Лебедзь чорная

Як узьняты высака муры

Пад адкрытым неба парасонам.

Над каменным пляцам камары

Засьпявалі нудна тонкім звонам.

Дзе ім піць, смактаць чыю ім кроў?

Ня гудзе гамонка мужыкова,

I ня гоняць чэраду кароў

Дый падкова цокне выпадкова.

А ў маёй краіне вечары!

I прыгожых песьняў шмат было там!

Камары ў палескім гушчары

Хмараю віліся над балотам.

Там наедна й весела яны

Роямі кружылі між тавару.

Дзень згараў, і вечар плыў ляны

У патоках сонечнага вару.

Я цікаўным хлопцам быў тады.

Слухаў часта дзедавыя казкі

Пра чужыя вёскі й гарады,

Дзе цьвітуць няведамыя краскі.

Дзед казаў, хоць і малы камар,

А за вёрстаў тысячы лятае.

Зь ім і я ляцеў на крылах мар

Ў даль, дзе доля лепшая вiтае.

А нідзе я долі не знайшоў

I далёка лёс мяне закінуў

Ад маіх загубленых сяброў

У нязгаслы прысак успамінаў.

Там, дзе Беларусь мая жыве,

Зацьвітаюць красна ў полі краскі.

Цьвіркуны іграюць у траве

На сваіх цымбалах песьню ласкі.

I смуткую я каля муроў.

Шэрыя чужыя камяніцы!

Можа часам з пару камароў

Прыблукалі з роднае зямліцы.

О, як быў-бы гэтым рады я!

Хай сядзелі-б на маёй далоні.

Бацькаўшчына снілася-б мая,

I лясы і ветлыя аблоні.