La morto de Ivan Iljiĉ

Sxi rakontis kiel li devigas Gerasimon teni liajn krurojn.

La doktoro ridetis gxentile-malsxate: Nu, kion do fari, tiuj malsanuloj foje elpensas tiajn stultajxojn, sed oni povas pardoni .

Kiam la esploro finigxis, la doktoro rigardis horlogxon, kaj tiam Praskovia Fjodorovna deklaris al Ivan Iljicx, ke sendepende de ties volo, sxi hodiaux invitis faman doktoron, kaj tiu kune kun Mihxail Danilovicx (la ordinara doktoro) pririgardos lin kaj priparolos. " Bonvolu ne kontrauxi. Tion mi faras por mi mem, " sxi diris ironie, sentigante, ke sxi cxion faras por li kaj nur pro tio ne rajtigas lin rifuzi al sxi. Li silentis kaj sulkigis la vizagxon. Li sentis, ke la mensogo, cxirkauxanta lin, tiom implikigxis, ke jam malfacilis kompreni ion ajn.

Sxi cxion faradis super li nur por si mem, kaj diradis al li, ke sxi faras por si tion, kion sxi vere faradis por si kiel tiom nekredeblan aferon, ke li devis kompreni tion inverse.

Efektive, je duono post la dek-unua venis la fama doktoro. Denove ekis auxskultadoj kaj gravtonaj paroloj apud li kaj en alia cxambro pri la reno, pri la cekumo kaj demandoj kaj respondoj kun tiom grava aspekto, ke denove anstataux reala demando pri la vivo kaj morto, kiu nun jam sola staris antaux li, ekstaris la demando pri la reno kaj cekumo, kiuj ion faradis ne tiel kiel indis, kaj kiujn pro tio tuj atakos Mihxail Danilovicx kaj la famulo kaj devigos ilin rebonigxi.

La fama doktoro adiauxis kun serioza sed ne senespera aspekto. Al la malkuragxa demando, kiun per la levitaj al li okuloj brilantaj per timo kaj espero turnis Ivan Iljicx, cxu ekzistas ebleco de resanigxo, li respondis, ke garantii ne eblas, sed la ebleco ekzistas. La rigardo de espero, kun kiu Ivan Iljicx adiauxis la doktoron, estis tiel kompatinda, ke vidinte gxin Praskovia Fjodorovna ecx ekploris, elirante el la kabineto por transdoni honorarion al la fama doktoro.

Spirita levigxo farita per la esperigo fare de la doktoro, dauxris nelonge. Denove la sama cxambro, la samaj pentrajxoj, kurtenoj, tapetoj, flakonoj, kaj la sama propra malsana, suferanta korpo. Kaj Ivan Iljicx komencis gxemi, oni faris al li injekton, kaj li forgesis sin.

Kiam li rekonsciigxis, ekis krepusko; oni alportis al li tagmangxon. Li kun fortostrecxo mangxis iom da buljono; kaj jen denove cxio sama, kaj denove venanta nokto.

Post la tagmangxo je la sepa horo en lian cxambron venis Praskovia Fjodorovna, vestita por vespero, kun dikaj, subfiksitaj mamoj kaj kun spuroj de pudro sur la vizagxo. Sxi jam matene memorigis al li pri ilia vizito en teatron. Estis gastrolanta Sarra Bernhardt, kaj ili havis logxion, kiun ili rezervis laux lia insisto. Nun li forgesis pri tio, kaj sxia vesto ofendis lin. Sed li kasxis sian ofendigxon, kiam li rememoris, ke li mem insistis, ke ili mendu logxion kaj veturu, cxar por la gefiloj tio estas eduka estetika gxuo.

Praskovia Fjodorovna eniris kontenta pri si, sed kvazaux kulpa. Sxi sidigxis, demandis pri la sano, kiel li vidis, nur por demandi, sed ne por ekscii, sciante ke ecx ne estas io sciinda, kaj sxi komencis paroli tion kion sxi bezonis: ke sxi neniukondicxe konsentus veturi, sed la logxio estas mendita, kaj veturas H_el\ene kaj la filino kaj Petrisxcxev (jugxesploristo, la fiancxo de la filino), kaj ke ne eblas ilin lasi solaj; kvankam por sxi alikaze estus pli agrable sidi kun li. Gravas, ke li sen sxi agu laux la doktora preskribo. " Jes, ankaux Fjodor Petrovicx (la fiancxo) volis eniri. Cxu licas? Kaj Elinjo.