На небе — Богу, бацьку — на зямлі
Паклон, паклон і вечная пакора.
Жыць так патрэбна, як ранпей жылі,
Шануючы і хорам свой, і сорам.
Пакуль руіны хорама стаяць
I рэшткі сораму ў душы трапечуць —
Мінулае нас можа ўратаваць,
Спадзеючыся з намі на сустрэчу.
Пакуль вятры адкрыццяў не змялі
Жывога хараства жывыя душы,
«На небе — Богу, бацьку — на зямлі»,—
Прамовім разам і да продкаў рушым.