Далёкае — аднак жа застанецца.
А блізкае, аб чым баліць душа,
Паздзекуецца з нас і пасмяецца,
I вось яна — расстайная мяжа.
Хіба ж паслухае? Прыпыніцца на хвілю?
О, не... Ідзе да гэтае мяжы.
Яе пераступае ў чорным пыле...
Што хоч рабі — крычы, прасі, бяжы!
Не дапаможа... Вось яно знікае.
I застаецца той адзіны міг,
Калі з нас кожны ўслед яму гукае
З аблокаў зімніх і вясновых крыг.