Лебедзь чорная

Ты мяне калісьцi песьціла

Ў жарскім полымі жыцьця.

Ты была маёю песьняю,

Дыямэнтам пачуцьця.

Мы ішлі шляхамі рознымі,

Але з мэтаю аднэй,

I завеямі марознымі,

I ў спякотны сухавей.

Шмат мінула дзён, атручаных

Горкім чэмерам ілжы.

Да цябе я зноў залучаны.

— Ці ты ўсьцешана, скажы?

Хай апошняй кропляй горычы

На душы зыходзіць ноч...

Я нічога не гаворачы

Буду ў неба тваіх воч

Пазіраць, каб ціха цешыцца,

I таіць салодкі стогн.

Не знасіць вады у рэшаце,

А каханьня у лістох.

Я на гэтым пераконаны...

Я прынёс зялёны май.

Ты пастаў букет у конаўку,

Як даўней, мяне прымай.

I усьмешкаю ты весьняю

Надары свайго гасьця.

Станеш зноў маёю песьняю,

Дыямэнтам пачуцьця.

Я, — нічога не гаворачы,

Бо на словы не ахвоч, —

Пазіраць з мальбою горача

Буду ў неба тваіх воч.