ალი და ნინო

XX თავი

არ ვიცი, როგორ მოხდა. ერთ დღეს გავიღვიძე და ჩემ წინ ნინო იდგა.

– ძილისგუდა გამხდარხარ, ალი ხან, თანაც ხვრინავ. შენ ეგეთები სულ არ იცოდი. – თქვა მან და ლეიბის კიდეზე ჩამოჯდა ჩემ გვერდით.

წამოვდექი და გაოცება სულ არ შევიმჩნიე.

– ჰაშიშმა იცის. – ჩავილაპარაკე მოქუფრულმა.

ნინო ჩემკენ გადმოიხარა და ყურში ჩამჩურჩულა:

– მაშინ შეწყვიტე ჰაშიშის მოწევა.

– რატომ ეჩხუბები ძაღლს, შე შეუბრალებელო?

– ძაღლს? აჰ, ჰო, მარცხენა ხელით კუდით დავიჭერ ხოლმე და მარჯვენათი კი ზურგზე ვურტყამ, სანამ ყეფს.

– რა ჰქვია?

– კილიმანჯაროს ვეძახი. – თქვა მან ჩუმად.

თვალები მოვიფშვნიტე. კვლავ თვალწინ დამიდგა ნახარარიანი, ყარაბაღის ცხენი, მთვარით გაშუქებული მარდაკიანის გზა და ნინო სეიედის უნაგირზე.

უცბად წამოვხტი და ვიღრიალე:

– ნინო, როგორ გაბედე აქ ჩამოსვლა?

– არსლან აღამ მითხრა, რომ ჩემი მოკვლა გდომებია, ჰოდა, მეც მაშინვე ჩამოვედი.

ჩემკენ გადმოიხარა. თვალები ცრემლებით ჰქონდა სავსე.

– შენკენ მოვილტვოდი, ალი ხან.

უნებურად ხშირ თმაში შევუცურე ხელი. ახლოს მივიზიდე, გაპობილი ბაგეებიდან სახეზე ნოტიო სითბო მომელამუნა, თავი ვერ შევიკავე და მის ბაგეებს დავეწაფე. ფრთხილად გადავაწვინე ლეიბზე, ჭრელი მოსასხამი, ტანს რომ უბურავდა, შემოვაგლიჯე. კანის საამო სურნელებამ დამათრო. რბილ თეთრ კანზე ნაზად ვეფერებოდი. მესმოდა მისი გახშირებული სუნთქვა. თვალებში შემომცქეროდა. ჩემს ხელებში მოქცეული პატარა მკერდი ერთიანად უფართხალებდა. უცბად მთელი ტანით ისე მძლავრად მივიზიდე, რომ თეძოების მოყვანილობასაც კი შევიგრძნობდი. სახით მის მკერდში ჩავიკარგე. „ნინო!“ – ჩავილაპარაკე და თითქოს ამ სიტყვაში ყოფილიყო რაღაც იდუმალი, გამოუცნობი ძალა, უცბად ყველაფერი ხილული და არსებული ბურუსში გაეხვია. მხოლოდ ორ დიდ ცრემლებით დანამულ ქართულ თვალსღა ვხედავდი, რომლებშიც ერთდროულად შიში, სიხარული, ვნება, ცნობისმოყვარეობა თუ მოულოდნელობა, და ამავე დროს მწველი ტკივილიც ირეკლებოდა.

არა, არ ტიროდა, დარცხვენილმა უცბად საბანს დასტაცა ხელი და შიგ შეიყუჟა. მერე კი ჩემს მკერდში ჩარგო თავი. მისი გამხდარი სხეულის ყოველ მოძრაობას შევიგრძნობდი, და ყოველი ეს მოძრაობა მიწის ძახილს ჰგავდა, წყალობასავით გაღებული წვიმა რომ სწყუროდა. გადასაფარებელი კვლავ ჩამოვწიე და დროც გაიყინა...

ბედნიერებისა თუ დაღლილობისაგან ორივე ვდუმდით. ცოტა ხნის შემდეგ ნინომ დაარღვია დუმილი:

– ახლა კი სახლში წავალ, რადგან ვხედავ, შენ ჩემს მოკვლას არ აპირებ.

– მარტო მოხვედი?

– არა, სეიედ მუსტაფამ მომიყვანა. მითხრა, რომ წამომიყვანდა და მომკლავდა, თუ იმედს გაგიცრუებდი. გარეთ ზის რევოლვერით. თუ იმედი გაგიცრუე, დაუძახე.

