Байкі

Другі, бывае, дабрадзей,

Пашану страціўшы ў людзей,

На тым часамі спаганяе,

Што прозвішча мяняе.

Не помню месяца і дня,

Нядаўна нек адна свіння

Свайму там старшыні ці «заву»

Так накрамзоліла заяву:

«Ад грамадзянкі вёскі Свінюхі,

Хляўцоўскае акругі,

Што перанесла здзекі пугі,

Як панаваў пастух Трахім,

Ад аблавухае свінні Каравай

Я, прылажыўшы ніжэй капыты,

Заяўляю аб тым,

Што з усёю сваёю раднёю

Не хачу болей звацца Свіннёю.

Бо „свіння“ і за лаянку часта ўжываецца,

А мне гэта не падабаецца.

Вось і прашу даць імя мне новае,

Падмацаваўшы яго пастановаю,

Каб не кожны хам

Калоў вочы нам:

I каб спагнаць заўсёды мела права я,

Калі асмеліцца абразіць хто».

I распісалася пярэднім правым капытом:

«Свіння Каравая».

А старшыня той розум меў:

— Завіся, — кажа, — ты хоць — леў,

Аднак жа, як свінню ні кліч,

Яе заўсёды выдасць лыч!