La morto de Ivan Iljiĉ

" Kion ordonos sinjora mosxto?

Pjotr prenis la horlogxon, kusxintan submane kaj donis.

" Neniel, sinjoro. Vasilij Ivanovicx (la filo) degnis foriri en la gimnazion, kaj Praskovia Fjodorovna bonvolis ordoni veki sxian mosxton, se via sinjora mosxto demandos. Cxu vi bonvolos? " Ne, ne indas. " Cxu eble gustumi teon? " li pensis. " Jes, teon alportu.

Pjotr iris al la pordo. Por Ivan Iljicx igxis timige resti sola. Per kio reteni lin? Jes, kuracilo . " Pjotr, donu al mi la kuracilon. " Kial ne, eble la kuracilo ankoraux helpos . Li prenis kuleron, glutis. Ne, ne helpos. Cxio estas stultajxo, trompo, " li decidis tuj kiam li eksentis la konatan trodolcxan kaj senesperan guston. " Ne, mi jam ne povas kredi. Sed ja doloro, la doloro kiucele, almenaux por minuto gxi povus kvietigxi . Li ekgxemis. Pjotr revenis. " Ne, iru Alportu teon.

Pjotr foriris, Ivan Iljicx, restinte sola, ekgxemis ne tiom pro doloro, kiel ajn terura gxi estu, kiom pro sopiro. Cxiam la samo kaj la samo, cxiuj cxi senfinaj tagoj kaj noktoj. Do, prefere pli baldaux. Kio " baldaux? Morto, tenebro. Ne, ne. Cxio pli bonas ol morto!

Kiam Pjotr eniris kun teo sur pleto, Ivan Iljicx longe perpleksite rigardis lin, ne komprenante, kiu li estas kaj kion li bezonas. Pjotr konfuzigxis pro tiu rigardo. Kaj kiam Pjotr konfuzigxis, Ivan Iljicx rekonsciigxis. " Jes, " li diris, " teo bone, metu. Nur helpu al mi lavigxi kaj cxemizon puran.

Ivan Iljicx komencis lavi sin. Li kun ripozpauxzoj lavis la manojn, vizagxon, brosis la dentojn, komencis sin kombi kaj rigardis al spegulo. Al li igxis terure; precipe terura estis tio, ke la haroj tiel plate premigxis al la pala frunto.

Kiam estis sxangxata lia cxemizo, li sciis, ke al li estos ecx pli terure, se li ekvidos sian korpon, do li ne rigardis sin. Sed jen cxio finigxis. Li surmetis kitelon, kovris sin per plejdo kaj sidigxis en fotelon por teo. Dum unu minuto li sentis sin refresxigita, sed kiam li ektrinkis la teon, tuj sentigxis denove la sama gusto, la sama doloro. Li kontrauxvole fortrinkis kaj kusxigxis, etendinte la krurojn. Li kusxigxis kaj forpermesis Pjotron.

Cxio la sama. Jen guto da espero ekbrilas, jen eksxtormas maro da despero, kaj cxiam la doloro, doloro, angoro kaj cxio cxiam la sama. En solo li treege angoras, li sxatus voki iun, sed li jam antauxscias, ke en cxeesto de aliaj ecx pli malbonas. Almenaux denove akcepti morfinon " por forgesi sin. Mi diros al la doktoro, ke li elpensu ankoraux ion. Tio ne eblas. Ne eblas tiel .

Unu horo, du horoj pasas tiel. Sed jen sonoro en la vestiblo. Espereble, doktoro. Vere, la doktoro, fresxa, vigla, grasa, gaja, kun tia mieno cxi tie ne decas, sed li jam unufoje por cxiam surmetis gxin kaj ne povas demeti, samkiel homo surmetinta matene frakon kaj veturanta por vizitoj.

La doktoro vigle, konsole frotetas la manojn. " Mi malvarmas. La frosto egas. Permesu al mi varmigxi, " li diras kun tia esprimo, ke kvazaux oni devus nur iomete atendi gxis li varmigxos, kaj kiam li varmigxos, jam cxio estos en ordo.