მე არ დამიძახია. ნინოს ვაკოცე.

– მხოლოდ ამისთვის მოხვედი?

– არა. – თქვა მან გულწრფელად.

– მითხარი, ნინო, რატომ დუმდი იმ ღამეს, სეიედის ცხენზე რომ იჯექი.

– სიამაყისგან.

– და ახლა კი რატომ ხარ აქ?

– ისევ სიამაყის გამო. – მისი პატარა ხელი ავიღე და ხავერდოვან თითებს ვეთამაშებოდი.

– ნახარარიანი? – ვკითხე მე.

– ნახარარიანი? – ჩაილაპარაკა მან დაბნეულად, – არ იფიქრო, თითქოს ჩემი ნების საწინააღმდეგოდ მომიტაცა. ვიცოდი, რასაც ვაკეთებდი და მაშინ სწორად მიმაჩნდა. მაგრამ საშინელი შეცდომა დავუშვი. დამნაშავე ვარ და სიკვდილს ვიმსახურებ. ამიტომაც ვდუმდი მაშინ და ამიტომაც მოვედი აქ.

თბილ ხელისგულებს ვუკოცნიდი. სიმართლეს ამბობდა, მიუხედავად იმისა, რომ მეორე მხარე მკვდარი იყო და შეეძლო, სიცრუე ეთქვა. უცბად წამოდგა. ოთახში მიმოიხედა და მოღუშულმა დასძინა:

– ახლა კი შინ დავბრუნდები, ვალდებული არა ხარ, შემირთო. მოსკოვში წავალ.

წამოვდექი, კარი გამოვაღე და მიწაზე ფეხმორთხმულ სეიედს, რომელსაც რევოლვერი ეჭირა და მწვანე ქამარი მჭიდროდ შემოერტყა წელზე, გავძახე:

– სეიედ, ახლავე მოლა და მოწმეები მოიყვანე. ერთ საათში ცოლს ვირთავ.

– მოლა არ გვჭირდება. ორ მოწმეს მოვიყვან. ამ წესის აღსრულება თვითონაც შემიძლია, მაქვს ამის უფლება.

კარი მივხურე. ნინო ტახტზე იჯდა. შავი თმა მხრებზე ჩამოშლოდა. იცინოდა:

– ალი ხან, დაფიქრდი, რას აკეთებ! დაცემულ ქალს ირთავ ცოლად.

კვლავ გვერდით მივუწექი და ჩვენი სხეულები ერთმანეთს შეერწყა.

– მართლა გინდა ჩემი შერთვა?

– შენ თუ გინდა ჩემი ცოლობა? მე ხომ ყანლი ვარ. მტრები მეძებენ.

– ვიცი, მაგრამ აქ ხომ ვერ მოაღწევენ. აქ დავრჩეთ და მორჩა.

– ნინო, მართლა გინდა ამ მთის ბუნაგში დარჩენა? სახლისა და მსახურების გარეშე?

– დიახ, თუ შენ აქ უნდა იყო, მეც აქ ვიქნები. სახლს მოვუვლი, პურს გამოვაცხობ და კარგ ცოლობას გაგიწევ. – თქვა მან.

– არ მოგწყინდება?

– არა, რატომ უნდა მომწყინდეს? ჩვენ ხომ ერთი საბნის ქვეშ ვიწვებით.

კარზე დააკაკუნეს. ტანთ გადავიცვი. ნინომ ჩემი ხალათი შემოიცვა. სეიედ მუსტაფა შემოვიდა, თავზე მჭიდროდ მოეხვია ჩალმა, უკან ორი მოწმე მოჰყვებოდა.

სეიედმა ცერემონიალი დაიწყო. იატაკზე დაჯდა. ქამრიდან თითბრის სამელნე ამოიღო. ქაღალდის გრაგნილი გააკეთა, მარცხენა ხელის გულზე დაიდო, მერე ბამბუკისგან გათლილი კალამი მელანში ჩააწო და მშვენიერი შრიფტით დაწერა: „უფლის ნებით, მაღალი ღმერთის სახელით...“ მერე მე მომიბრუნდა:

– თქვენი სახელი, ბატონო?

– ალი ხან, საფარ ხანის ძე შირვანშირი.

– სარწმუნოება?

