111 Fabloj

Formiko iu grandan forton havis.

En la pasint' forestis tia fort'.

Lau historia verk' Formiko tiu gravis, —

Plenlevis li du grajnojn por rekord'!

Pri kuraghec' li ankau estis glora:

Okazan vermon dum atak' rigora

Li mordis akre, kun sovagh',

Kaj kontrau arane' li iris kun kuragh'.

Pro tio la Formik' sur formikej-areno

Plenghuis pri la glor' multege, sen mezur':

La tuta formikar' pri li parolis nur

Sed laudo en abund' egalas al veneno.

Cetere por Formik' ghi estis en bonveno:

Allogis lin la glor', —

Kaj laudojn sen mezur' li strebis kun avido

De sia fanfaron-humor'.

Kaj fine lin forlogis la decido

Veturi urbon por rekord',

Por glori sin per sia majstra fort'.

Do al kampul', al granda veturilo,

Alrampis ii kun malfacilo.

Kaj pompe venis urbon, al bazaro.

Sed kia estis frap' por lia venka sent'!

Pretendis li al glora bel-moment'

Kaj al furor' pri sia eminent'

Sed fakte la Formik' ne estis grava varo.

Pri chiu hom' pli gravas propra far'.

Formiko nia kun foli' efektas,

Jen li klinighas, jen li rektas:

Neniu lin rimarkas en bazar'.

Post ekzercad' laciga, senrezulta

Chagrene diris li a! hundo, al Barbos',

Ja kiu kushis en trankvila poz':

"Konfesu ni, ke vere estas stulta

En via urbo la publik':

Nenion ghi rimarkas en praktik',

Forestas ech atent' al mia faro,

Al ekzercad' dum plena hor',

Kaj tamen kun favor'

Rekonas min la tuta formikaro."

Kaj hejmen la Formik' revenis jam kun hont'.

Jen kredas ofte kun volont'

Sinjoro,

Ke oni lin admiras en la viv',

Sed lau signif'

Nur por formikoj estas lia gloro.