Een storm van zwaarden: Bloed en goud

Tyrion

Tyrion kleedde zich in het donker, luisterend naar de zachte ademhaling van zijn vrouw in hun gezamenlijke bed. Ze droomt, dacht hij toen Sansa zachtjes iets mompelde — een naam misschien, al was het te gedempt om dat te kunnen zeggen. Als man en vrouw sliepen ze in hetzelfde bed, maar dat was dan ook alles. Zelfs baar tranen houdt ze voor zichzelf. Hij had intens verdriet en boosheid verwacht toen hij haar over de dood van haar broer vertelde, maar Sansa’s gezicht was zo onaangedaan gebleven dat hij even gevreesd had dat ze hem niet had verstaan. Pas later, met een zware eikenhouten deur tussen hen in, had hij haar horen snikken. Tyrion had overwogen naar haar toe te gaan om haar naar beste vermogen te troosten. Nee, had hij zichzelf moeten voorhouden, ze zal geen troost zoeken bij een Lannister. Hij kon haar hooguit tegen de gruwelijker details van de Rode Bruiloft beschermen die hen vanuit de Tweeling bereikten. Sansa hoefde niet te horen hoe het lijk van haar broer in stukken gehakt en verminkt was, besloot hij, noch hoe haar moeders lijk naakt in de Groene Vork gesmeten was, in een ruwe parodie van de begrafenisgebruiken van het huis Tulling. Het laatste waar het meisje behoefte aan had, was nog meer voer voor haar nachtmerries. Maar het was niet genoeg. Hij had haar zijn mantel om de schouders geslagen en gezworen haar te beschermen, maar dat was al net zo’n wrede grap als de kroon die de Freys op de kop van Robb Starks schrikwolf hadden gezet nadat ze die op het onthoofde lichaam hadden genaaid. Dat wist Sansa ook. Zoals ze naar hem keek, de stijve houding waarmee ze in bed stapte… als hij bij haar was, kon hij nooit een ogenblik vergeten wie hij was, of wat hij was. Evenmin als zij. Ze ging nog steeds iedere avond naar het godenwoud om te bidden, en Tyrion vroeg zich af of ze om zijn dood bad. Ze was haar thuis kwijtgeraakt, haar plaats in deze wereld en iedereen die ze ooit had liefgehad of vertrouwd. Het wordt winter, waarschuwden de Stark-woorden, en voor hen was die waarlijk dubbel en dwars gekomen. Maar voor het huis Lannister is het hoogzomer. Waarom heb ik het dan zo verdomd koud?

Hij trok zijn laarzen aan, maakte zijn mantel vast met een speld in de vorm van een leeuwenkop en glipte de door toortsen verlichte zaal in. Zijn huwelijk had in elk geval het voordeel dat hij erdoor uit Maegors Veste had kunnen ontsnappen. Nu hij een vrouw en een huishouding had, was zijn vader het ermee eens geweest dat hij een passender onderkomen nodig had, en heer Gyllis had plotseling gemerkt dat hij uit zijn ruime appartement boven in de Keukenburcht was gezet. En het was nog een prachtig appartement ook, met een grote slaapkamer, een heel behoorlijke zaal, een badkamer met kleedkamer voor zijn vrouw, en kleine aangrenzende kamertjes voor Pod en Sansa’s meiden. Zelfs de slaapcel van Bronn naast de trap had een soort raam. Nou ja, eerder een schietgat, maar het laat wel licht door. De hoofdkeuken van het kasteel lag pal aan de andere kant van de binnenplaats, dat was zo, maar Tyrion vond die geluiden en luchtjes verre te prefereren boven een verblijf in Maegors Veste samen met zijn zuster. Hoe minder hij van Cersei zag, hoe gelukkiger hij zou zijn.

Tyrion kon Brella horen snurken toen hij langs haar slaapcel kwam. Shae klaagde daarover, maar het leek hem geen al te hoge prijs. Varys had hem deze vrouw aan de hand gedaan; in vroeger dagen had ze heer Renlings huishouding in de stad bestierd, waardoor ze enige ervaring had in het horen, zien en zwijgen. Hij stak een waskaars aan, waarna hij terugliep naar de bediendentrap en naar beneden ging. De verdiepingen onder de zijne waren stil, en hij hoorde alleen zijn eigen voetstappen. Hij daalde helemaal af naar de begane grond en nog dieper, om uit te komen in een schemerdonkere kelder met een gewelfd stenen plafond. Grote delen van het kasteel stonden onder de grond met elkaar in verbinding, de Keukenburcht niet uitgezonderd. Tyrion waggelde een donker gangetje door tot hij de deur vond die hij zocht, en hem openduwde.

Binnen wachtten de drakenschedels en Shae. ‘Ik dacht al dat meheer me vergeten was.’ Haar jurk hing over een zwarte tand die bijna even groot was als zijzelf, en zij stond naakt tussen de kaken van de draak. Balerion, meende hij. Of was het Vhagar? De ene drakenschedel verschilde nauwelijks van de andere.

