Байкі

Ў адным сяле (не важна — дзе)

Хадзіў Баран у чарадзе.

Разумных бараноў наогул жа нямнога,

А гэты дык дурней дурнога —

Не пазнае сваіх варот:

Відаць, што галава слабая.

А лоб дык вось наадварот —

Такога не страчаў ніколі лба я:

Калі няма разумніка другога,

Пабіцца каб удвух,

Дык ён разгоніцца ды ў сцену — бух!

У іншага дык выскачыў бы й дух,

А ён — нічога.

I вось за дурасць гэту

Яго вучоным раз празвалі нейк насмех,

А каб двара не перабег,

На шыю прывязалі мету.

— Вось, — кажуць, — і дыплом табе.

Што гэта за «дыплом», Баран — ні «мя», ні «бэ»,

Аднак жа перад Кошкаю пачаў ён ганарыцца:

— А што ж ты думала, сястрыца!

Хіба мне пахваліцца няма чым?

Дыплом я заслужыў, здаецца ж, галавою,

I не раўнуйся ты са мною.

— Аб гэтым лепей памаўчы,—

Сказала яму Кошка.—

Каб ты быў разумнейшы трошка

Ды розумам раскінуць мог авечым,

То ўбачыў бы, што ганарыцца нечым,

Бо заслужыў ты свой дыплом

Не галавой, а лбом.

Другі баран — ні «бэ», ні «мя»,

А любіць гучнае імя.