Moord op de Albert Cuyp

36

Zijlstra gaat de verhoorkamer in en zegt autoritair: ‘Wil je dat mobieltje wegdoen?’

‘Ja, maar ik —’

‘Niets mee te maken. Nu wegdoen, anders neem ik het in voor de duur van dit gesprek.’

‘Maar dat gaat zomaar niet!’ roept de jongeman verontwaardigd. ‘Ik heb ook rechten!’

‘Wij hebben hier wel wat anders te doen dan wachten tot jij klaar bent met je telefoongesprekjes, je sms’jes en weet ik wat niet allemaal meer! Is dat duidelijk!’ schreeuwt Zijlstra.

Geschrokken bindt de jongeman in. ‘Ja, meneer, maar —’

‘En hou je kop als ik aan het woord ben!’ Zijlstra zet een stoel achterstevoren naast die van Günther Carlier, gaat er wijdbeens op zitten en leunt met zijn armen over de leuning, zijn gezicht vlak bij dat van de ander. ‘Jij bent erbij, weet je dat, Günther?’

‘Hoe bedoelt u?’ Onwillekeurig deinst de jongeman een stukje terug.

‘Kijk maar eens!’ Zijlstra legt de prints goed zichtbaar op tafel. ‘Weet je wat dat zijn?’

‘Eh… Nee.’

‘Dat zijn klantenlijsten van Christie Zeilmaker, Günther, of Missy Christie, als je dat liever hoort.’ Hij wijst. ‘Dat hoef ik jou niet te vertellen, natuurlijk. Kijk, de codenamen van haar klanten, met hun voorkeuren en de bedragen die ze blijkbaar uitgeven. En vooral die laatste kolom vind ik interessant. Jij niet?’

De jongeman kijkt onzeker van het papier naar Zijlstra en weer terug. ‘Ik… Ik weet het niet.’

‘Ja, Günther, dat weet je wel.’ Zijlstra wacht even. ‘Die kolom geeft namelijk precies aan of Christie Zeilmaker zulke klanten wel of niet als werknemer van Fleurs de Lys afhandelde. Zie je wel: m, f of mf. Jij weet net zo goed als ik wat dat betekent, toch, Günther?’ En als de ander niet antwoordt, legt hij uit: ‘Dat betekent: f is Fleurs de Lys, m is maanlicht — oftewel moonlighting, oftewel freelance, oftewel buiten jullie om — en mf is een combinatie van die twee: soms in loondienst, soms voor zichzelf.’

Günther Carlier kijkt hem met grote ogen aan. ‘Echt… Ik weet hier helemaal niks van.’

‘Kom, kom, Günther, hebben jouw ouders je niet geleerd dat je eerlijk moet zijn? Vooral tegen politiemensen. Jouw bazin is heel wat eerlijker tegen ons. Want hoe dacht je dat wij aan deze papieren komen?’

De jongeman staart verbijsterd naar de prints.

‘Die hebben we van haar,’ gaat Zijlstra meedogenloos verder. ‘Zij heeft ons verteld dat Christie Zeilmaker bijkluste. Dat ze aan het moonlighten was. En dat ze dus tot de orde moest worden geroepen.’

Hij laat de zwaarte van deze uitspraken even tot de man doordringen voordat hij verdergaat. ‘En weet je wat ze ons nog meer vertelde, Günther?’

Er komt geen antwoord meer.

‘Ze vertelde ons ook dat ze iemand heeft voor zulke gevallen, iemand die ze kan inschakelen als een van de meisjes tot de orde geroepen moet worden. En jij weet wel wie dat is, hè, Günther.’ De jongeman schudt zijn hoofd en vraagt schor: ‘Mag ik nou eindelijk wat te drinken?’

‘Dat ben jij, Günther. Met je jiu jitsu en je krav maga. En je taser. Want dat heeft ze ons ook verteld: dat jij graag met een taser werkt. Heb je die nu soms bij je, Günther?’ En als de ander zijn hoofd afwendt, roept hij: ‘Moet ik je soms even fouilleren?’

Günther Carlier springt op. ‘Blijf met je poten van me af! Jullie kunnen me helemaal niks maken!’

Heel langzaam staat ook Zijlstra op. ‘Dat denk jij, Günther. Dat denk jij. En weet je wat ik denk? Dat jouw bazin jou mooi overal voor laat opdraaien. Want weet je wat ze mijn collega zojuist ook verteld heeft?’

De man kijkt hem in bange afwachting aan.

‘Dat jij een stukje bent gaan rijden, op de middag dat Christie Zeilmaker, Missy Christie, werd vermoord. Met de auto van je bazin. En dat je een bezoekje hebt gebracht aan de Albert Cuyp. Ongeveer, nee: precies op het moment dat Missy Christie daar vermoord werd met een taser. En dat je haar daarna het raam uit hebt gegooid.’

‘Dat is niet waar!’ roept de jongeman. ‘Dat is gewoon niet waar!’

‘O, dus je wilt beweren dat je bazin liegt? Dat je het niet gedaan hebt?’

‘Nee, ú liegt!’ Ineens is de man weer strijdvaardig. ‘Het is één grote leugen, wat u me vertelt! Mijn meesteres… mijn bazin zou nooit zoiets over mij zeggen!’