– მაჰმადიანი, შიიზმის მიმდევარი. იმამ ჯაფარის მოძღვრებისა.

– თქვენი სურვილი?

– მე მსურს ეს ქალი ცოლად შევირთო.

– თქვენი სახელი, ქალბატონო?

– თავადის ასული ნინო ყიფიანი.

– რწმენა?

– ქართველი, მართლმადიდებელი ქრისტიანი.

– თქვენი სურვილი?

– ამ კაცის ცოლობა.

– თქვენს რწმენას დაიტოვებთ თუ ქმრისას მიიღებთ?

– ჩემსას დავიტოვებ. – თქვა ნინომ თავმომწონედ და ცოტა გაბრაზებით.

სეიედმა დაწერა, რაც საჭირო იყო. გრაგნილი ხელისგულზე დაიხვია და მერე ლამაზად მოყვანილი ასოებით თარიღი დაასვა.

– ხელი მოაწერეთ! – თქვა მან.

ჩემი გვარი მოვაწერე. ნინოს ჯერი რომ მოვიდა, იკითხა:

– ახლა როგორ უნდა მოვაწერო ხელი?

– თქვენი ახალი გვარი!

და მან გარკვევით დაწერა: „ნინო ხანუმ შირვანშირი“. მოწმეებმაც მოაწერეს ხელი. ბოლოს სეიედ მუსტაფამ ამოიღო თავისი წოდების ბეჭედი და ქაღალდს დაასვა. ზედ უმშვენიერესი ქუფური ხელრთვით ეწერა: „ჰაფიზ სეიედ მუსტაფა მაშჰადი, მონა სამყაროთა მეუფისა“. და ხელმოწერილი გრაგნილი მე გადმომცა. მერე სეიედი მომეხვია და სპარსულად მითხრა:

– მე არა ვარ კარგი ადამიანი, ალი ხან. არსლან აღამ მიამბო, რომ იტანჯებოდი ნინოს გარეშე. და ამ მთებში ღვინოსა და ჰაშიშში იხრჩობდი თავს. ეს ცოდვაა. ნინომ მთხოვა, აქ ჩამომეყვანა. თუ ყველაფერი მართალია და ის უმანკოა, გიყვარდეს. თუ ტყუის, ხვალ მოვკლათ.

– სეიედ, ახლა აღარაა უმანკო, მაგრამ ნუ მოვკლავთ.

და სამივეს გაგვეცინა. ერთ საათში ჰაშიშის ჩიბუხი საზეიმოდ ჩაიკარგა უფსკრულში. აი, ასეთი ქორწილი გვქონდა.

მოულოდნელად ცხოვრებამ კვლავ დაიბრუნა თავისი ელფერი და ისევ მშვენიერი გახდა, თანაც ძალიან მშვენიერი.

მეც დამიბრუნდა ღიმილი. სოფელში რომ გავდიოდი, მეგონა, სოფელიც იღიმებოდა. საოცრად კარგად ვგრძნობდი თავს. ასეთი ბედნიერი არასოდეს ვყოფილვარ. სიამოვნებით გავატარებდი, ალბათ, მთელ ცხოვრებას აქ, ამ აულში, ამ პატარა ქოხის ბანზე, მხოლოდ ნინოსთან ერთად, ასეთი გამხდარი ფეხები რომ ჰქონდა და დაღესტნური მუქ-წითელი შეიდიში ეცვა. არაფერი შეშლია. არასოდეს უგრძნობინებია, რომ სხვაგვარ ცხოვრებას, სხვაგვარ ფიქრსა თუ ქცევას იყო ჩვეული. ისევე იქცეოდა, როგორც ამ აულის სხვა ქალები.

სოფელში არავის ჰყავდა მსახური და ისიც უარობდა. თავადვე ამზადებდა საჭმელს, ჭორაობდა მეზობლის ქალებთან, მერე მეც მიამბობდა სხვადასხვა ჭორს. მე კი ცხენს დავაჭენებდი, სანადიროდ დავდიოდი, ნანადირევი მომქონდა და ნინოს ფანტაზიითა და გემოვნებით დამზადებულ უცნაურ კერძებს ვჭამდი.

