Вада ў рэшаце

ВЁСКА

Бяскрайняя шыр ніў, на яніх, быццам бы скваркі, ляжаць апошнія лапіны парыжэлага снегу, панадворкі залітыя кудахканнем кур, ляскатлівая песня пяцізубых цёрніц. Вёска...

— Як яе не любіць? — разважаў Віктар. — Яе, з зялёнавясёлкавымі лугамі, салаўінай песняй у квецці бэзу, ластаўкамі на тэлеграфных дратах. Толькі цешыцца, цешцыца і захапляцца. Жыццё, здаецца, аддаў бы, каб зноў ісці з касой на плячы на свой палетак, каб лавіць пажаўцелыя лісты, ідучы вясковай вуліцай ды адурманьвацца бабіным летам, што плыве ў высокім сінім небе. Паласавацца б яшчэ раз смакавітым дымам паленага бульбяніку.

Да болю люблю вёску, — паўтараў сам да сябе. Селянін я і душа. мая сялянская. А ў горадзе я тое, што кветка ў збане. Ну, што гэта горад? Там нават неба і тое пабеленае ды абрэзанае. Сузор'я лоўнасцю не ўбачыш. А тут — дываны зорныя, месяц серабрысты плыве.

I гэтак паўтаралася амаль кожны дзень. А асабліва, калі нагрузка работы была. Віктар тады летуценна пераносіўся ў вёску і плыў...

Гэты дзень аднак быў асаблівым. Куцця. Так хацелася правесці яе па-народнаму, як некалі. Там жа на вёсцы ў яго старыя бацькі. Несумненна чакаюнь.

— Напэўна ўжо селі вячэраць, неспадзяюцца, — падумоўваў, ідучы з аўтобуса. — Зоры ўжо ж паявіліся. Зоры... Якая іх безліч.. Сёлета куры павінны добра несціся.

Але вячэраць яшчэ не вячэралі. Стол ужо, праўда, быў падрыхтаваны, але сесці не селі. Абмяркоўвалі.

Усё было так як некалі — вакол поўна сена, у кутку стаяў госцік, дванаццаць страў.

— Як я л.блю вёску! — сказаў Віктар пасля вячэры. — Вось тут жыццё! Не тое, што ў горадзе. Там чалавек — вязень. У бетоны закуты. На вечны гул матораў прысуджаны. Чыстае паветра дзіковінкай.

— Яно ўсё так, — пыхнуў люлькай бацька. — Але ж ніхто вас туды сілаю не заганяў. Вяртайся і гаспадар.

— Так. Але абавязкі, праца...

— Школа і ў нас ёсць. Прыязджай, вучы дзяцей. Вясковым таксама веды патрэбныя.

— Ага. Калі дрэнна, то прыязджай, сынок, — адазвалася маці. — На гаспадарцы працаваць будзеш. А там прасторы колькі хочаш. Мы ўжо з бацькам старыя, і так за рэнту здаваць думаем.

— За рэнту? Што вы? А не лепш прадаць? Грошы шматок возьмеце. А дажыць і ў мяне можаце. Навошта вам рэнта? Што адразу грош, дык не нейкія там месячнасці.

— Яно і добра было б. Праўду кажучы, то мы над гэтым і думалі. Але, ты ж кажаш, што там прасторы няма... — развёў рукамі бацька.

Віктар чагосьці апусціў галаву.