Przy Blasku Księżyca

48

Być może wtedy w kuchni domu na samotnym wybrzeżu, na północ od Santa Barbara, zaglądając do lodówki, Shep wcale nie wyrażał ochoty na zimny napój, ale przewidział okoliczności ich ostatniego spotkania z Lincolnem Proctorem. Istotnie, Jilly przypomniała sobie, że Shep nie lubi lodu w napojach.

„Gdzie jest lód?" – pytał, próbując zidentyfikować krajobraz, który ujrzał w swej proroczej wizji.

„Na biegunie północnym jest dużo lodu" – odpowiedziała mu Jilly.

I rzeczywiście.

Pod niskim niebem przypominającym pokrywkę żelaznego czajnika, od horyzontu po horyzont rozciągały się posępne białe równiny, niknąc w półzmierzchu i szarej mgle. Jedyne wzniesienia stanowiły poszarpane grzbiety zwałów lodu oraz lodowe płyty – niektóre wielkości trumien, inne większe od całych domów pogrzebowych – które odłamały się od czapy lodowej i stały pionowo niczym cmentarne nagrobki na innej planecie. „Zimno" – mówił Shepherd. i miał rację.

Nie byli odpowiednio ubrani na wycieczkę na czubek świata i mimo że słynne polarne wiatry poszły spać, przenikliwie powietrze kąsało ich, jakby dostało wilczych zębów. Szok spowodowany naglą zmianą temperatury wprawił serce Jilly w bolesne, nierytmiczne kołatanie, a ona omal nie osunęła się na kolana.

Parish Lantern wyglądał na oszołomionego magiczną podróżą znad jeziora Tahoe wprost do nieprzyjaznej krainy nieszczęśliwych przygód i bożonarodzeniowych legend, ale przystosował się do sytuacji z wyjątkową pewnością siebie.

– Robi wrażenie.

Tylko Proctor rzucał się w panice, kręcąc się w kółko i wymachując ramionami, jakby lodowa panorama była iluzją, którą można zerwać i odsłonić ukryty pod spodem zielony krajobraz jeziora Tahoe. Może próbował nawet krzyczeć, lecz przeraźliwe zimno odebrało mu glos, zmieniając go w piskliwe rzężenie.

– Shepherd – powiedziała Jilly, stwierdzając, że od zimnego powietrza pali ją w gardle i boli w płucach.

– Dlaczego tu?

– Ciasto – odparł Shepherd.

Paraliżujący ziąb wolno zmieniał panikę Proctora w stan odrętwiałej dezorientacji, a Parish Lantern przyciągnął do siebie Dylana, Jilly i Shepa i wszyscy przytulili się do siebie, ogrzewając się nawzajem ciepłem ciął i parujących oddechów.

– Zabójczy mróz. Długo tu nie wytrzymamy. – Dlaczego tutaj? – spytał Shepa Dylan.

– Ciasto.

– Chyba chłopiec chce zostawić tu tego łajdaka, a potem wrócić na ciasto.

– Nie możemy – rzekł Dylan. – Możemy – powiedział Shep. – Nie – odezwała się Jilly. – Tego nie należy robić.

Lantern nie wyraził zdziwienia, słysząc jej słowa i Jilly domyśliła się, że on też zna ten wywołany przez nanomaszyny przymus, aby zawsze robić tylko to, co należy. Jego autorytatywny zwykle glos drżał teraz z zimna.

– Ale gdybyśmy to zrobili, rozwiązalibyśmy wiele spraw. Policja nie znalazłaby ciała.

– Nie byłoby ryzyka, że przyprowadzi do nas swoich wspólników – powiedziała Jilly.

– Nie miałby okazji zaaplikować sobie zastrzyku – dodał Dylan.

– I nie cierpiałby długo – argumentował Lantern. – W ciągu dziesięciu minut zdrętwiałby z zimna i przestał odczuwać ból. To niemal akt miłosierdzia.

Zaniepokojona Jilly wyczula językiem, że jej zęby pokryły się warstewką lodu.

– Ale gdybyśmy to zrobili – powiedziała – dręczylibyśmy się tym przez długi czas, bo to nie jest rzecz, którą należy zrobić. – Jest – odezwał się Shep.

– Nie. – Jest.

– Bracie – rzekł Dylan. – Naprawdę nie. – Zimno.

– Zabierz nas z powrotem nad Tahoe. – Ciasto.

Proctor chwycił Jilly za włosy, szarpnął, odciągnął od towarzyszy i zacisnął ramię wokół jej szyi.

