longa fajfo, kaj aŭdiĝas akra voĉo de malproksime:

Ekmarŝu!

Posttagmeze, dum la unuhora ripozo Kolombo iris al la ĉaro de la ruĝa kruco.

— Alo, knabo… Kio nova?! — li alkriis la malsanulon.

La Bubo kuŝis kun pala, skelete srumpinta vizaĝo, kun febre brilantaj okuloj, kaj vivle balancis sian kapon, ekvidiinte Kolombon, kvazŭ li jam estus atendinta lin malpacience…

— Ne estas permesate al vi paroli… — mansignis Harrincourt al li. — Ni korespondos. Jen estas krajono kaj papero. Skribu, kiel Troppauer, mi nur komprenu tion…

La malsanulo kapjesis, elprenis la notkajeron kaj skribis sur ĝin:

„Mi mortigis Brétail-on, la virinon kaj kapitanon Corot. Ni estis nur duope en la domo. Laporte kaj mi. Antaŭ ol ni informis la policon, li devigis min traserĉi kune la ĉambron. El la mano de la mortinta kapitano falis slipeto. Mi malamas Laporter-on. Mi tuj neniigis la skribaĵon. Jen tiel ĝi tekstis: „Oni atentas nin. Se vi volas ekscii, kioma horo estas, ĝustigu la montrilojn sub la suno. Noktomeze vi havos precizan horloĝon. D-ro Brétail.” Mi sciis, ke mi neniigas gravan spuro tiel. Laporter instruis min, kion diri al la policistoj.”

Kolombo legis la slipon.

— Oldulo mi, mi komprenas malmulte el la tuta idiotaĵo. Sed mi volonte piedbatus Laporteron, domaĝe, ke li ne estas en la legio…

La malsanulo rigardis sur lin miregante. Ĉar Kolombo enpoŝigis la paperon, li kaptis alian kaj skribis ekscitite:

„Laporter servas kun ni, lia pseŭdonomo estas…”

— Garde á vous!

Kolombo salte leviĝis. La regimentkuracisto staris tie.

— Kio ĝi estas, ĉu kazino? Tuj forportu vin!

Kolombo foriraĉis.

Kiajn idiotaĵojn skribaĉis la Bubo? Sed se Laporter vere estas ĉi tie, li instruos lin boksi.

— Pardonon… — elpaŝinte de sur la ĉaro, li puŝiĝis al sinjoro grafo. Jen rigardu! Ĉu li subaŭskultis? Ĉu eble li estas Laporter?

— Diru — li alparolis krude sinjoron grafon — , ĉu vi ne havas pseŭdonomon inter la soldatoj?! He?!

— Mi petas vin…

— Nenia mi patas vin! Estu singarda! Kaj ne ŝtelumadu ĉirkaŭ la ĉaro, ĉar se vi ĝenos la knabon en la futuro, vi pentos tion… Kiel vi nomiĝas? Ĉu ne Laporter?! He?!

— Tute ne…

— Nu vi havas bonŝancon. — Kaj li lasis lin tie.

La grafo postrigardis lin sombre. La sanitara soldato elvenis de sur la ĉaro.

— Li estas groba ulaĉo… — diris la ruĝharulo.

— Ĉu laŭ vi ne estas espero? — demandis la grafo la sanitaran soldaton.

— La doktoro diris, se la ĉaro ankoraŭ skuos lin iomete, li mortos, ĉar li havos sangoekfluon…

— Ĉu li havas nenian ŝancon resaniĝi?

— Absolute nenian — mangestis la ruĝharulo kaj elprenis pecon da pano. Li mordegis el ĝi. — Iu vejno estas aperta, kaj ĝi ne povas fermiĝi. Li devus esti operaciita, sed ne eblas fari tion ĉi tie.

— Dankon… — li transdonis moneron al la sanitara soldato kaj iris plu mediteme.

Kolombo estis ĝuste stariganta sian tendon, kiam venis la suboficiro al la plotono:

— Du tifuloj estas inter la militvagantoj — li anoncis akravoĉe. — Ĉiu purigadu sian vestaĵon zorgeme, ke insektaĉoj kaj la vestpedikoj laŭeble ne estu sur ĝi, ĉar precipe tiuj propagas la malsanon. Vi devas lavi la tolaĵon. La sanitara soldato donos al vi karbolan akvon.

Damne, pensis Kolombo. Nun mi ne havas ĉemizon por ŝanĝi. La insolentuloj ŝtelis ĝin. Nu, estas egale. Tiun, kiun li nun portas, li lavos dum la ripozo. Kie estas la sapo? Li malfermis sian sakon, en kiu estis sia havaĵo.

