Вада ў рэшаце

СТАЖ

Кожная праца патрабуе падрыхтоўкі. Нават скрынкі, і тыя, трэба ўмець збіваць. Здавалася б, вялікая тут мудрасць, а яшчэ Раману, які не адзін дом у жыцці паставіў? Але ж не, не так яно ўжо і проста.

У мінулым годзе Раман, у пошуках лёгкага жыцця, у горад пераехаў. А ў сувязі з тым, што ўжо пятую дзесятку даўно за сябе перакінуў, працы ён пачаў шукаць. Пенсіяй жа трэба на старасць абяспечыцца. I пайшоў на завод. А там, зведаўшы, што нешта супольнае з сякераю ён меў, скрынкі збіваць паставілі. Прывучыся, моў, а там пабачым.

Схапіў Раман малаток ды цвікі і давай. А скрыначкі на дзіва выходзяць, адна ў адну. Усе роўныя, моцныя. Горбу наваліў у рост чалавека.

— Ну, так... цмокнуў майстар, прыйшоўшы праверыць свайго навічка. — На пачатак то яшчэ нічагавата, — пачуў Раман замест пахвалы.

На другі дзень ён яшчэ больш прылажыўся. Мерыць, адрэзвае. Дзе гэблікам падцягне, дзе ножыкам падстружа. Мусіць быць роўна, гладка.

— Дошак не хопіць! Што заўтра рабіць будзеш? — пасмейваліся рабочыя. — Закурыў бы як чалавек.

— Не куру, — і далей махаў малатком. Але і на гэты раз майстар не пахваліў.

— Нейкія дзіўныя яны ў цябе, — тыцнуў пальцам на скрынкі. — Другі дзень працуеш, а ніяк скеміць не можаш. Заўтра двух спецыялістаў па драўнянаму рамяству прышлю. Паглядзіш.

— Дзе прычына? — разважаў Раман. — Столькі ж дамоў пабудаваў, а тут простай скрынкі збіць не патраплю...

Майстар стрымаў абяцанне. Прыслаў. I давай яны паказваць. Прыглядаецца Раман, а тыя без ніякага там мерання, прыложаць дошку да дошкі, каб між імі нешта падобнае да простага кута было, і загоняць цвік, аж галоўка загнецца. Расколецца дошка, дык у кут шпурнуць.

— Скеміў? — спытаў у канцы дня майстар.

— Так! Цяпер так! Зразумеў! А я думаў...

З гэтага часу Раман прыкладным рабочым стаў. I так авалодаў сваёй прасресіяй, што другіх вучыць пачаў.