Тут

МЯСА I СКРЫПКА

Раніцай у двары разгружаюць фургон з мясам.

Раніцай марознай і цёмнай.

Грузчыкі пад наглядам загадчыцы кладуць на вагу ўледзянелыя тулавы,

пасля спускаюць іх па бляшаным жолабе ў падвал гастранома.

Працуюць яны без крыку, без лаянкі —

адно раз-пораз хукаюць сабе на рукі.

Холадна.

Фургон толькі што пад'ехаў — паветра яшчэ не паспела пракаўтнуць гідкія кавалкі газу.

З абодвух бакоў жолаба ўзвышаюцца пластмасавыя піраміды, складзеныя з парожніх скрынак.

На задніку двара, пакрытыя шэранню, грувасцяцца кантэйнеры са смеццем...

Вось вам і сцэнарый для фільма-мініяцюры пад назвай «Мяса і скрыпка».

Пра скрыпку я не забыў — яна падае свой незразумелы голас з акна кансерваторыі.

I голас яе, напраўду, незразумелы і такі нязвыклы,

што паветра нават не збіраецца яго каўтаць.