Wczepiła się palcami w jego rękę, drapiąc ją, i zdała sobie sprawę, że drań będzie zaciskał morderczy uchwyt, dopóki ona nie straci tchu i nie zemdleje. Musiała się uwolnić od Proctora i to jak najprędzej, co oznaczało konieczność złożenia.

Miała świeżo w pamięci swoje niedawne wpadki w kościele. Gdyby rząd wydawał tymczasowe zezwolenia dla adeptów składania, Jilly musiałaby się o takie wystarać. Nie chciała składać się z chwytu Proctora, by potem stwierdzić, że zapomniała głowy, ale gdy zamglił się jej wzrok i w oczy zaczęły zasnuwać się ciemnością, przeniosła się „stądtam", a „tam" oznaczało miejsce kilka stóp za plecami Proctora.

Stając za nim z głową na swoim miejscu, Jilly znalazła się w idealnej pozycji, by kopnąć Proctora w tyłek, na co miała ochotę od chwili, gdy poprzedniego wieczoru w motelu zamroczył ją chloroformem.

Zanim jednak Jilly zdążyła wymierzyć mu sążnistego kopniaka, Dylan zaatakował naukowca ciąłem. Proctor pośliznął się i upadł, waląc głową w lód. Zwijając się w kłębek i dygocząc z zimna, rzężącym głosem błagał ich o litość, jak zwykle bełkocząc, że jest słabym, złym i podłym człowiekiem.

Choć odzyskała już ostrość wzroku, arktyczny ziąb szczypał ją w oczy, wyciskając z nich łzy, które zamarzały na rzęsach.

– Skarbie – powiedziała do Shepherda. – Musimy się stąd wydostać. Zabierz nas z powrotem nad Tahoe.

Powłócząc nogami, Shep podszedł do Proctora, przycupnął przy nim – i obaj się złożyli.

– Bracie! – krzyknął Dylan, jak gdyby w ten sposób mógł sprowadzić go z powrotem.

Okrzyk nie odbił się echem od lodowego krajobrazu, ale utonął w bieli jak w miękkiej poduszce.

– Teraz zaczynam się naprawdę niepokoić – powiedział Parish Lantern, tupiąc energicznie, aby pobudzić krążenie, zabijając ręce i rozglądając się po czapie lodowej, jak gdyby kryło się tu więcej niebezpieczeństw niż w rzeczywistości alternatywnej zamieszkiwanej przez pijawki mózgowe.

Niska temperatura podrażniła zatoki Dylana i u wylotu lewego nozdrza uformował mu się miniaturowy sopel.

W ciągu paru sekund po zniknięciu Shepherd złożył się z powrotem, już bez naukowca.

– Ciasto.

– Gdzie go zostawiłeś, skarbie? – Ciasto.

– Gdzieś tu na lodzie? – Ciasto.

– Zamarznie na śmierć, bracie – odezwał się Dylan. – Ciasto.

– Musimy zrobić to, co należy, skarbie – powiedziała Jilly.

– Shep, nie – odrzekł Shepherd.

– Ty też, skarbie. To, co należy. Shepherd pokręcił głową i powiedział:

– Shep może być trochę zły.

– Nie sądzę, bracie. Później przeżywałbyś prawdziwe męczarnie.

– Nie będzie ciasta?

– Tu nie chodzi o ciasto, skarbie.

– Shep może być tylko trochę zły. Jilly wymieniła spojrzenia z Dylanem i powiedziała do Shepa:

– Możesz być zły, skarbie?

– Tylko trochę.

– Tylko trochę?

– Tylko trochę.

Na rzęsach Lanterna srebrzyła się skorupa zamarzniętych łez. Oczu łzawiły mu nieprzerwanie, mimo to jednak Jilly wyczytała w nich ogromne poczucie winy, kiedy powiedział:

– Jeśli ktoś potrafi być trochę zły, to się może przydać. Czasem, kiedy mamy do czynienia z bardzo dużym złem, należy zdecydowanie położyć mu kres.

– W porządku – powiedział Shep. Zapadło milczenie.

– W porządku? – spytał Shep.

– Myślę – odrzekł Dylan.

Z bezwietrznego nieba sypnął śnieg. Śnieg, jakiego Jilly nigdy w życiu nie widziała. Nie były to puszyste białe płatki, ale ostre jak igły drobiny, granulki lodu.

– Za dużo – powiedział Shep.

– Czego za dużo, skarbie?

– Za dużo.

– Czego za dużo?

– Myślenia – odparł Shep, po czym oświadczył:

– Zimno – i złożył ich z powrotem nad jezioro Tahoe, już bez Proctora.