Dexters sinistere schepping

20

Eerst de belangrijkste dingen, dat is altijd mijn motto geweest, vooral omdat het tenslotte absoluut nergens op slaat als de belangrijkste dingen op de tweede of derde plaats zouden staan, want dan zouden ze niet het belangrijkste zijn, wel? Maar toch, clichés bestaan om de dommen soelaas te bieden, niet om echt iets te betekenen. Aangezien ik me momenteel wat zwakjes tussen de oren voelde, haalde ik uit die gedachte enige troost terwijl ik de politiedossiers over Brandon Weiss opzocht.

Er was niet veel, een parkeerboete die hij had betaald en de aanklacht die het toeristenbureau tegen hem had lopen. Er liepen geen gerechtelijke bevelen tegen hem, en behalve een rijbewijs had hij geen speciale vergunningen, geen vergunning voor een vuurwapen en trouwens ook niet voor een verborgen cirkelzaag. Zijn adres kende ik al, dat was waar Deborah was neergestoken. Een beetje doorgraven leverde een vorig adres in Syracuse, New York, op. Daarvoor had hij in Montreal, Canada, gewoond. Een snelle check leerde me dat hij nog altijd Canadees staatsburger was.

Daar vond ik geen echte aanwijzingen; niets wat kon doorgaan voor welk aanknopingspunt ook. Dat had ik eigenlijk ook niet verwacht, maar mijn werk en mijn pleegvader hadden erop gehamerd dat grondig onderzoek van tijd tot tijd loont. Dit was nog maar het begin.

De volgende stap, Weiss’ e-mailadres, was lastiger. Met een beetje illegaal manoeuvreren, kwam ik op de abonneelijst van AOL en kwam ik een stukje verder. Als thuisadres stond daar nog steeds het Design District vermeld, maar er stond ook een mobiel nummer bij. Ik schreef het op voor het geval ik het later nodig zou hebben. Los daarvan kwam ik hier ook niet verder. Eigenlijk verbazingwekkend dat een organisatie als AOL verzuimd had eenvoudige en cruciale vragen te stellen als: ‘Waar zou u zich verschuilen als Dexter achter u aan kwam?’

Maar niets wat de moeite van het doen waard is, is gemakkelijk, alweer zo’n fascinerend, stom cliché. Tenslotte is ademhalen behoorlijk gemakkelijk, meestal althans, en ik denk dat veel geleerden het met me eens zijn dat je er knappe winsten mee scoort. Hoe dan ook, van het AOL-dossier werd ik ook niet veel wijzer, behalve dan het telefoonnummer, dat ik als laatste redmiddel in de wacht zette. De gegevens van het telefoonbedrijf zouden me voor het merendeel hetzelfde vertellen als die van AOL, maar er was een kans dat ik de locatie van de mobiele telefoon zelf kon opsporen, een truc die ik wel vaker had uitgehaald. Onder andere toen ik brigadier Doakes op het nippertje van een chirurgische aanpassing had gered.

Zonder speciale reden keerde ik weer naar YouTube terug. Misschien wilde ik gewoon nog een keer naar mezelf kijken, ontspannen en mezelf zijn. Ik had het tenslotte nooit eerder gezien, en nooit verwacht te zullen zien. Dexter in actie, zoals alleen hij dat kan. Ik bekeek de video nog één keer, me erover verwonderend hoe elegant en natuurlijk ik overkwam. Hoe ik met zo’n schitterend gevoel voor stijl de zaag naar de camera zwaaide. Prachtig. Een ware kunstenaar. Ik zou meer filmwerk moeten doen.

En daarmee schoot een volgende gedachte mijn traag ontwakend brein binnen. Naast het videoschermpje lichtte een e-mailadres op. Ik wist niet echt veel van YouTube, maar ik wist wel dat als een e-mailadres oplichtte, dat ergens heen ging. Dus klikte ik erop en bijna onmiddellijk verscheen er een oranje achtergrond op het scherm en was ik op een persoonlijke YouTube-pagina. In grote, felle letters stond boven aan de pagina: HET NIEUWE MIAMI. Ik scrolde een stukje omlaag naar een box waarop stond: VIDEO’S (5), met een rijtje thumbnails van elke video. De video waarop mijn rug te zien was, was nummer vier.

In een poging systematisch te werk te gaan en niet domweg opnieuw de meeslepende vertoning van mezelf te gaan bekijken, klikte ik op de eerste, waarop een mannengezicht in een walgende grimas was vertrokken. De video begon en de titel verscheen opnieuw in felle letters: HET NIEUWE MIAMI — DEEL 1.