Sed li apenaŭ ŝovis sian manon en ĝin, li tuj faliĝis tion surprizite, ke ĉio disruliĝis. Lia ĉemizo estis tie.

La bela, kolora ĉemizo, iom ĉifinite, sed ĝi estis tie en la sako.

Alo! Tio ja estas ĝojo… Nu, oni estas vere honestaj embuskmurdistoj. Ĉar la vipuro

ne bezona ĝin, oni reportis la belegan ĉemizon

Li ĝoje disfaldis tion. Kaj tiam sekvis la alia granda surprizo: io falis sur la teron el la ĉemizo klakante.

La brakhorloĝo!

La bela brakhorloĝo kun krokodilkapo, kiun la fantomo petis de li, kiun oni ŝtelis, jen ĝi estas. Iu metis tion en la retroviĝintan ĉemizon.


2

Nur noktomeze ili ekmarŝis plu. Nun jam ili estis tre proksime al Aut-Taurirt.

La kurima ordo ĉesis en la kolumno. Estis neeble disciplini la homojn sur tiu etapo. Kapitano Gardone sidis sur sia ĉevalo, kiel ia degelinta vaksofiguro, nur la brando reanimis lin. Li ne povis plenumi sian oficon. Leŭtenanto Finley ordonis anstataŭ li.

La kompanio, marŝanta dum semajnoj en polvo, varmego, faris superhoman taskon, kaj ĉiu soldato foruzis sian lastan energion.

Nokte la soldatoj kuŝis dise en la tendaro, kiu havis nenian formacion, ili ne ĉirkaŭbaris ĝin per muro, kiu volis, tiu povis starigi sian tendon, kin ne volis, tiu nur simple falis sur la teron, kaj li tuj profundiĝis en dormon.

Dume serĝento Latouret disfaldis la mapon ĉe la lumo de acetilenlampo. La oficiroj ĉirkaŭsidis lin. Finley rigardis la direkton kaj singis la vojon per ruĝa krajono.

— Eblas, ke ĉi tie, kiam ni ĉirkaŭiris la hamada-on, ni devojiĝis kelkajn gradon de la ĝusta, sudorienta direkto.

— Ne estas verŝajne, mon adjudant — diris Latouret — , ĉar tiam ni devintus alveni en Bilamo-n.

Ne malproksime de ili, la ruĝa sanitara soldato tenis lampon, kaj la regimentkuracisto provis revivigi kapitanon Gardone per kofein-injektado.

— Mi persiste marŝos plu al sudoriento — finis Finley la interkonsiliĝon. — En ĉiu duonhoro signalu per blua raketo, eble oni ekvidos nin el iu direkto.

Sur tiu oceano da senhoma mondparto estas ie malgranda garnizono, kiel pinglo en la fojnamaso; se ili ne trovos ĝin rapide, tiam ili mortos.

Aŭroris. La senfina vico de frenezige samformaj, ardaj, falvaj sablomontoj ĉirkaŭis ilin ĉe la lumo de la leviĝanta suno ĝis la plej malproksima rando de la horizonto.

— Sed… Ĝis kien ni iros ankoraŭ? — spiregis Gardone, kiu apenaŭ povis teni sin en la selo. Finley grincis per la dentoj.

— Mi opinias, ke ni vojeraris…

La kapitano komprenis tion. Li preskaŭ falis de sur la ĉevalo pro timiĝo. Ĉu ili vojeratis en Saharo?

— Eh bien!.. Sergent!.. — kriis raŭka voĉo krude al Laportuer. — Kial iri plu, diru, ke ripozu… Ripozu! Per la sep sakramentoj! Ni mortaĉu almenaŭ pace, lasu nin ekkuŝi aŭ eksidi…

— Mi donos al vi porti ankoraŭ alian mitralofusilon! Stulta bleu! Vespere ni alvenos…

— Vi scias bone, ke ni vojeraris! Diru tion honeste! Nek vi kredas tion, kion vi diras.

La serĝento iris plu blasfemante. Li faris longan ripozon en la tagmeza varmego. Vespere ili jam ne volis iri plu.

Finley kaj leŭtenanto Bruce kun la suboficiroj kaj kun parteto da obeantaj trupoj alviciĝis duncirkle, direktante maŝinpafilojn al la kompanio. Finley ordonis veturi inter ilin per la kirasaŭtoj, li mem iradis inter ili en la mano kun pistolo, li kriegis al ĉiu senescepte…

Estis infere. Ankaŭ la oficiroj mem sentis, ke ĝi ne estas ribelo, sed la kapitulacio de la nervoj.

La demoraliĝinta karavano ankoraŭfoje ekiris. Denove ĝi ne okazos. Tio certis. Oni jam ne povos starigi tiun roton nek per maŝinpafiloj, nek per kanono, se ĝi ankoraŭfoje haltos.

