Лебедзь чорная

На прадвесьні па жарсьцьве дарог

Я пайду за горад пець прастору,

Мне ўжо сьніцца сонечны мурог,

Мне прыносіць гліца пах чабору.

А яшчэ ня выбегла нідзе

3-пад зямліцы траўка маладая —

Сымбаль сыці і людзкіх надзей.

А яшчэ пахмура паглядае

Ў талым сьнезе прэлая зямля,

Як іржа рудая на зялезе.

Аж ня ўрымсьцiцца жальба мая,

Асьцюком у верш яна залезе.

Будзе песьні мутарна маёй.

А пасьля, калі ўсьміхнуцца руні,

Праліецца сум, і супакой

Ляжа ў сэрцы на жывыя струны.

Акрыліцца слова. Пойдзе ў друк.

Хай чаруе, песьцiць на прадвесьні.

Дзесьці тоне ў просіні жаўрук,

Ён пяе напэўна мае песьні.