ჩვენი ყოველდღიური ცხოვრება ასე გამოიყურებოდა: დილაადრიან ნინო ფეხშიშველი, ცარიელი დოქით ხელში, წყაროზე ჩარბოდა. უკან რომ ბრუნდებოდა, ფრთხილად, მაგრამ ამაყად მოაბიჯებდა წვეტიან ქვა-ღორღზე, თან გამხდარი ხელით მაგრად ჰქონდა ჩაბღუჯული დოქი, რომელიც მარჯვენა მხარზე შემოედგა. ერთხელ, სულ პირველად, უცბად ფეხი წამოჰკრა და დოქი გაუტყდა. სირცხვილისაგან მწარედ იტირა. მეზობლები ამშვიდებდნენ. ყოველდღე მოჰქონდა წყალი სოფლის ქალებთან ერთად. დაწალიკებით მოაბიჯებდნენ. შორიდან ვხედავდი ნინოს შიშველ ფეხებს, მის ამაყ მზერას. ჩემკენ არ იყურებოდა. არც მე ვიყურებოდი მისკენ. სხვისი თანდასწრებით არასოდეს გამოვხატავდით სიყვარულს. მაშინვე აუღო ალღო აულის წესებს. როცა ქოხში შემოდიოდა, კარს კეტავდა, დოქს იატაკზე დადგამდა და წყალს გამომიწოდებდა, მერე გამოჰქონდა თაფლი, ყველი, პური და იატაკზე ფეხმორთხმულნი შევექცეოდით. ხელით ვჭამდით, როგორც ყველა ამ აულში. ნინომ საოცრად სწრაფად და ლამაზად ისწავლა ფეხმორთხმით ჯდომა. ყოველდღე ვტკბებოდით ერთიმეორის სიყვარულით.

ჭამის შემდეგ მომიცუცქდებოდა, თავის თეთრ კბილებს გამოაჩენდა ხოლმე და მეტყოდა:

– აქაური წესების მიხედვით, ახლა ფეხები უნდა დაგბანო, მაგრამ რადგან ჩვენ მარტონი ვართ, მდინარეზე ფეხშიშველი კი მე დავრბივარ, შენ ხომ არ დამბანდი ფეხებს?!

და მეც ფეხებს წყალში ვაყოფინებდი პატარა მხიარულ თოჯინას, ისე ატყაპუნებდა, რომ სახეში წვეთები მესხმებოდა. მერე ბანზე ავდიოდით. ნინო მუხლებთან მეჯდა, ბალიშებზე. ზოგჯერ სიმღერას ღიღინებდა. ზოგჯერ კი მდუმარედ, ღვთისმშობლის სახით მომჩერებოდა.

– ბედნიერი ხარ? – მკითხა ერთხელ.

– ძალიან. შენ? ბაქო ხომ არ გენატრება?

– არა. მინდა გიჩვენო, რომ სხვა აზიელი ქალებივით შემიძლია ვემსახურო ჩემს ქმარს. – თქვა მან გულწრფელად.

ღამით ნავთის ლამპას ვაქრობდით და გვერდიგვერდ ვწვებოდით. ნინო სიბნელეს მიშტერებოდა და ბრძნულ აზრებს აფრქვევდა: მართლა სჭირდება თუ არა შემწვარ ცხვრის ხორცს ამდენი ნიორი, რა ურთიერთობა ჰქონდა რუსთაველს თამარ მეფესთან, რა უნდა ექნა, უცბად კბილი თუ ასტკივდებოდა, რატომ ეჩხუბა მეზობელი ქალი თავის ქმარს და ა.შ.

– რამდენი იდუმალებაა ცხოვრებაში. – იტყოდა ხოლმე შეფიქრიანებული და მაშინვე იძინებდა.

ღამ-ღამობით ზოგჯერ ეღვიძებოდა, იდაყვით შემანჯღრევდა, ამაყად ჩამჩურჩულებდა, მე ნინო ვარო, და გადაბრუნდებოდა. მეც მზრუნველად ვაფარებდი საბანს პატარა მხრებზე.

„ნინო მართლაც უკეთეს ცხოვრებას იმსახურებს, ვიდრე აქ, დაღესტნის ამ სოფელში აქვს.“ – გამიფიქრია ჩემთვის ხშირად.

