Тут

Калі дзяржава хлусіць —

I чалавек тады

Хлусіць, вядома ж, мусіць,

Ды толькі не заўжды.

Маленькі і няшчасны.

На свой падобны час,

Памыліцца не раз ён,

Падмане многа раз.

З'яднае і ўмацуе

Уласнаю рукой

Сваю хлусню малую

З вялікаю хлуснёй...

I ўсё ж ён пераможа

Падманны рух і спех

I спыніцца, дай Божа,

Таму што — чалавек!

Былой хлуслівай славе

Сцягі не дасць узвіць

I холадна дзяржаве

У вочы паглядзіць.