Alleen al haar aanblik maakte hem stijf. ‘Kom daar eens uit.’

‘Nee, hoor.’ Ze lachte haar meest verdorven lachje. ‘Ik weet zeker dat u me uit de kaken van de draak zult rukken, meheer.’ Maar toen hij dichterbij waggelde, boog ze zich naar voren en blies de waspit uit.

‘Shae…’ Hij stak een hand naar haar uit, maar ze draaide zich om en glipte weg.

‘U zult me moeten vangen.’ Haar stem kwam van links. ‘U hebt als kind vast wel monsters en maagden gespeeld, meheer.’

‘Noem je mij een monster?’

‘Net zomin als ik een maagd ben.’ Ze bevond zich achter hem. Haar voetstappen daalden zacht op de vloer neer. ‘Toch zult u me moeten vangen.’

Uiteindelijk lukte dat hem, maar alleen omdat ze zich liet vangen. Tegen de tijd dat ze in zijn armen gleed was hij verhit en buiten adem van het gestruikel in en uit de drakenschedels. Maar dat was allemaal binnen de kortste keren vergeten toen hij haar kleine borsten in het donker tegen zijn gezicht voelde drukken en haar stijve kleine tepels zachtjes over zijn lippen voelde strijken, en over het litteken waar zijn neus was geweest. Tyrion trok haar op de vloer. ‘Mijn reus,’ prevelde ze toen hij in haar drong. ‘Mijn reus komt me redden.’

Naderhand, toen ze verstrengeld tussen de drakenschedels lagen, leunde hij met zijn hoofd tegen haar aan en ademde de prettige, schone geur van haar haren in. ‘We moeten eigenlijk terug,’ zei hij met tegenzin. ‘Het is vast al bijna dag. Sansa zal zo wel wakker worden.’

‘U moet haar droomwijn geven,’ zei Shae, ‘zoals vrouwe Tanda aan Lollys. Een beker voor het slapengaan, en we zouden naast haar in bed kunnen neuken zonder dat ze wakker werd.’ Ze giechelde. ‘Misschien moeten we dat op een nacht eens doen. Zou u dat lekker vinden, meheer?’ Haar hand vond zijn schouder en begon de spieren daar te kneden. ‘Uw nek is keihard. Wat zit u dwars?’

Tyrion kon geen hand voor ogen zien, maar desondanks telde hij zijn smarten op zijn vingers af. ‘Mijn vrouw. Mijn zuster. Mijn neefje. Mijn vader. De Tyrels.’ Hij moest zijn andere hand erbij nemen. ‘Varys. Pycelle. Pinkje. De Rode Adder van Dorne.’ Hij was bij de laatste vinger aangekomen. ‘Het gezicht dat mij vanuit mijn waswater aanstaart.’

Shae kuste zijn verminkte neus en de littekens. ‘Een dapper gezicht. Een vriendelijk en goed gezicht. Ik wou dat ik het op dit moment kon zien.’

In haar stem klonk alle lieftallige onschuld van de wereld door. Onschuld? Dwaas, het is een hoer, het enige wat ze van mannen weet, is dat ze iets tussen hun benen hebben. Dwaas. Dwaas. ‘Jij liever dan ik.’ Tyrion ging zitten. ‘We hebben allebei een lange dag voor de boeg. Je had die waspit niet moeten uitblazen. Hoe moeten we nu onze kleren vinden?’

Ze lachte. ‘Misschien moeten we wel naakt gaan lopen.’

En als ze ons zien hangt mijn vader je op. Nu hij Shae als meid voor Sansa in dienst had genomen, had hij een excuus om samen met haar gezien te worden, maar Tyrion maakte zichzelf niet wijs dat ze veilig waren. Varys had hem gewaarschuwd. ‘Ik heb Shae een valse achtergrond gegeven, maar die was voor Lollys en vrouwe Tanda bedoeld. Uw zuster is achterdochtiger. Als ze me vraagt wat ik weet…’

‘Dan vertelt u haar een slimme leugen.’

‘Nee. Ik zal haar vertellen dat het meisje een doodgewone kamphoer is die u voor de slag bij de Groene Vork hebt opgedaan en naar Koningslanding hebt meegenomen, tegen het uitdrukkelijke bevel van uw vader in. Tegen de koningin lieg ik niet.’

‘U hebt wel vaker tegen haar gelogen. Zal ik dat tegen haar zeggen?’

De eunuch zuchtte. ‘Dat steekt dieper dan een mes, heer. Ik heb u trouw gediend, maar ik moet ook uw zuster dienen waar ik maar kan. Hoe lang denkt u dat ze me zal laten leven als ze verder niets meer aan me heeft? Ik heb geen woeste huurling om me te beschermen, geen dappere broer om me te wreken, alleen maar een paar vogeltjes die me dingen influisteren. Met die fluisteringen moet ik elke dag opnieuw mijn leven kopen.’

