Фантамас

XVI Грузчыкі

Берта адчыніла дзверы віннага склепа: каля цынкавай стойкі тоўпіліся распаленыя віном мужчыны. Дзяўчына крыкнула ў залу:

— Жафруа! Бочка!

— Ён тут! Глядзі, вось і сястра. Не сысці мне з гэтага месца, калі я не згадваў цябе сёння.— Жафруа па мянушцы Бочка расцалаваў сястру ў абедзве шчакі. Берта ў адказ пацалавала брата. I ён пацягнуў яе да купкі дужых шыракаплечых хлопцаў з чаркамі ў руках.

— Ёсць прапанова якраз для цябе,— Берта ўсміхнулася.

— Відаць, недзе на дарозе грошы валяюцца, а грошы мяне заўсёды вабяць. Але зараз я ўдзельнічаю ў конкурсе грузчыкаў. Прыходзь а шостай на кірмаш, там будзе конкурс.

Штогадовы конкурс на замяшчэнне вакансій грузчыкаў праводзіўся на цэнтральным кірмашы ў канцы верасня. Трэба было перанесці на адлегласць дзвесце метраў мех мукі вагою ў сто пяцьдзесят кілаграмаў. У журы ўваходзілі высокія чыноўнікі гарадскога магістрата, самыя вопытныя і старыя грузчыкі.

Натоўп, які сабраўся паглядзець конкурс, быў стракаты. Берта заўважыла ў натоўпе мужчыну моцнага складу, гадоў каля трыццаці пяці, у сіняй куртцы з чырвонай хусткаю на шыі.

— Мяне завуць Жуло,— назваўся незнаёмы.

Берта ветліва яму адказала:

— А мяне Бабінетай, я сястра вунь таго, Жафруа-Бочкі.

Жуло ўзяў на сябе ролю рыцара Берты. Калі абвясцілі вынік, то аказалася, што Жафруа і ягоны сябар падзялілі першае месца.

Абмяркоўваючы гэта са сваім новым знаёмым, Берта-Бабінета не заўважыла, як да іх наблізіўся мужчына ў старым чорным паліто і ў жакейскім каптурыку на гладкіх валасах. Ён уважліва прыслухоўваўся да размовы.

— Хадзем,— Жуло ўзяў дзяўчыну за руку, цябе чакае брат.— Паколькі Берта вагалася, ён прашаптаў ёй на вуха: — У гэтага чалавека выгляд мярзотніка.

— Сапраўды, якая гідкая фізіяномія,— адказала дзяўчына і дадала тонам медыка-прафесіянала: — Паглядзі на колер ягонага твару. Ён, мабыць, вельмі хворы, бо надзвычай бледны. Ён нават зялёны.