111 Fabloj

Jen kiam dum milit'

Al forto kaj insid'

De malamik' la ruzo kontraustaris

Kaj tiucele oni jam preparis

Forcedi Moskvon, — tuta loghantar'

El la chefurbo sin ekmovis

Kaj savon sian en veturo trovis,

Pro la invad' impeta de barbar'.

Tumulton tiun grandan de tegmento

Rigardas kun trankvil' kornik'.

"Kaj kiun vojon havas vi, amik'?"

Demandas nun Kokin' en veturil-torento;

"Ja okupant' impertinenta

Trovighas tute en proksim'!"

"Chu min koncernas la afero?"

Kornik' respondas: "Tute sen danghero

En urbo restos mi. Min fremdas via tim'.

Kornikoj por manghad' ne taugus lau kutim'.

Do mi kun gastoj vivos tute bone.

Kaj eble min ektrafos laubezone

Fromagho au ostet' en iu foj'.

Adiau, kokulin', felicha estu voj'."

Kaj fakte la kornik' en urbo restis,

Sed ghi ne ghuis tute pri bonstat' —

Turmentis gastojn la mizer-malsat'

Kaj la korniko mem en supo baldau estis.

Jen tiel homo blindas en praktik':

Vi sekvas al fortuno tre proksime,

Sed kiam proksimighos pli intime,

Nur trafos supon, kiel la kornik'!