Фантамас

XX За кубкам гарбаты

Тэрэза Авернуа наблізілася да лэдзі Белсом, якая напаўляжала ў шэзлонгу ў вялікай гасцёўні свайго палаца ў Нэі. Па пратэкцыі Эцьена Рамбэра ўнучка маркізы дэ Лангрун ужо два месяцы была адной з асабістых сакратарак англійскай арыстакраткі.

Тэрэза пачціва звярнулася да лэдзі Белсом:

— Святар Уільям Хоўп просіць дазволу прыехаць да вас неадкладна. Ён з вашых паўночных маёнткаў.

— Шчыры чалавек! — Лэдзі Белсом загарнула кнігу і ўсміхнулася Тэрэзе.— Няхай прыходзіць.

Дзяўчына вярнулася да тэлефона, а лэдзі Белсом паглядзела на адну з маладых англічанак, якія разам з Тэрэзай працавалі ў яе сакратаркамі.

— Чаму вы ўсміхаецеся, Лізбэт? — спытала яна.

Лізбэт нават не сумелася:

— Мяркую, што гэты святы чалавек не павячэраў у цягніку і таму адчуў праз тэлефонны дрот водар вашых гарбаты і печыва.

Лэдзі Белсом не стрымлівала свайго смеху.

— Кіньце, святар вышэй усіх гэтых спакус.

— Выбачайце, лэдзі Белсом,— настойвала дзяўчына.— Аднак, ці не ён сам надоечы тлумачыў Тэрэзе, што да хлеба трэба ставіцца з павагаю, бо на ім ляжыць блаславенне Божае, што кепска засмажаны ростбіф — нейкім чынам святатацтва.

— А мне здаецца,— перапыніла яе Тэрэза,— што гэта быў не ростбіф, а фазан.

Лэдзі Белсом зрабіла ім вымову:

— Вам бы толькі кпіць, вы проста зайздросціце, што ў чалавека добры апетыт. Бярыце прыклад з Сюзанны.

Сюзанна, прыгожая брунетка, займалася пісьмамі.

— Лэдзі Белсом! — засаромелася яна,— з таго часу, як крэйсер з маім Гары вярнуўся ў Еўропу, я зусім страціла апетыт.

Лэдзі Белсом паднялася з шэзлонга, прайшлася па пакоі і спынілася каля дзяўчыны.

— Я не бачу тут сувязі. Каханне мацуе душу, але не цела. I калі я згадала ваш апетыт, то не збіралася кпіць, мая маленькая Сюзанна. Наадварот, вы абавязаны захаваць для будучага мужа свае ружовыя шчокі і цудоўнае здароўе, каб быць годнай яго жонкай і маці.

Тут Лізбэт перапыніла лэдзі Белсом і завяршыла яе думку:

— ...Маці шматлікіх дзяцей, сямі ці васьмі дзяўчынак.

Але на гэтым ёй давялося спыніцца, бо ўвайшоў лёкай і абвясціў:

— Святар Уільям Хоўп!

У гасцёўню зайшоў немалады чалавек у чорным арнаце, з паголенаю галавою і прыязным тварам.

Лэдзі Белсом падала святару руку, і той дакрануўся да яе вуснамі.

— Я рада вас бачыць,— сказала лэдзі Белсом,— і запрашаю выпіць з намі кубак гарбаты.

Святар павітаўся з дзяўчатамі і потым, нібыта прасіў прабачэння, што не адмаўляецца ад прапановы, адзначыў:

— Я не вячэраў у цягніку.

Лізбэт перапыніла яго:

— Сапраўды, ад гэтага кубка ідзе такі цудоўны водар.

Святар узяў кубак у руку.

— Менавіта гэта я і збіраўся сказаць.

Тэрэза і Сюзанна павярнуліся да сцяны, каб схаваць усмешкі, але лэдзі Белсом перайшла за свой пісьмовы стол і звярнулася да іх, можа, залішне сур’ёзным тонам:

— Мы мусім абмеркаваць важныя справы, так што вазьміце, калі ласка, свае паперы.

Покуль дзяўчаты ціхутка разбіралі дакументы, лэдзі Белсом пачціва распытвала святара:

— Як даехалі?

— Дзякуй, лэдзі Белсом, добра, вашы сяляне са Скотуэл-Хіла поўняцца аптымізмам і спадзяюцца на лепшае, але зіма, відаць па ўсім, будзе халоднаю. У гарах ужо лёг снег.

— Вы раздалі дзецям і жанчынам цёплую вопратку? — спытала лэдзі.

— Тысячу дзвесце камплектаў,— святар падаў ёй спісаны аркуш.

— А санаторый для сухотных?

— Будаўніцтва амаль скончана,— кіўнуў Хоўп.— Гэта па-хрысціянску.

Нейкі час святар нерашуча вагаўся. Нарэшце, карыстаючыся тым, што лэдзі Белсом заглыбілася ў дакументы, ціха сказаў:

— Я хачу сказаць яшчэ вось пра што. Гэта тычыцца нябожчыка Эдварда Белсома.

Маладая жанчына спалохана глянула на святара.

— Слухаю...

Дзяўчаты далікатна выйшлі з пакоя.

— Калі вы ведаеце,— пачаў Хоўп,— у Шатландыі, пасля знікнення вашага мужа, усе занепакоены.

— Спадзяюся,— перапыніла святара лэдзі Белсом,— імя нябожчыка не ганьбяць?

— Не, не, не турбуйцеся. У Скотуэл-Хіле ўсе ведаюць, што забойцу не знайшлі. Але за яго прызначана вялікая прэмія. I ўсе спадзяюцца, што паліцыя...

На апошніх словах святара лэдзі Белсом яго перапыніла:

— Што ж зробіш?

Раптоўна дзверы гасцёўні расчыніліся, і лёкай абвясціў:

— Пан аканом Сілвертаўн...

Следам за лёкаем у пакой да лэдзі Белсом зайшла Лізбэт і падала даволі доўгі ліст. Перад тым як чытаць яго, лэдзі Белсом глянула на подпіс і заўважыла:

— А вось і навіны ад Эцьена Рамбэра.

Пачуўшы гэта імя, да лэдзі Белсом наблізілася Тэрэза.

— Прачытайце,— падала ёй ліст лэдзі Белсом,— потым раскажаце мне, што піша наш сябар.

Тыдзень таму Эцьен Рамбэр з’ехаў з Парыжа, паведаміўшы сябрам, што накіроўваецца ў доўгае падарожжа.

Лэдзі Белсом была занята размоваю з аканомам. Аканом супакойваў яе:

— Лэдзі Белсом можа не хвалявацца, я паставіў у доме новыя замкі. Дом добра ахоўваецца.