Фантамас

XXXII Здрада

Лэдзі Белсом нервавалася. Яна крочыла па пакоі, штохвілінна спынялася і прыслухоўвалася да гукаў парыжскай ночы.

— Ён не прыйдзе,— шаптала яна,— не прыйдзе. Што тады рабіць?

Дом нумар 22 на вуліцы Месэ меў два паверхі. У ім ніхто не жыў колькі тыдняў. Вялікі пакой другога паверха, дзе стаялі старая абшарпаная канапа, такі ж занядбаны фатэль, колькі саламяных крэслаў і стол, у ноч на васемнаццатае кастрычніка зняла лэдзі Белсом.

На пліце грэўся чайнік, стаяла колькі філіжанак і ляжалі на сподках маленькія пірожныя. Лэдзі Белсом падбегла да дзвярэй і прыслухалася: блізіліся нечыя няўпэўненыя крокі.

«Мужчына!» — вызначыла яна.

Вальгран любіў прыгоды і таму спакусіўся прапановаю прыйсці на спатканне ў грыме Гурна якраз да той жанчыны, якую забойца павінен быў напалохаць больш за іншых: лэдзі Белсом, удава лорда-нябожчыка!

«Магчыма, гэта новы від мазахізму,— разважаў Вальгран,— і ёй падабаецца, калі яе палохаюць? Нічога, зараз паглядзім».

Вальгран адчыніў дзверы, кінуў паліто з капелюшом у фатэль, стаў перад лэдзі Белсом і сказаў:

— Вось і я!

Лэдзі Белсом прыкрыла свой твар далонямі, але неўзабаве авалодала сабою.

— Дзякуй вам,— сказала яна.— Дзякуй, што прыйшлі. Вальгран хацеў запярэчыць, але лэдзі Белсом казала далей: — На дварэ холадна, спадзяюся, вы вып’еце кавы, пан Вальгран? — Яна падала свайму госцю філіжанку. Яе рука прыкметна дрыжэла.

— З гэтых рук я гатовы браць усё! — адказаў Вальгран. Ён насыпаў сабе цукру, калі ж хацеў насыпаць у філіжанку і лэдзі Белсом, яна спыніла яго:

— Дзякуй, але я заўсёды п’ю без цукру.

Пілі яны моўчкі. Вальгран усё не мог прыдумаць, з чаго яму пачаць, усё чакаў, што лэдзі Белсом сама згадае пра дасланы ліст. Калі яны дапілі каву, лэдзі Велсом дапытліва паглядзела на актора, той хацеў ёй нешта сказаць, але раптоўна адчуў жахлівую санлівасць, словы і думкі змяшаліся ў ягонай галаве. Твар лэдзі Белсом яшчэ раз мільгануў перад ягонымі вачыма і знік у цемры. Вальгран паваліўся на падлогу.

Лэдзі Белсом нахілілася над ім і, калі ўпэўнілася, што ён спіць, сказала:

— Ну вось і ўсё!

Праз сон Вальгран раптам адчуў, што нехта звязвае яму рукі за спінаю вяроўкай. Ён прачнуўся і крыкнуў:

— Што такое?

На яго наваліліся двое мужчын у форме турэмных ахоўнікаў. Вальгран хацеў закрычаць, але адзін з іх заціснуў яму рот і сказаў:

— Ціха!

— Пусціце мяне! — Вальграну давялося напружыцца, каб сказаць гэта, бо ён і цяпер ледзь трымаўся на нагах.

— Пайшлі, ты ж ведаеш, Гурн, цябе ўжо нішто не ўратуе!

Вальгран паспрабаваў выслабаніцца.

— Я Вальгран! Трагік Вальгран! Мяне ўсе ведаюць! Дастаньце з маёй кішэні партманет! Там дакументы! — Вальгран нарэшце трохі апрытомнеў і зразумеў, што знаходзіцца ў тым самым пакоі, дзе лэдзі Белсом частавала яго каваю. Ён азірнуўся. Лэдзі Белсом стаяла каля акна і моўчкі глядзела на яго.

Вальгран вылаяўся і звярнуўся да яе:

— Гэтыя дурні лічаць, што я Гурн! Скажыце, што гэта не так!

Але лэдзі Белсом толькі адвяла позірк і маўчала. Вальгран адчуў, што можа зноў страціць прытомнасць, і пачаў упрошваць турэмшчыкаў:

— Дастаньце мой партманет! Там мае дакументы, на маё прозвішча! Там ліст — доказ таго, што мяне заманілі ў пастку. Ліст ад гэтай жанчыны!

