Ognisty Lód

18

Przelot z Noworosyjska do Stambułu był istnym koszmarem. Jakieś usterki techniczne opóźniły start. Troutowie przez godzinę siedzieli w dusznej, zatłoczonej kabinie, w końcu kazano im przejść do innego samolotu. Pasażerowie, którzy spróbowali jedzenia podanego podczas lotu, zapłacili za swoją odwagę, gdy odrzutowiec wpadł w turbulencje. Na domiar złego czynna była tylko jedna toaleta.

Po wylądowaniu Paul i Gamay myśleli, że mają już za sobą tę drogę przez mękę. Niestety, mylili się. Taksówkarz pędził z lotniska, jakby zaplanował samobójstwo. Kiedy Paul poprosił go, żeby zwolnił, wdepnął pedał gazu do podłogi.

– Chyba źle cię zrozumiał – powiedziała Gamay, przekrzykując pisk opon.

– To pewnie ten mój akcent z Nowej Anglii – odrzekł Paul.

Gamay z determinacją zacisnęła zęby.

– Nie przejmuj się. Myślę o tym, jak po tych przejściach przyjemnie będzie wziąć gorący prysznic i napić się martini.

Taksówka omal nie potrąciła portiera, który odskoczył niczym matador przed szarżującym bykiem, i zahamowała z poślizgiem przed wejściem do hotelu Marmara na placu Taksim. Troutowie wyskoczyli czym prędzej z samochodu. Zapłacili uśmiechniętemu kierowcy i przeszli przez rozległy hol, żeby się zameldować.

Elegancki recepcjonista z przylizanymi włosami i wąsikiem przypominał Herkulesa Poirot. Na widok Troutów wyszczerzył zęby w uśmiechu.

– Witam ponownie. Mam nadzieję, że wycieczka do Efezu była udana.

Przed wyjazdem do Noworosyjska Troutowie powiedzieli mu, że wybierają się do antycznych ruin na wybrzeżu Azji Mniejszej.

– Tak, dziękujemy. Świątynia Artemidy jest fascynująca – odrzekła Gamay z udawanym zachwytem. Recepcjonista wręczył Paulowi klucz i kopertę.

– Ta wiadomość przyszła dziś rano.

Paul otworzył kopertę i wyjął kartkę z papeterii hotelowej. Gamay przeczytała: “Zadzwońcie jak najszybciej. A”.

Poniżej był podany numer telefonu.

– Obowiązek wzywa – powiedział Paul.

– Czasami w najmniej odpowiednim momencie.

Gamay wzięła klucz i poszła do windy.

W pokoju Paul zaproponował, żeby pierwsza wzięła prysznic, a on zadzwoni do Austina. Skorzystała bez wahania, rozbierając się po drodze do łazienki. Paul zamówił do pokoju dzbanek wytrawnego martini. Napełnił kieliszek i zapukał do łazienki. Przez otwarte drzwi buchnęły kłęby pary, z których wynurzyła się ręka Gamay sięgająca po martini. Paul nalał sobie drinka i usiadł, układając nogi na podnóżku. Koktajl był całkiem niezły, jak na Stambuł. Paul wybrał numer Austina.

– Jesteśmy z powrotem w Stambule – powiedział, gdy usłyszał głos Kurta. – Dostaliśmy twoją wiadomość.

– W porządku. Jak wycieczka?

– Pożyteczna i pełna niespodzianek – odrzekł Trout i zdał Austinowi relację.

– Z twojego opisu wynika, że jacht Razowa jest napędzany turbinami gazowymi, co pozwala mu rozwijać szybkość dwa razy większą od innych jednostek tej wielkości. Sprytne. Razow może w ciągu kilku dni przenieść swoje centrum operacyjne w dowolny punkt świata. Cieszę się, że nikt nie ucierpiał, ale szkoda domku profesora. Postaram się załatwić oficjalne zaproszenie NUMA dla Orłowa i jego syna.

– Będą zachwyceni. A jak tobie poszło?

