Лебедзь чорная

Я прахожу вузкай вуліцай.

Змрок... Руіны і выбоіны.

Да грудзёвай клеткі туліцца

Салавей занепакоены.

Гэта сэрца. Чую — болесна

Б'ецца, муліцца і моліцца,

Быццам горача і голасна

Кліча дзеўчыну да молайца.

А ці стаў на раздарожжы я

Над шляхамі ўвосень гразкімі?

Да цябе іду, прыгожая,

Ад Палесься зь песьняй, з краскамі.

Доля ў келіх мне накапала

Зь нейкай любжы сок настоены.

Па дарозе і абапала

Загубіліся выбоіны.

I няма ўжо вузкай вуліцы.

Нікне цемрыва разьмякшае.

Толькі крыху мне рашчуліцца,

Бачу ў сьвеце ўсё інакшае.