Фантамас

XIV Паненка Жанна

Пасля таго, што здарылася ў «Раяль-Палацы», паненка Жанна адчувала страшэнную стому, аднак неўзабаве акрыяла і пастаралася хутчэй трапіць на вакзал. Яна ўзяла білет у другі клас. У Курселі яна раптоўна перадумала і сышла. Гадзіннік прабіў дванаццаць, калі з пляца Жанна рашуча скіравала на вуліцу Эжэна Флаша.

— Пана пытаецца нейкая жанчына,— абвясціў лёкай Эцьену Рамбэру.

Рамбэр чакаў баранесу дэ Вібрэ і таму загадаў:

— Хутчэй правядзі яе сюды!

Дзверы прачыніліся, і зайшла незнаёмая, яна адразу ж слізганула ў самы цёмны куток залы. Тэрэза заспяшалася ёй насустрач, але спынілася, бо не пазнала ў ёй сваю хросную маці — баранесу дэ Вібрэ.

— Мы, здаецца, незнаёмыя? — Эцьен Рамбэр таксама не пазнаў жанчыну. Але калі наблізіўся, ускрыкнуў:

— Божа літасцівы!

Зноў пачуўся званок. Гэтым разам у гасцёўню сапраўды зайшла баранеса дэ Вібрэ і заўважыла ў кутку незнаёмую жанчыну. Эцьен Рамбэр спачатку разгубіўся, але неўзабаве авалодаў становішчам і спакойна звярнуўся да незнаёмай:

— Зрабіце ласку, пачакайце мяне ў кабінеце,— ён правёў яе і адразу ж вярнуўся.

— Выбачайце, я стаміўся, апошнія дні шмат працаваў,— Рамбэр штучна ўсміхнуўся.

— Гэта з-за мяне, мы сыходзім,— сказала баранеса,— няхай пан кладзецца адпачываць.

Калі за жанчынамі зачыніліся дзверы, Рамбэр зайшоў у свой кабінет, замкнуў дзверы і кінуўся да незнаёмай.

— Шарль! — закрычаў ён.— Чаму ты тут?!

— Бацька,— адказала дзяўчына і села на канапу,— я больш не хачу, не магу, гэта невыносна!

— Так трэба! — уладна сказаў Рамбэр.— Я патрабую!

Жанна скінула з сябе цяжкі парык, расшпіліла гарсэт, пад кашуляй праступалі моцныя мускулы мужчынскага цела.

— Не! Я больш не магу! Толькі не гэта! — Шарль Рамбэр камячыў парык.

— Ты ж для ўсіх нежывы!

— Лепш мне і сапраўды памерці.

— Я ўратаваў цябе насуперак усім, рызыкуючы сабою, таму што лічыў цябе хворым... А ты...

— Я мушу ведаць, якім спосабам вы ўратавалі мяне. Адкуль узяўся тапелец?

— Я выпадкова заўважыў труп на рацэ, апрануў яго ў тваю вопратку, а ягоную закапаў. Табе знайшоў сукенку. А далей, Шарль, ты сам ведаеш, відаць, чытаў газеты: я сядзеў на лаве падсудных і не ведаў, што рабіць ад сораму.

— Дзіўнае супадзенне...— сумна сказаў Шарль.— Але не я забіў маркізу дэ Лангрун!

— Я забараняю называць гэтае імя! — Эцьен Рамбэр устаў.— Ты прыйшоў, толькі каб сказаць мне гэта?

— Я не магу больш!

— Здаецца, пачынаю разумець,— задумаўся Эцьен Рамбэр.— Так, цяпер разумею. У «Раяль-Палацы», дзе паненка Жанна выконвае адказную працу, адбыўся крадзеж. I калі хто раптам дазнаецца, што касірка — гэта Шарль Рамбэр...

— Я не краў!

— Краў! — рашуча сказаў Эцьен Рамбэр.

— Я не рабіў гэтага. Зноў, як у замку Бале, вы даймаеце мяне жахлівымі здагадкамі. Чаму вы так настойліва пераконваеце мяне, што я злачынца?

Рамбэр паціснуў плячыма:

— Ты аднекваешся, як дзіця, а мяне могуць пераканаць факты і толькі факты.

Страціўшы надзею пераканаць бацьку, Шарль Рамбэр маўчаў.

— Але калі ты тут,— нечакана зацікавіўся Эцьен Рамбэр,— калі ты прыбег да бацькі шукаць ратунку, то значыць — нешта здарылася?

— Колькі дзён таму ў гатэлі з’явіўся паліцыянт,— пачаў тлумачыць Шарль,— назваўся Анры Верб’е, але я адразу пазнаў яго. Гэта быў камісар Жуў.

— Жуў? — перапытаў Эцьен Рамбэр.

— Так, я пазнаў яго. Ён пад выглядам Анры Верб’е ўчыніў мне нешта накшталт допыту, а ўвечары прыйшоў да мяне ў пакой, узяў за руку і пачаў заляцацца. Я з усяе сілы ўдарыў яго кулаком, ён паваліўся, як нежывы, а я уцёк.

— Ён памёр? — спытаў Эцьен Рамбэр.

— Не ведаю.

Эцьен Рамбэр прынёс пакунак з рэчамі і аддаў Шарлю.

— Бяры, гэта мужчынская вопратка, апранайся і сыходзь.