ერთხელ მეზობელ პატარა ქალაქ ხუნძახში გავემგზავრე და უკან შენაძენით დავბრუნდი: ნავთის ლამპით, გრამოფონით, აბრეშუმის ქალაღაიით და კულტურის სხვა მიღწევებით. ნინომ გრამოფონი რომ დაინახა, სიხარულით თვალები გაუბრწყინდა. სამწუხაროდ, მთელ ხუნძახში ორად-ორი ფირფიტა ვიშოვე: ერთი მთიელების ცეკვა იყო, მეორე – არია ოპერიდან „აიდა“. ხან ერთს ვუსმენდით, ხან – მეორეს, იმდენჯერ, რომ ბოლოს უკვე ერთმანეთისაგან ვეღარ ვარჩევდით.

ბაქოდან მწირი ამბები აღწევდა. ნინოს მშობლები გვირჩევდნენ, რომელიმე ცივილიზებულ ქვეყანაში გაემგზავრეთ, თორემ თქვენკენ საერთოდ აღარ გამოვიხედავთო. ნინოს მამა ერთადერთხელ ჩამოვიდა ჩვენს სანახავად და გაბრაზდა, თავისი ქალიშვილი ასეთ ქოხში რომ ნახა:

– ღვთის გულისათვის, ახლავე წამოდი, ნინო, თორემ ავად გახდები ამ გადაკარგულში და ველურებში.

– არასოდეს ვყოფილვარ ასეთი ჯანმრთელი, როგორც ახლა. არსადაც არ წავალ. არ მინდა, ნაადრევად დავქვრივდე.

– ჰო, მაგრამ ხომ არსებობს სხვა ნეიტრალური ქვეყანა, სადაც ნახარარიანები ვერ მოგწვდებიან, მაგალითად, ესპანეთი?

– როგორ წავა ახლა კაცი ესპანეთში, მამა?

– მაშინ, შვედეთში.

– არ წავალ შვედეთში, არ მინდა. – განაცხადა ბრაზმორეულმა ნინომ. მამამისი წავიდა. თავადი ნინოს ყოველთვიურად უგზავნიდა თეთრეულს, ნამცხვრებს, წიგნებს. ნინო წიგნებს იტოვებდა, დანარჩენს სხვებს ჩუქნიდა.

ერთ დღეს მამაჩემიც ჩამოვიდა. ნინო მორცხვი ღიმილით შეხვდა.

– საჭმელს შენ ამზადებ?

– დიახ.

– წყალიც შენ მოგაქვს?

– დიახ.

– გზამ დამღალა. შეგიძლია, ფეხები დამბანო? – ნინომ წყალი და ტაშტი მოიტანა და ფეხები დაჰბანა.

მამამ მადლობა გადაუხადა. ჯიბიდან მარგალიტის გრძელი ფარღული ამოიღო და ყელზე გაუკეთა. მერე ისადილა და დაასკვნა:

– შენ კარგი ცოლი გყავს, ალი ხან, მაგრამ ცუდი მზარეულია. ბაქოდან მზარეულს გამოგიგზავნით.

– არა, გთხოვთ, მე მინდა, ჩემს ქმარს თავად ვემსახურო.

მამამ გაიცინა და ქალაქიდან ბრილიანტის საყურეები გამოუგზავნა.

მშვიდობა იყო ჩვენს სოფელში. ომის ამბები ჩვენამდე არ აღწევდა.

მხოლოდ ერთხელ შეშინებული მოქანდა ყადი მოლა. სოფლის განაპირას ვიღაც უცხო შეიარაღებული სომეხი დაუჭერიათ, მე აულის სტუმარი ვიყავი და ვინმე თუ მომკლავდა, ეს თითოეული გლეხის ღირსების შელახვა იქნებოდა და მარადიულ ცოდვაში ჩაეთვლებოდათ. გარეთ გავედი, ის უცხო კაცი რომ მენახა. სომეხი კი იყო, მაგრამ არავინ იცოდა, მართლა ნახარარიანი იყო თუ არა. სოფლის თავკაცები შეიკრიბნენ, ბევრი იბჭეს და გადაწყვიტეს, მაგრად ეცემათ ეს სომეხი და სოფლიდან გაეგდოთ. თუ მართლა ნახარარიანი იქნებოდა, სხვებს გააფრთხილებდა, თუ არა და, ღმერთი ხომ შეიცნობდა სოფლის მცხოვრებთა კეთილ განზრახვას და აპატიებდა.

