Вада ў рэшаце

ЖНІЎНАЯ НАРАДА

Скварыць ліпеньскае сонца. У пакоі дырэктара ПГР-у сядзіць чатырох. Гарачая жніўная размова. Сорак гектараў жыта чакае касы.

— Юзэк! Пакліч бухгалтаршу!

— Каго? Марыську? Няма яе.

— Няма? А што, вольны дзень узяла?

— Не, яна будзе. У дзесяць-адзінаццаць. Будзе, напэўна будзе. Карову пайшла ў поле даіць.

— А ты, Янэк, не дурэй! Ну што ты? Жніво ідзе, а галоўны механік водпуск бярэ!

— Слухай, Франак, мушу! Ядзьцы трэба дапамагчы. Гжэся забралі ў рэзерву, невядома на колькі месяцаў, а сястра там сама. Хто ёй выкасіць? Паеду, у СКРы трактара выпрашу.

— Усё яно так. А што, калі тут нешта паломіцца? Столькі ж жыта стаіць... Сяляне сваё ўжо канчаюць.

— Што там паломіцца? Нічога не будзе!

— Ну, так! Але калі жаць пачынаем? Сёння чацвер...

Безупынна, халера, гэтыя сходы. Пераджніўная кампанія ідзе — учора ў ваяводстве, заўтра ў раёне, там зноў вольная субота, нядзеля, а ў панядзелак пасяджэнне у гміне.

— Значыць, у гэтым тыдні не пачнем?

— Што ты? Каб хаця ў палове наступнага.

— А сёння?

— Зараз ужо поўдзень. Калі ж тут?

— Уффф! Але гарачынь! Крама адкрытая, не ведаеце?

— Так. I шафёр наш на месцы.

— Дык што? Хай мо пад'едзе?

— Ну, то давайце. Я там у кішэні нешта павінен мець, калі жонка не выцягнула.

— Добра! Калі штосьці, дык залажу.

Праз хвіліну запрацаваў матор і машына выехала за браму.