‘U neemt het mij niet kwalijk als ik niet om u huil?’

‘Nee, maar dan moet u het mij ook niet kwalijk nemen als ik niet om Shae huil. Ik moet bekennen dat ik niet begrijp wat zij heeft, dat een verstandig man als u tot zulk dwaas gedrag beweegt.’

‘U zou het misschien begrijpen als u geen eunuch was.’

‘Zit het zo? Een man heeft hersens of een stuk vlees tussen zijn benen, maar niet allebei?’ Varys gniffelde. ‘Misschien moet ik dan maar blij zijn dat ik gesneden ben.’

De Spin had gelijk. Tyrion tastte in het door draken bezwangerde duister naar zijn kleingoed rond en voelde zich ellendig. Het risico dat hij nam maakte hem gespannen als een trommelvel, en hij voelde zich nog schuldig ook. Naar de Anderen met mijn schuld, dacht hij terwijl hij zijn tuniek over zijn hoofd liet glijden. Waarom zou ik me schuldig voelen? Mijn vrouw moet mij niet, vooral niet dat onderdeel dat haar wel schijnt te moeten. Misschien moest hij haar gewoon over Shae vertellen. Hij was echt niet de eerste man ter wereld die er een bijzit op nahield. Sansa’s o-zo eerzame vader had haar een bastaardbroer bezorgd. Hoe wist hij dat zijn vrouw het niet prachtig zou vinden als ze hoorde dat hij Shae naaide, zolang haar dat zijn ongewenste aanrakingen maar bespaarde?

Nee. Dat durf ik niet. Geloften of niet, zijn vrouw was niet te vertrouwen. Ze mocht dan tussen haar benen nog maagd zijn, op het punt van verraad was ze zo onschuldig niet. Eens had ze de plannen van haar eigen vader aan Cersei verklikt. En meisjes van haar leeftijd stonden er niet bekend om dat ze geheimen bewaarden. De enige veilige koers was, Shae kwijt zien te raken. Ik kan haar naar Chataya sturen, peinsde Tyrion met tegenzin. In Chataya’s bordeel kon Shae alle zijde en edelstenen krijgen die ze maar wilde, en de allervriendelijkste hooggeboren klanten. Het zou een veel beter leven zijn dan wat ze had geleid toen hij haar vond. Of, als ze het zat was haar brood op haar rug te verdienen, kon hij misschien een huwelijk voor haar arrangeren. Bronn, wellicht?

De huurling was er nooit voor teruggedeinsd van zijn meesters bord te eten en hij was tegenwoordig ridder, een betere partij dan waarop ze anders zou mogen hopen. Of Ser Langknaap? Het was Tyrion opgevallen dat die meer dan eens smachtend naar Shae had gestaard. Waarom niet? Hij is lang, sterk en wél om aan te zien, van top tot teen een getalenteerde jonge ridder. Natuurlijk kende Langknaap Shae uitsluitend als een knappe jonge kamenier die in het kasteel werkte. Als hij met haar trouwde en er dan achter kwam dat ze een hoer was…

‘Meheer, waar bent u? Bent u door de draken opgevreten?’

‘Nee. Hier.’ Hij betastte een drakenschedel. ‘Ik heb een schoen gevonden, maar ik geloof dat hij van jou is.’

‘U klinkt erg plechtig, heer. Heb ik u mishaagd?’

‘Nee,’ zei hij, te kortaf. ‘Jij behaagt me altijd.’ En daarin schuilt ons gevaar. Hij mocht er dan op momenten als dit van dromen dat hij haar wegstuurde, dat duurde nooit lang. In het schemerdonker kon Tyrion haar vaag een wollen kous over een slank been zien trekken. Ik kan iets zien. Flauw licht sijpelde door de rij lange, smalle ramen hoog in de keldermuur. De schedels van de Targaryendraken doken uit het duister rondom hen op, zwart tussen het grijs.

‘Het wordt te vroeg dag.’ Een nieuwe dag. Een nieuw jaar. Een nieuwe eeuw. Ik heb de Groene Vork en het Zwartewater overleefd, dus de bruiloft van koning Joffry kan ik verdomme ook wel overleven.

Shae griste haar jurk van de drakentand en liet hem over haar hoofd glijden. ‘Ik ga het eerst naar boven. Brella zal wel hulp willen hebben met het badwater.’ Ze boog zich voorover om hem nog één kus te geven, op zijn voorhoofd. ‘Mijn Lannister-reus. Ik hou zo van u.’

En ik ook van jou, schatje. Ze mocht dan een hoer zijn, ze verdiende iets beters dan hij haar te geven had. Ik zal haar aan ser Langknaap uithuwelijken. Hij lijkt me wel een fatsoenlijke vent. En lang ook…