ომი თითქოს სხვა პლანეტაზე იყო. ჩვენ არაფერი გვესმოდა. მთები კვლავაც შამილისდროინდელი ზღაპრებით სულდგმულობდა. ბრძოლის ამბები ჩვენამდე საერთოდ არ აღწევდა. ზოგჯერ კი გვიგზავნიდნენ ჩვენი მეგობრები გაზეთებს, მაგრამ არ ვკითხულობდით. ერთხელ ნინომ მკითხა:

– იცი, რომ ომი გრძელდება?

გამეცინა:

– მართლა? სულ გადამავიწყდა ომის არსებობა.

ისეთი ბედნიერი ვიყავი, უკეთესს ვერც ვინატრებდი, თუნდაც ეს მომავალსა და წარსულს შორის ბოძებული, ღვთის შემთხვევითი საჩუქარი ყოფილიყო ალი ხან შირვანშირისათვის.

ერთ დღესაც ვიღაც მხედარმა წერილი მოგვიტანა. არც მამაჩემისგან იყო, არც სეიედისგან. წერილს ეწერა: „არსლან აღასაგან ალი ხანისადმი“.

– რა უნდა? – მკითხა გაოცებულმა ნინომ.

– თქვენთვის უამრავი ბარათია, – მითხრა მხედარმა, რომელმაც წერილი მოიტანა, – მაგრამ არსლან აღამ ბევრი ფული მომცა, რომ მისი წერილი პირველი მომეტანა.

წერილი გავხსენი:

„ღვთის სახელით მოგესალმები, ალი ხან. როგორა ხარ? როგორ არიან ცხენები, ცხვრები და ადამიანები, რომლებთანაც შენ ცხოვრობ? მე კარგად ვარ, ჩემი ცხენებიც, ცხვრებიც, ხალხიც კარგადაა. იცი, ჩვენს ქალაქში დიდი ამბები მოხდა. პატიმრები, ციხეში რომ ისხდნენ, ახლა გარეთ დასეირნობენ. იკითხავ, პოლიცია სადღააო? ახლა პოლიცია ზის ციხეში. ფიქრობ, ალბათ, ჯარისკაცები სადღა არიანო? აღარც ჯარისკაცები არიან. ვხედავ, ჩემო მეგობარო, თავს იქნევ გაკვირვებული, მაგრამ გაიგე – ჩვენ აღარც გუბერნატორი გვყავს. ჩვენი ჭკვიანი გუბერნატორი გუშინ გაიქცა. აქ მხოლოდ რამდენიმე შარვალი და კოკარდაღა დარჩა. დაიღალა ასეთი აუტანელი ხალხის მართვით. ახლა, ალბათ, იცინი და ფიქრობ, რომ გატყუებ. გაგიკვირდება და – არ გატყუებ! ახლა, ვიცი, იკითხავ, რატომ არ გზავნის მეფე ახალ პოლიციას და ახალ გუბერნატორსო? გაიგე – აღარ არის მეფე! საერთოდ აღარაფერი აღარ არის. არ ვიცი, ჯერ ამას რა დავარქვა. შენ წარმოიდგინე, გუშინ ჩვენი სკოლის დირექტორი ვცემეთ, მაგრამ არავის არაფერი უთქვამს. მე შენი მეგობარი ვარ, ალი ხან, და მინდა, ჯერ ჩემგან გაიგო. ვიცი, დღეს ქალაქიდან ბევრი მოგწერს, რომ ყველა ნახარარიანელი სახლში გაემგზავრა. პოლიციაც აღარ არის ქალაქში. თავისუფალი ხარ, ალი ხან!

შენი მეგობარი და მსახური

არსლან აღა“.

აულის ლამაზი ცხოვრება დასრულდა.

მე ნინოს შევხედე. უცბად ნინო მთლად გაფითრდა.

– ალი ხან, გზა ხსნილია, წასვლა შეგვიძლია! წასვლა შეგვიძლია! წასვლა შეგვიძლია! – უცნაური ექსტაზით შეპყრობილი ერთსა და იმავეს იმეორებდა. ყელზე შემომეჭდო, ქვითინებდა და სიხარულით ჰაერში ფეხებს იქნევდა.

– ჰო, ნინო, რა თქმა უნდა, გავემგზავრებით.

ეს ამბავი თან მიხაროდა და თან მწყინდა კიდეც. მოშიშვლებული დიადი კლდეები ყვითლად ელვარებდა. ქოხები ფუტკრის სკებივით ჩამწკრივებულიყო. პატარა სამლოცველო უჩუმრად გვიხმობდა.

ჩვენი ცხოვრება აულში დამთავრდა.