Байкі

Для сябра ці для сваяка

I на вярбе растуць, часамі, бэры,

I па вядру казёл дае, бывае, малака.

Хто гэтаму не даў бы веры,

Дык факты тут яго пераканаюць скора.

Нядаўна нек, учора ці заўчора,

Я чуў — Свіння Казла хваліла,

Уславіла падрад разоў са сто.

Хваліла, ды не ў гэтым сіла,

А справа ў тым — за што?

Яна Цялят сабрала чараду

I пачала:

— Вы знаеце, — пытаецца, — Казла —

Такую бараду

З развілінамі рог?

Ах, што за працаўнік! Ах, што за маладзец!

Ох, ох! Рох, рох!

Працуе ён не то што за Вала —

За трох!

Спытайцеся сабе ў авец…

Ці верыце яшчэ вы, мілыя мае?

Ен нават малака дае.

Цяляты тут Свінні ў адказ:

— А не дуры ты, цёця, нас!

Казлова малако сама еш на здароўе,

А нам ляпей кароўе.

А што ён працаўнік, і гэтакі й такі,

Дык ясна тут, як двойчы два:

Вы з ім, здаецца ж, сваякі —

Жывёлы з аднаго хлява.