La malespriĝo nove-denove ekregis ilin, kvankam ankoraŭ estis nur vesperiĝo, kaj ĝis la rando de la malproksima horizonto estis videbla nur Saharo.

Tiam de ie inter la vocoj komencis zumeti io…

Buŝharmoniko!

Ĉiam pli gaje kaj petoleme flitriĝis la sonoj el ĝi, kaj la idiota Kreto venis de Orano preskaŭ senvorte, sed rikanante kun la ĝenerle konata tenaco de la cerbmalsanuloj, subite li ekĝojkriis laŭte.

Kelkaj homoj ekridis pro tio. La kreteno komencis kanti neartigite, instigita de la sukceso laŭ la sonoj de la buŝharmoniko:

„Le sac, ma foi, toujours au dos…”

La fola militista kanto temis pri tio: „Je mia vorto, la sako estas ĉiam surdorse, nur iri, iri kaj neniam brakumi.”

Unue ili nur ridaĉis, sed poste iu ŝoforo apud la direktilrado de la ŝarĝaŭto komencis kanti: Kiu povus kontraŭstari al buŝharmoniko? Kiam la malproksimaj sablomontoj englutas la rufan, violkoloran, ŝveliĝintan sunon, la tuta kompani kantas freneze, kaj kun la lasta, aroganta energio de la marŝantaj mortontoj.

„Le sac, ma foi, toujours au dos!..”

La buŝharmoniko ekfontigis melodion, kiel la bastono de Moseo, el la rigida roko de la laciĝintaj aminoj.

Poste Kolombo instrumentis la orkestron per ungupurigilo, ĉar Saharo domaĝas al tiu delikata muzikilo.

Finley sciis, kion signifis tiu buŝharmonikado. Eble ilian vivon. Li irs al Kolombo kaj frapetis lian dorson.

La harmonikado estis bona!

— Kvankam mi tute ne estas en mia elemento. La seriozan muzikon mi ludas pli bone. — Kaj li tuj komencis blovi la amkanton de la legio:

„L’amour m’a rendu fou…”

…Kaj ili marŝis…

Ĉiekaŭ noktomeze subite, neniu scias je kioma raketo responde, longa, blua lumstrio leviĝis ĝis la mezo de la malluma ĉielo… Poste alia…

La kompanio eksplodis per laŭtega hurlo. La homoj brakumis unu la alian jubilante, ili ĵetis sian ĉapelon en la aeron. Ili pafis per la raketpistoloj unu post la alia, kaj responde je ĉiu alvenis bluaj lumstrioj el la malproksimo…

Aut-Taurirt signalis!


3

Ili estis ankoraŭ malproksime de la fortikaĵo. Ĝis nun ili ne maltrafis la ĝustan direkton. La vojo estis nekredeble longa.

Kiam leŭtenanto Finley, irante perter la vico kaj denove atingis Kolombon, la soldato elpaŝis antaŭ lin rektiĝinte:

— Nu? — komencis Finley. — Vi estas bona soldato! Vi povas peti ion

— Iu mia kamarado estas grave malsana, kaj mi ŝatus, mon adjudant, viziti li sur la ambulanca ĉaro. La kompatindulo estas tre sola.

— De kie vi scias tion.?

— Mi jam vidas longe, ke la kuracisto kaj la sanitara soldato estas antaŭe ĉe sinjoro kapitano. Alia homo ne rajtas surĉariĝi. Ekde tagmezo estis neniu, kiu donus akvon al li, aŭ bandaĝus lian vundon.

— Iru! Suboficiro! Al tiu homo estas permesita flegis sian amikon sur la ĉaro. Notu tion en la tag-ordonon!

Tio malebligis, ke la kuracisto, kies superulo estis Finley, forsendu Harrincourt-on de sur la ĉaro.

Kolombo ekiris feliĉe al la ĉaro. Unuavice li ŝatis la Bubon, krome nun jam la afero ekscitis lian fantazion. Jen estas ekzemple la virino. Evidentas, ke ankaŭ ŝi ŝtelumadas pro la sama afero, pro kiu oni alpafis la Bubon. Eĉ Torppauer-on. Kian rilaton havas la rezoluta poeto al la afero?

Evidentas, ke la Bubo estas la ŝlodilo de kelkaj murdoj, militistaj sekretoj kaj enigmo de multaj insidaj homoj. Sed nun jam li ne estos neglektema. Li paŝis sur la nabon kaj rampis sub la ĉarotolon. Li retropaŝis kaj staris paraliziĝinte. La Bubo kuŝis mortinta sur la lito.

Iu mortigis lin.


Загрузка...