Лебедзь чорная

Я ізноў з табой. Ночкай мляваю

Ты галоўкаю кучараваю

Да грудзей маіх прыхінаешся,

У халодны змрок усьміхаешся.

Як на полымі, на падушачцы

Думкі паляцца, ў бездань рушацца.

Не, ня можа быць гэта яваю:

Ня ідзе мая кучаравая...

А знаёмая тая вуліца

Сёньня прывідам страшным туліцца.

Каміны наўсьцяж і разваліны.

I цябе няма. Дом твой спалены.

Сад стаіць адно ў белай замяці.

Ты ня згінула ў маёй памяці,

Незабыўная зорка ясная.

Ты — надзей іскра непагасная.

Сьцежкі нас вялі і губляліся,

У альтаначцы мы кахаліся.

Мабыць мілы сад пазаростаны,

Спахмурнеў, як я, у доўгай ростані.

Але прыйдзе час — мне ўсё-ж верыцца,

Залатая рыбка будзе ў нераце.

Тая вуліца адбудуецца,

Можа й голас твой там пачуецца.