– Podobnie jak wam. Przywitano nas bardzo gorąco, ale nie poleciłbym tamtego miejsca w informatorze turystycznym Cooka. Opowiem o szczegółach, kiedy się spotkamy.

– Nie mogę się doczekać.

– Zobaczymy się szybciej niż sądzisz. Jestem na “Argo” i od razu przyjmę do pracy geologa i biologa morskiego.

– Na swoje nieszczęście wiem, gdzie możesz ich znaleźć.

– Wiedziałem, że mogę na was liczyć. Załatwiłem już transport. Kiedy będziecie gotowi do wyjazdu?

– Dotarliśmy do hotelu kilka minut temu. Nawet nie rozpakowaliśmy się – odrzekł Paul i zerknął z uśmiechem na łazienkę, gdzie Gamay śpiewała jakąś własną improwizację. – Zdążymy dopić martini?

– Jasne. Możecie nawet zamówić jeszcze jedno. Spotkacie się z VIP-em ze Stanów. Przylatuje dopiero za kilka godzin.

– Wspaniale! A więc czeka nas wspólna podróż z senatorem Claghornem. Czesze się z pożyczką i ma sześć podbródków.

Austin zachichotał.

– To niesamowite, Paul. Chyba jesteś jasnowidzem. Skąd wiedziałeś?

– Po prostu zgadłem. Przekażę to Gamay. Do zobaczenia wieczorem.

Paul zanotował czas i miejsce zbiórki. Kiedy odłożył słuchawkę, z łazienki wyszła Gamay. Była owinięta jednym ręcznikiem, a na głowie miała turban z drugiego. Trzymała w ręku do połowy opróżniony kieliszek. Prysznic i drink poprawiły jej humor. Uśmiechnęła się na wieść o nowej podróży. Powiedziała, że stęskniła się za Kurtem i Joem.

Paul poszedł pod prysznic. Gamay zamówiła do pokoju kebab jagnięcy i pilaw. Podano jedzenie, kiedy zaczynali drugie martini. Po kolacji ubrali się i najedzeni, czyści i odprężeni znów wzięli taksówkę na lotnisko. Tym razem kierowca nie udawał kamikadze.

Zgodnie z instrukcją Austina, wysiedli daleko od głównego terminalu, w części lotniska używanej przez małe linie prywatne. Poszli do hangaru. W blasku reflektorów lśnił turkusowy kadłub helikoptera średniej wielkości. Z boku miał wymalowany czarnymi literami napis NUMA. Rotor obracał się wolno, silniki się rozgrzewały. Pilot stał na płycie i z kimś rozmawiał. Mimo że tamten mężczyzna był odwrócony tyłem, Troutowie natychmiast rozpoznali dyrektora NUMA. Rudi Gunn odwrócił się i uśmiechnął szeroko, wskazując kciukiem otwarte drzwi maszyny.

– Może podwieźć?

Gamay spojrzała na Paula.

– To ma być ten senator z sześcioma podbródkami, uczesany z pożyczką, o którym mówiłeś?

Paul udał kompletne zaskoczenie.

– Na litość boską, Rudi, dlaczego nam nie powiedziałeś, że ten wielki ważniak to ty?!

– Nie chciałem wam psuć zabawy. Admirał Sandecker uznał, że powinienem być w pobliżu na wypadek, gdyby sytuacja się skomplikowała. Reprezentowałem NUMA na konferencji archeologów morskich w Atenach. Helikopter odwołaliśmy z operacji na wschodzie Morza Egejskiego. Sandecker zdecydował, że mam się włączyć do sprawy po telefonie od Kurta, że trzeba odebrać paczkę.

– Paczkę?

– Opowiem wam wszystko po drodze. Możemy wsiadać?

Wspięli się do helikoptera i usiedli w przestronnej kabinie. Rotor nabrał obrotów i po chwili Sikorsky S-76C uniósł się szybko pod niebo. Światła Stambułu, podzielonego Bosforem między dwa kontynenty, błyszczały w dole niczym cekiny. Śmigłowiec, napędzany dwoma silnikami Arriela, poleciał na północ z szybkością dwustu osiemdziesięciu kilometrów na godzinę.

