Ты зразумей мяне — пасля карай,
Але пакуль што ў гэтае імгненне
Нічым, нічым, прашу, не дакарай,
Знайдзі супакаенне у цярпенні.
У гэтае імгненне прыгажосць
Пакінула мяне і азарэнне,
I толькі злосць, адна пустая злосць
Аблытала цяжкім сваім карэннем.
Я вінаваты, пават цераз край...
Прыму пасля любое пакаранне,
Але пакуль, прашу, не дакарай,
Дай супакоіцца — па вуліцы змярканне.