111 Fabloj

Jen Poto al Kaldron' farighis kamarad'.

Superas la Kaldron' per sia nobla stat',

Sed por amika sent' ghi estas bagatelo.

Do Poto kun Kaldron' amikas lau fidelo.

Neeblas nun disigh' por tiu ama par'.

De frumaten' ghis nokt' konsente ili kunas,

Sur fajre-flama forn' en amikeco komunas;

Je chiu pash' duopas amikar'

En plena solidar'.

Ekvolis la Kaldron' tra mondo rond-veturi,

Alvokas li la Poton al vojagh', —

Kaj Poto al Kaldron' alighis kun kuragh':

En sama veturil' li volas plenplezuri.

Jen sur pavima shton' en trema maltrankvil'

Sin pushas amikar' en sia veturil'.

Kavetoj en abund', de malglatajh' difekto

Malgravas al Kaldron', se frapas la efekto

De la malbona voj' al Poto en terur'.

Ne volas tamen Pot' rifuzi pri vetur';

Argila nia Pot' fieras kun plezur',

Estante al Kaldron' amiko akompana.

Chu longis promenad' dum tiu kur'?

Ne scias mi. Sed post vojagh' lauplana

Fortulo la Kaldron' revenis tute sana,

Kaj de la Pot' — frakasaj pecoj nur.

De tiu chi rakont' vidighas la moralo:

En am' kaj amikec' tre gravas plen-egalo.