Лебедзь чорная

Шчасьлівыя спатканьні

З табой пад вязам ветлівым,

I частыя блуканьні

На полі жоўтацьветлівым.

I белыя рамонкі,

I васількі блакітныя,

I нашыя гамонкі —

Дагэтуль незабытныя.

Убачыць давялося

У жыце жмут завязаны

Зялёнага калосься,

У якім закляцьце сказана.

Я засьцярог:

— Заломы

Ня руш, мая каханая!

У вузялку саломы —

Бяда зачараваная.

Але-ж прайшла навала,

I сіла чараў згінула.

Ты каласы сарвала,

Мне ў твар задорна кінула.

«Ня веру казкам гэтым!» —

Сказала ты з усьмешкаю,

I ў ростані з паэтам

Пайшла самотнай сьцежкаю.

Было, здаецца, ціха...

А ня мінула й месяца —

Ідзе з вайною ліха,

Ў крыві падзеі месяцца.

На горад і на вёску

Цяжкое гора падае.

I дзень, як сьвечка з воску,

Гарыць і нас ня радуе.

Спакою мы ня бачым —

Спазналіся з пакутаю.

А ты жыцьцём сабачым

Без ланцуга закутая.

Чужынцы з ласкай лезьлі,

Твой двор стаяў засьмечаны.

Цябе пасьля завезьлі

Ў разваліны Нямеччыны.

Лажыцца зморай праца

На рукі загрубелыя.

Табе рамонкі сьняцца —

Радзімы краскі белыя.

Калісьці пела ў полі,

Вясной закалыханая.

Ня думала ніколі,

Што будзеш ты выгнаная,

Бяз долі і бяз хаты

I пад прынукай ворага.

Ці помніш колас кляты?

Ты заплаціла дорага!

Хай зло не ад залому,

Хай выпадкова сталася.

Цяпер, калі ня ў дому —

Ўсё роднае згадалася.

Згадаліся ў пашане:

Наш край, вайной абкрадзены,

I шчырае каханьне,

I звычай нашых прадзедаў.

1944