Фантамас

XVII «Свіння святога Антона»

Жафруа-Бочка і Берта вырашылі павячэраць у шынку «Свіння святога Антона». Перад ганкам стаяў ровар валацугі Бузіля.

Пасля таго як Бузіль вылавіў у рацэ нябожчыка Шарля Рамбэра, ён нарэшце ажыццявіў свой план і прыехаў у Парыж, дзе наняўся ў шынок старога Франсуа.

У шынку тытунёвы дым гусцеў, а гамана гучнела. Час набліжаўся да дзвюх гадзін ночы. Гаспадар хрыпатым басам звярнуўся да наведвальнікаў:

— Каму цэлую выварку гарачага віна?

Берта сядзела побач з братам.

— Разумееш, мне патрэбны такі дужы чалавек, як ты. Трэба зламаць краты на вокнах.

— I гэта ўсё? — спытаў Жафруа.

Берта кіўнула і машынальна паглядзела на невысокага маладога чалавека, які сядзеў насупраць яе.

— Добры вечар, Жуло. Што новага чуваць?

Жуло павітаўся. Поруч з маладым чалавекам сеў Бенуа.

— Паглядзі, хто гэта? Гэта ж той самы зеленатвары! — здзівілася медсястра.

— Сапраўды, ён,— пагадзіўся Жуло.

Зеленатвары размаўляў з гітарыстам:

— Валодаць іншымі мовамі нескладана для такога майстра, як наш Гурн,— тут ён раптоўна змоўк. Яму падалося, што шынкарка пачула іх размову.

Тым часам Бенуа напіўся. Сігналам да бойкі стала талерка, якою Жафруа пусціў у свайго саперніка Бенуа. Усе падхапіліся са сваіх месцаў. У шынку ўсчалася бойка. У паветры пачаў лётаць посуд, нечакана выбухнуў рэвальверны стрэл. Нейкі мужчына ў чорным паліто стрэліў па адзінай лямпачцы, залу агарнула цемра. Спалоханая Берта адчула, як нехта нахіліўся да яе і абмацаў каптурык, у шынку яна была адзінаю жанчынай у каптурыку. Нехта, дыхаючы ёй у твар, вымавіў:

— Ты не дасі ўцячы вар’ятцы Рамбэр!

Нягледзячы на страх, Берта прамармытала:

— ... хто?

Голас сцішэў, але Берта здолела разабраць:

— Гэта забараняе табе ФАНТАМАС!!!

Тым часам бойка мацнела. Прызвычаеныя да такога, паліцыянты разматалі пажарны рукаў і пачалі заліваць шынок вадой. Нечаканы душ імгненна астудзіў усіх. Брыгадзір стаў з ліхтаром каля выхада і рашуча загадаў выходзіць па адным. Мокрыя кліенты падпарадкаваліся. Адзін за адным яны пакорліва з’яўляліся ў дзвярах, паліцыянты адразу ж надзявалі на іх кайданкі, злучалі за рукі па дваіх і вялі ў пастарунак.

Калі ўсе выйшлі, брыгадзір спусціўся ў склеп праверыць, ці не застаўся там хто. На падлозе ў крывавай калюжыне ляжаў гітарыст — яго ўдарылі нажом у грудзі.

Чарговай парай, якую прывялі ў пастарунак, былі Жуло і дужы мужчына, які пад час бойкі сціпла сядзеў у куце. Ён адразу запатрабаваў дзяжурнага па пастарунку і паказаў яму сваё пасведчанне. Той адразу выструніўся і аддаў загад:

— Гэтага пана выпусціць неадкладна...

— I гэтага юнака таксама выпусціць,— перапыніў яго дужы мужчына,— пад маю адказнасць.

З іх знялі кайданкі, пасля чаго незнаёмы схапіў юнака за руку і вывеў на вуліцу. Насустрач ім паліцыянты неслі труп гітарыста. Незнаёмы, усё гэтак жа моцна сціскаючы руку Жуло, наблізіўся да брыгадзіра, той выструніўся.

— Пан камісар, больш там сапраўды нікога не было.

Загадкавы незнаёмы ўзлаваўся:

— Халера! Гурн уцёк! — Ён шпарка пацягнуў юнака ў бок Манмартра.

Каля касцёла Сент-Эстаж яны спыніліся пад ліхтаром. Незнаёмы павярнуўся да юнака і абвясціў:

— Я камісар Жуў... а ты, касірка Жанна, ты — Шарль Рамбэр!..