W słuchawkach odezwał się głos pilota, mówiącego z zachodnim akcentem.

– Cześć. Mam na imię Mike. Usiądźcie wygodnie. Powinno wam wystarczyć miejsca na wyprostowanie nóg. Ta maszyna obsługuje platformy wiertnicze i jest jak latający autobus. Możemy zabrać dwunastu pasażerów. W tamtą stronę macie luz. Z powrotem spodziewamy się tłoku. Obok przegrody jest termos z gorącą kawą. Poczęstujcie się. Mówcie śmiało, jeśli będziecie czegoś potrzebować. Życzę miłych wrażeń w czasie lotu.

Gunn nalał kawy i rozdał parujące kubki.

– Cieszę się, że was widzę. Przykro mi, że wasze wakacje nagle się skończyły. Oficjalnie jesteście jeszcze na urlopie. A ja nadal siedzę na konferencji w audytorium greckiego Narodowego Muzeum Archeologicznego. W ogóle się nie spotkaliśmy.

– Co jest grane, Rudi? – zapytał Paul. – Dotarły do nas tylko strzępy informacji.

– Nie znam całej sprawy. Kilka dni temu admirał Sandecker został zaproszony do Białego Domu na spotkanie z prezydentem i jego doradcami. Biały Dom jest zaniepokojony niebezpieczną sytuacją polityczną w Rosji. Kilku ludzi prezydenta miało za złe Sandeckerowi, że pozwolił Kurtowi wybrać się do opuszczonej poradzieckiej bazy okrętów podwodnych. Obawiali się, że opozycja rosyjska wykorzysta to przeciwko rządowi w Moskwie, który walczy o przetrwanie. Admirał przeprosił za ten incydent. Zaproponował, że osobiście porozmawia z Rosjanami. Odrzucono jego ofertę. Potem zapytał, co Biały Dom robi w sprawie NR-1. Dziwnym trafem prezydent i jego ludzie zapomnieli mu powiedzieć o zaginięciu łodzi podwodnej.

– Jak mogli sądzić, że admirał się o tym nie dowie?!

Gamay pokręciła głową.

– Nie do wiary, że NR-1 zniknęła tak bez śladu, jakby połknął ją potwór morski.

– Została porwana i przetransportowana na pokładzie okrętu podwodnego.

– To jeszcze mniej prawdopodobne niż teoria o potworze morskim – odparła Gamay.

– Próbowaliśmy coś ustalić, kiedy zadzwonił Kurt. Dowiedział się ze swojego źródła, że za destabilizacją polityczną w Rosji stoi potentat górniczy Michaił Razow. Według Białego Domu, istnieje związek między zniknięciem NR-1 i bałaganem w Moskwie. W dodatku firma Razowa, Ataman Industries, wydzierżawiła od rządu rosyjskiego opuszczoną bazę okrętów podwodnych.

– Dlatego Kurt prosił nas, żebyśmy się przyjrzeli działalności Razowa w Noworosyjsku – powiedziała Gamay.

– Podejrzewacie, że NR-1 zabrano do tamtej starej bazy? – zapytał Paul.

– Uważamy, że to możliwe. Ale bardziej zaniepokoiło nas co innego. Kurt dowiedział się, że Razow coś knuje przeciwko Stanom.

– Co takiego?

– Nie wiemy. Sandecker potraktował to poważnie. Kiedy Kurt zawiadomił nas, że ściąga Zespół Specjalny i wybiera się do bazy, admirał dał mu ciche błogosławieństwo. Kurt musiał wam wspomnieć, że jego akcja była… hm… nieoficjalna.

Gamay roześmiała się.

– Przedstawił to dość barwnie.

