Dziki wiatr

Rozdział 34

Następnego ranka obudził się wcześniej niż Jessie. Świeciło słońce, śnieżyca ustała jeszcze w nocy. Nie czuł najmniejszej ochoty, by wstać i stawić czoło kolejnemu dniu. Oparł się na łokciu i popatrzył na dziewczynę. Spała na boku, odwrócona twarzą do niego, opatulona szczelnie kołdrami. Żałował, że nie leżą razem w wielkim łożu, tak by mógł przytulić się do jessie i rozkoszować jej ciepłem.

Pomyślał o tym, jak bardzo źle się czuła poprzedniego dnia i zaczął się zastanawiać, czy nie wyrządził jej krzywdy. Obawiał się bowiem, że przesadził w miłosnym zapale. Kochał się z nią przynajmniej cztery razy, po południu i wieczorem, lecz ani przez chwilę nie miał dość. Nauczył ją dobrodziejstwa cierpliwości i poznał smak jej ciała ku uciesze serca.

Była niesamowita – gotowa, ilekroć on był gotów. Tak samo namiętna za czwartym razem jak za pierwszym.

Marzył, aby znów rozpętała się zamieć. Pragnął, by nie mogli opuścić domku.

Jessie jęknęła cicho, twarz wykrzywiła się jej w skurczu.

– Jessie…?

Gdy znów zakwiliła żałośnie jak dziecko, potrząsnął nią na wypadek, gdyby się okazało, że to tylko zły sen.

– Zostaw mnie – szepnęła.

– Obudź się.

Nie chciała się obudzić, nie w chwili, gdy jej żołądek znów rozpoczął bunt.

– Przepraszam, Jessie. Może byś tak wstała i rozprostowała mięśnie? Na pewno by ci to dobrze zrobiło. Słońce już wzeszło i świeci od samego rana.

Która to godzina? Jak długo jeszcze miały męczyć ją poranne mdłości? Nawet krótki czas spędzony w towarzystwie Chase'a wydawał się ryzykowny. Co by pomyślał, gdyby odkrył, że znów jest chora? Nie zrozumiałby tego, nie po tym, gdy tak dobrze się czuła wczoraj po południu i w nocy. Albo też wreszcie doznałby olśnienia.

– Nie dam rady teraz wstać – wyjąkała.

– Mam okropne wyrzuty sumienia, ale przecież chyba nie czujesz się aż tak źle?

Wreszcie otworzyła oczy.

– Oczywiście, że nie, ale jeszcze chwilkę poleżę. Nie musisz czekać. Idź do pracy. Szefowej wolno korzystać z przywilejów. – Spróbowała się uśmiechnąć. – Wydaje rozkazy i niczym się nie przejmuje, podczas gdy inni harują.

Chase nie przyjął jednak tego wyjaśnienia do wiadomości. Kompletnie nie pasowało do Jessie. Wstał i ubrał się jednak, rzucając na nią od czasu do czasu zmartwione spojrzenia. Może potrzebowała po prostu trochę czasu dla siebie? Pragnął, by udzieliła jakiegoś wyjaśnienia, gdyż z każdą chwilą czuł się coraz bardziej podle.

Kiedy przygotował się już do wyjścia, rozpalił ogień, którego ciepło wypełniło szybko małe pomieszczenie. Jessie jednak wciąż się nie ruszała.

– Będę się zbierał – powiedział niechętnie. – Chciałbym jednak przed wyjściem jakoś ci pomóc. Najlepszy byłby masaż.

– Nie!

– Daj spokój. Nie bądź taka wstydliwa. To ci może tylko pomóc – oznajmił. Ściągnąwszy kołdrę z dziewczyny, spróbował przewrócić ją na plecy.

– Nie dotykaj mnie!

Chase cofnął się gwałtownie i zobaczył, że Jessie układa się na boku. Dokładnie to samo powiedziała poprzedniego dnia rano, kiedy również źle się czuła. Twarz miała wówczas równie bladą, ręce trzymała daleko od żołądka.

– Jessie, Jessie, spójrz na mnie.

– Jedź do pracy, dobrze?

Usiadł na brzegu łóżka. Westchnęła, a potem, gdy dotknął jej ramienia, wydała głośny jęk.

Czuł się absolutnie bezradny, więc podniósł głos do krzyku.

– Co się z tobą dzieje, u diabła?! Przecież się wyspałaś! Wczoraj jedliśmy dokładnie to samo, a ja czuję się doskonale.

– Nic… mi… nie dolega… – Nawet nie odwróciła do niego głowy. – Jestem tylko… obolała.

Chase łypnął na nią spod oka. Co właściwie próbowała ukryć?

– Zamierzam cię ubrać i zawieźć do lekarza w Cheyenne.

– Z powodu lekkiego otarcia? Nie bądź śmieszny. Chciała, by jej słowa brzmiały beztrosko, lecz mówiła z wyraźnym wysiłkiem. Chase usadowił się wygodniej na łóżku i w tej samej chwili zobaczył, że na policzkach dziewczyny występują rumieńce.

Nie teraz! Spokój, żołądku! Organizm pozostał jednak głuchy na rozkazy. Poczuła, że wzbiera w niej żółć i przycisnęła dłoń do ust. Odwróciła się tak szybko, że omal nie kopnęła Chase'a. Gdyby nie skoczył na równe nogi, na pewno by go przewróciła.

W mgnieniu oka wyskoczyła z łóżka i dopadła blaszanego wiadra stojącego w kącie. Chase patrzył z przerażeniem na targaną torsjami dziewczynę. W końcu pozbierał myśli, chwycił z łóżka koc i zarzucił go na ramiona Jessie. Ona jednak w ogóle nie zwracała uwagi na to, co się wokół niej dzieje.

Nic innego nie przyszło mu do głowy, więc wyszedł z chatki, by zostawić dziewczynie nieco swobody. Usłyszawszy kroki, Jessie przeklęła go w duchu za to, że nie wyniósł się wcześniej, zanim tak źle się poczuła. Sądząc, iż Summers nie wróci przed wieczorem, wczołgała się do łóżka i zasnęła.