— Паглядзі, Нібэ,— параіў адзін ахоўнік другому, а сам зашыпеў на вуха Вальграну: — Ды цішэй! Што ты задумаў? — Нібэ праверыў усе кішэні, але, вядома, ніякага партманета не знайшоў.— Ты добра заплаціў нам, каб мы прывялі цябе сюды на спатканне. Ты абяцаў быць тут адну гадзіну, а мы забіраем цябе праз паўтары, мы чакалі пад дзвярыма і не заходзілі сюды, як дамаўляліся. А цяпер трэба вяртацца ў турму! Пайшлі!

Вальгран апошні раз паспрабаваў вырвацца, але намаганне забрала ў яго апошнія сілы, ён павіс на руках ахоўнікаў, і тыя пацягнулі яго на вуліцу. Вальгран яшчэ некалькі разоў няўпэўнена прамармытаў:

— Я не Гурн.

З хвіліну лэдзі Белсом прыслухоўвалася, потым канчаткова пераканалася, што ўсё скончылася, перавяла дыханне і вярнулася ў пакой. Яна села на канапу, расшпіліла каўнерык і раптоўна самлела.

У сцяне насупраць прачыніліся дзверы, з цемры выйшаў Гурн і бязгучна наблізіўся да лэдзі Белсом. Ён кінуўся да сваёй каханкі і пашукаў які-небудзь сродак, каб вярнуць ёй прытомнасць.

— Гэта ты? Падыдзі бліжэй,— вымавіла лэдзі Белсом.— Яшчэ трошкі, і я не вытрымаю. Якія жахлівыя хвіліны! Я ўсё яшчэ чую, як ён крычыць. Каб толькі ніхто яго не заўважыў.

Гурн не сумняваўся ў поспеху гэтай рызыкоўнай задумы і пераконваў лэдзі Белсом:

— Варце добра заплацілі. Яны будуць усё адмаўляць.— Потым шэптам спытаў: — А што ён выпіў? Соннае?

Лэдзі Белсом сцвярджальна кіўнула.

— Яно пачало дзейнічаць імгненна, я нават спалохалася, каб ён не паваліўся на мяне.

— Каханая! — глыбока ўздыхнуў Гурн.— Ты выратавала мяне!

Ён пацалаваў яе. Тут Гурн заўважыў на падлозе шырокае паліто Вальграна, накінуў яго на плечы.

— Ну як, пасуе мне?

— Выдатна, але нам час ісці.

— Хвілінку! — Гурн дакрануўся да свайго твару.— Мне трэба пазбавіцца вусоў і барады.— Ён узяў нажніцы і падышоў да люстэрка.

Унізе рыпнулі сходы. Гурн збялеў, лэдзі Белсом кінулася да дзвярэй. Яна не паспела іх зачыніць. Гурн насунуў на вочы Вальгранаў капялюш. Захінуў паліто і наставіў каўнер.

Тым часам у дзвярах з’явіўся грымёр Шарло.

— Хто вы, што вам трэба? — спытала лэдзі Велсом.

— Я — Шарло.— Тут ён заўважыў у пакоі Гурна і паказаў на яго рукою: — Пан Вальгран мяне ведае. Я прыйшоў таму, што пан Вальгран спяшаўся і пакінуў у тэатры свой партманет.— Шарло дастаў з кішэні чорны партманет і наблізіўся да Гурна. Але лэдзі Белсом заступіла яму дарогу.

— Сыходзьце,— загадала яна.

— Выбачайце, я зараз сыду. Уся гэтая гісторыя... сёння ўвечары... дакладна гэтай ноччу, праз якія-небудзь дзве гадзіны, я прачытаў выпадкова ў газеце, будзе здзейснены смяротны прысуд. Дык вось, я спалохаўся і вырашыў прайсціся следам за панам Вальгранам. Выбачайце і не злуйце на мяне.

Шарло павярнуўся да дзвярэй і глянуў у акно.

Ранішняе сонца кранула край неба. На рагу вуліцы ўздоўж турэмных муроў узвышаўся насып, побач з якім ужо сабраўся натоўп. Шарло ўзняў руку і сказаў:

— Там эшафот! Гэта ж гільяціна! Вунь блішчыць лязо!

Апошняе слова перайшло ў смяротны крык. Гэта Гурн дастаў з кішэні нож і ўдарыў ім старога Шарло. Лэдзі Белсом здрыганулася і адступіла на крок. Гурн схапіў яе за руку.

— Мы мусім уцякаць.