Moord op de Albert Cuyp

38

Te laat beseft Vera de Lange dat ze zich versproken heeft. ‘Eh… Ik bedoel…’ probeert ze nog.

Maar Graanoogst schudt zijn hoofd, vouwt zijn handen en zegt vaderlijk: ‘Niet doen. Vertel me maar gewoon wat er gebeurd is, die middag. Want het was helemaal niet de bedoeling om haar te doden, toch?’

Ze buigt haar hoofd. ‘Nee, natuurlijk niet. Die meid was goud waard. Maar dat wist ze ook.’

‘Daarom kluste ze steeds meer bij.’

‘Ja, inderdaad.’ Ze veegt de haren uit haar gezicht. ‘Zo raar is dat niet. Dat heb ik zelf natuurlijk ook wel gedaan, en al die andere meiden doen het ook. Maar er zijn grenzen, meneer Graanoogst. Ik had de indruk dat ze heel Fleurs de Lys wilde uithollen, dat ze al onze grote klanten voor zichzelf hield. Ha! Als ze voor een van die jongens aan de Wallen had gewerkt, hadden ze haar allang een lesje geleerd.’

‘En nu hebt u dat gedaan.’

‘Nou ja, dat was de bedoeling. Haar een beetje bang maken, zodat…’ Met een zucht pakt ze de prints. ‘Moet u die bedragen zien! En ze deed er niet eens geheimzinnig over: kijk alleen maar naar dat appartement van haar! Ze dacht zeker dat we niet zonder haar konden. Dat ze daardoor alles kon maken.’

‘Wat is er nou precies gebeurd?’

‘Oké.’ De vrouw sluit even haar ogen, ademt diep in en vertelt: ‘We gingen naar haar toe, overdag, om te laten zien dat we gewoon wilden praten.’

‘Uw assistent was er ook bij?’

‘Ja, natuurlijk. Die kwal gaat altijd overal met me mee naartoe. Niet te geloven dat hij me nu zo verraden heeft!’

‘U belde dus aan en ze liet u binnen,’ dringt Graanoogst aan. ‘Klopt. We mochten zo doorlopen. Ze deed net alsof ze een paar goeie vrienden op bezoek had. Ik bedoel maar: ze liep daar rond in haar lingerie, een leuk setje trouwens. Ik dacht nog: het is maar goed dat Günther gay is. Ha!’

‘En wat zei ze toen u haar confronteerde met uw grieven?’

‘Mijn grieven? Ha! Dat is een mooie manier om het te noemen. Ik was pislink natuurlijk! Dat mens kostte me klauwen met geld! En ik had haar zelf nog wel begeleid, met die “specials” van d’r.’

‘Dus ik neem aan dat ze niet van plan was te gaan minderen met werken buiten uw bureau om?’

‘Nee, precies. Ze zei zelfs dat ze altijd ontslag kon nemen, als de werksfeer onprettig zou worden. In haar arbeidscontract staat een concurrentiebeding: als ze bij ons weg zou gaan, mocht ze geen van onze klanten meenemen. Maar daar lachte ze om. Volgens haar waren die klanten oud en wijs genoeg om zelf te beslissen waar ze het best aan hun trekken kwamen. Zo zei ze dat!’

‘En toen kwam de taser eraan te pas?’

‘O, dat heeft hij ook al verteld?’ Ze snuift verontwaardigd. ‘Laat ik u dit vertellen, meneer Graanoogst: het was echt helemaal onze bedoeling niet dat ze… We wilden haar alleen maar bang maken. Even goed laten schrikken.’

‘Met die taser.’

‘Ja. Die idioot van een Günther is gek op dat soort speeltjes. Deze had hij via internet gekocht in Amerika. Hij had al eens eerder zo’n ding gehad, maar dat had een beperkt voltage. Ik weet niet precies hoe dat met wettelijke normen zit, dat schijnt zo’n beetje per staat te verschillen in de vs. Nou ja, dit apparaat zal wel in Alaska worden gebruikt om grizzlyberen om te leggen.’

‘Want deze taser had een veel hoger voltage,’ begrijpt Graanoogst.

‘Ja, precies! Günther had dat hele ding nog nooit eerder gebruikt en kennelijk had hij hem op maximum gezet, zoiets. In ieder geval ging het helemaal mis. Hij zette dat ding tegen haar hals, en ze lachte ons gewoon uit!’ Ze drukt met haar wijsvinger tegen de zijkant van haar eigen hals. ‘Toen drukte Günther dus op dat knopje en bam! Een enorme ontlading. Hij schrok er zelf van. Ik had eerst niet in de gaten dat er iets verkeerd ging, maar toen zag ik dat Günther zijn taser op de grond liet vallen.’

‘En Christie Zeilmaker?’

Ze kijkt somber. ‘Dat zal ik nooit meer vergeten, zolang ik leef. Ze schokte heel erg en keek met grote schrikogen naar me. Ineens was het alsof er iets in haar brak. Ze wankelde naar achteren, hield zich nog heel even vast en stortte zo door het open raam naar buiten. Günther heeft nog geprobeerd om haar tegen te houden. Hij stond daar maar bij dat raam naar beneden te kijken. Ik verwachtte eigenlijk dat er ieder moment iemand op straat zou gaan gillen. Maar vreemd genoeg bleef het stil.’

‘U had de politie kunnen bellen.’

Met een schamper wegwerpgebaar zegt ze: ‘En dan wat? Sorry, agent, we waren haar een beetje aan het bang maken met onze taser en toen viel ze zomaar uit het raam? Schiet nou toch op!’

‘En dus bent u sporen gaan wissen.’

‘Ja, wat moesten we anders? We hadden geen handschoenen aan, dus heb ik nog geprobeerd zo veel mogelijk vingerafdrukken weg te poetsen. En ik heb Günther al haar computerspullen en ook haar tasje en zo in een doos laten gooien, die we hebben meegenomen. Om het jullie maar zo moeilijk mogelijk te maken.’

‘Wat is er met die spullen gebeurd?’

‘Het meeste hebben we weggegooid. Die taser ook, natuurlijk. We zijn niet gek. Maar ja, toen wist ik natuurlijk nog niet dat Günther me zo zou verraden. De lul!’