La morto de Ivan Iljiĉ

Li largxe malfermis la okulojn.

" Kio? Cxu komuniigxi? Kiucele? Ne indas! Sed eble tamen

" Jes, amiko mia, cxu? Mi vokos la nian, li estas tiel cxarma. " Perfekte, tre bone, " li eldiris.

Post kiam venis la pastro kaj akceptis lian konfeson, li mildigxis, eksentis kvazaux faciligxon de siaj duboj kaj sekve de la suferoj, aperis minuta espero. Li refoje ekpensis pri la cekumo kaj ebleco gxin korekti. Li komuniigxis kun larmoj surokule.

Kiam oni kusxigis lin post la komunio, al li por minuto igxis pli facile, kaj denove aperis espero pri vivo. Li ekpensis pri operacio, kiun oni proponis al li. Vivi, mi volas vivi , " li diris al si. La edzino venis por gratuli. Sxi diris la kutimajn vortojn kaj aldonis:

Sxiaj vestoj, sxia staturo, sxia mieno, la sono de sxia vocxo " cxio diris al li la solan: Ne tio. Cxio, per kio vi vivis kaj vivas, estas mensogo, trompo, kasxanta de vi la vivon kaj morton . Kaj kiam li estis pensinta tion, tuj levigxis lia malamego kaj kun la malamego la fizikaj turmentaj suferoj kaj kun la suferoj la konscio pri neevitebla, proksima pereo. Farigxis io nova: gxi komencis sxrauxbi, pafi kaj premi la spiron.

Lia mieno, dum li diris jes , estis terura. Dirinte tiun jes , rigardante rekte al sxia vizagxo, li neordinare por sia febleco rapide turnigxis sur la ventron kaj ekkriis: " Foriru, foriru, lasu min!