Байкі

Сава лятала паначы,

З сабою птушкам смерць насіла,

Хаўтурны спеў ім пеючы,—

Сама там драла іх, сама ж і галасіла,

Ды так не ўбачыла, як нахапіўся дзень,

I Сонца яркага прамень

Да рэшты асляпіў ёй вочы.

Сава ўцячы тут хоча,

Ды толькі вось ляцець не можа,

А поблізу няма дупла нідзе.

Заплакала Сава ў бядзе —

Ну, хто ж Саве паможа?

На шчасце ёй тут лёс паслаў

Знаёмага Асла.

I кажа ён: — Не плач, сястрыца,

Ды надта не бядуй,—

З бяды мы вырабімся самі,

I Сонцу нам не прыйдзецца скарыцца:

Я вушы доўгія на Сонца навяду

I засланю яго вушамі.

Як цемра ўсю пакрые галу,

Як згіне прыкрае святло,

Дык ты й ляці сабе ў дупло

Тады памалу.

I наш Асёл за працу ўзяўся шчыра:

Як можна вушы свае шырай

Ён растапырыў, распрастаў

I проці Сонца стаў.

Калі ж налева глянуў коса —

Святла там яркая палоса.

Ён — гоп у левы бок.

Пасля глядзіць — святло і справа;

Тады назад ён — скок.

Нарэшцо бачыць — дрэнна справа:

Скакаў, скакаў і ўжо насілу ходзіць,

А Сонцу ўсё ніяк не шкодзіць,—

Ні каплі не памог Саве,

А вочы пасляпіў сабе.

I вось Аслу нарэшцо ясна стала:

Каб Сонца засланіць — вушэй асліных мала.

Вось гэту праўду едкіх слоў

Нясу, абураны, я на фашысцкіх соў

I іх заступнікаў-аслоў.