Daarna volgde een heel mooi shot van een weelderige tropische begroeiing bij zonsondergang — een rij prachtige orchideeën, een vlucht vogels die op een meertje landde — en toen zoomde de camera uit om het lijk dat we in Fairchild Gardens hadden gevonden te laten zien. Buiten de camera klonk een verschrikkelijk gegrom, een enigszins verwrongen stem zei: ‘O, jezus,’ en toen volgde de camera zijn rug terwijl de spreker een doordringende kreet slaakte. Die klonk me merkwaardig bekend in de oren. Even was het een raadsel voor me, en ik zette de video stil, spoelde terug en speelde de kreet opnieuw af. Toen wist ik het; het was dezelfde kreet die op de eerste video te horen was, die we op het toeristenbureau hadden gezien. Om welke vreemde reden dan ook had Weiss hier die kreet weer gebruikt. Mogelijk wilde hij het als handelsmerk gebruiken, zoals McDonald’s steeds dezelfde clown gebruikt.

Ik startte de video weer, de camera bewoog zich in de menigte op het parkeerterrein van Fairchild Gardens, terwijl alleen de geschokte, walgende en nieuwsgierige gezichten eruit werden gepikt. Opnieuw wervelde het scherm en werden al die expressieve gezichten in een rij neergezet met op de achtergrond het openingsshot van de ondergaande zon en de begroeiing, en de letters boven aan de pagina:

Hoe dan ook, elke overgebleven twijfel die ik had over Weiss’ schuld was daarmee verdwenen. Ik was er heel zeker van dat de andere video’s de andere slachtoffers zou tonen, compleet met shots van de reacties in de menigte. Maar om grondig te werk te gaan besloot ik ze allemaal in volgorde te gaan bekijken, alle vijf…

Maar wacht eens even, er zouden maar dríé filmpjes moeten zijn, één voor elke locatie die we hadden gevonden. Plus een met Dexters schitterende optreden en daarmee zat ik op vier… waar ging de vijfde over? Was het mogelijk dat Weiss er nog iets anders bij had gedaan, iets persoonlijkers, wat misschien een aanwijzing gaf over waar ik hem zou kunnen vinden?

Er klonk een luid geratel in het lab, Vince Masuoka riep: ‘Yo, Dexter!’ en ik klikte de browser snel weg. Het was niet alleen maar valse bescheidenheid waardoor ik terughoudend was om mijn schitterende acteerwerk met Vince te delen. Het zou veel te ingewikkeld zijn om het hem uit te leggen. En op het moment dat mijn monitor op zwart ging, kwam Vince met zijn forensisch koffertje mijn kantoortje binnen.

‘Neem je je telefoon niet meer op?’ zei hij.

‘Ik zal wel op het toilet zijn geweest,’ zei ik.

‘Geen rust voor de verdorvenen,’ zei hij. ‘Kom mee, we moeten aan het werk.’

‘O,’ zei ik. ‘Wat is er dan?’

‘Dat weet ik niet, maar de uniformen ter plaatse zijn bijna hysterisch,’ zei Vince. ‘Ergens in Kendall.’

Natuurlijk gebeuren er in Kendall aan de lopende band akelige dingen, maar slechts heel weinig daarvan hebben mijn professionele bemoeienis nodig. Terugkijkend moet ik aannemen dat ik nieuwsgieriger had moeten zijn, maar ik werd nog altijd afgeleid door de ontdekking dat ik tegen mijn zin een ster op YouTube was geworden, en ook omdat ik echt heel graag de andere video’s wilde zien. Dus half bij de les praatte ik met Vince over koetjes en kalfjes terwijl ik me afvroeg wat Weiss in die laatste, niet-bekeken, video wilde laten zien. Om die reden herkende ik oprecht enigszins geschokt onze bestemming pas toen Vince het parkeerterrein op reed, de motor afzette en zei: ‘Kom mee.’

We stonden bij een groot openbaar gebouw dat ik eerder had gezien. Sterker nog, ik had het nog maar een paar dagen geleden gezien, toen ik Cody naar zijn padvindersbijeenkomst had gebracht.

We stonden geparkeerd bij de basisschool van Golden Lakes.

Natuurlijk moest dat toeval zijn. Mensen worden voortdurend vermoord, zelfs op basisscholen, en als je veronderstelde dat dit meer was dan een van die grappige toevalstreffers die het leven zo interessant maakten, dan zou je gaan geloven dat de hele wereld om Dexter draait, wat op beperkte schaal natuurlijk ook zo is, maar ik was heus niet zo achterlijk dat ook letterlijk te geloven.

Zodoende beende een enigszins geamuseerde en licht van zijn stuk gebrachte Dexter achter Vince aan, ging onder het gele afzetlint door en liep naar de zijdeur van het gebouw, waar het lichaam was ontdekt. En toen ik de zorgvuldig bewaakte plek naderde waar het in volle glorie lag, hoorde ik een vreemd en bijna-idioot fluitend geluid, en ik besefte dat ik dat was. Want ondanks het op het gezicht geplakte, doorzichtige plastic masker, ondanks de gapende lichaamsholte die zo te zien gevuld was met items en parafernalia van padvindersuniformen en ondanks het feit dat het compleet onmogelijk was dat ik gelijk had, herkende ik het lichaam van drie meter afstand.

Het was Roger Deutsch, Cody’s welpenleider.