– Wolę nie znać szczegółów – odrzekł Rudi, wyobrażając sobie raport Austina. – Biały Dom ostrzegł Sandeckera, że mamy się trzymać z daleka od sprawy NR-1. Chyba nie muszę wam mówić, że admirał obszedł zakaz. Obiecał, że nie będziemy szukać łodzi, ale nic nie powiedział o bazie.

– Jestem zaszokowana – oznajmiła Gamay z udawaną zgrozą.

– Ja też – dodał Paul. – Kto by pomyślał?

– Wasz sarkazm został odnotowany. Nie mogliśmy w to bezpośrednio wciągać admirała, żeby miał pole manewru.

– Ryzykowna zabawa – zauważył Paul.

– Sandecker dobrze o tym wiedział, ale bogowie strzegący Morza Czarnego byli mu życzliwi.

Gamay dostrzegła enigmatyczny uśmieszek Gunna.

– Wyglądasz jak kot, który połknął kanarka, Rudi. Kurt ma najwyraźniej dobre wieści.

– Bardzo dobre. On i Joe znaleźli załogę NR-1. To jest ta “paczka”, o której wspomniałem. Byli przetrzymywani w tej rosyjskiej bazie. Teraz są na “Argo”.

Paul zmarszczył czoło.

– Nic nie rozumiem. Kto ich tam trzymał? Rosjanie?

– Sprawa jest dość skomplikowana. Kapitan i sternik przepadli bez śladu. Sama łódź też. Kurt chciał, żeby cała nasza trójka spotkała się z załogą.

– Odnalezienie tych facetów to duży wyczyn NUMA i admirała – powiedział Paul.

– Niestety, nie możemy liczyć na oklaski. Nie wiem, jak to rozegrają, bo nikt nie podał do wiadomości publicznej, że łódź została porwana. Góra trzymała to w tajemnicy.

– W Waszyngtonie trudno coś utrzymać w tajemnicy – przypomniał Paul. – Ta historia musi wyjść na jaw.

– Oczywiście. Zawiadomiliśmy marynarkę, że uratowaliśmy ich ludzi, ale celowo pominęliśmy szczegóły. To nie jest strategia na dłuższą metę. Dlatego musimy rozgryźć sprawę do końca. Napijmy się jeszcze kawy i opowiecie mi o waszym spotkaniu z Atamanem.

Gamay zgłosiła się na ochotnika do napełnienia kubków.

– Niech Paul mówi. Ja tylko trochę to ubarwię.

Gunn słuchał w milczeniu. Troutowie wiedzieli z doświadczenia, że analizuje każdy szczegół. Był najlepszy na swoim roku w Akademii Marynarki Stanów Zjednoczonych i miał kiedyś stopień komandora. Zanim został zastępcą Sandeckera. nadzorował logistykę i programy badań oceanograficznych NUMA.

Kiedy skończyli opowiadać, zasypał ich pytaniami. Interesował go zwłaszcza “szalony mnich” Borys i uwaga Jurija o nieobecności wielkich statków wiertniczych w porcie. Gwałtowna reakcja ochroniarzy Atamana była łatwa do wytłumaczenia: Razow ma coś do ukrycia i nie lubi, kiedy ktoś węszy wokół niego. Jednak Borys i nieobecne statki wiertnicze nie pasowały do równania, które ułożył Gunn. Odchylił się do tyłu w fotelu, poprawił okulary w rogowej oprawie i złączył końce palców. Wyglądał jak Sherlock Holmes przy rozwiązywaniu zagadki. Brakowało mu tylko fajki i czapki myśliwskiej.

W tym momencie rozległ się głos pilota.

– Podchodzimy do “Argo”. Jeśli spojrzycie w prawo, zobaczycie go.

Na statku włączono wszystkie światła. “Argo” wyglądał jak gigantyczna pływająca choinka na tle atramentowej czerni morza. Helikopter zawisnął nad statkiem i wolno usiadł na stanowisku ładowniczym, oznaczonym wielkim migającym X. Lądowanie było niemal idealne, koła tylko lekko stuknęły w pokład. Rotor przestał się obracać i drugi pilot przyszedł otworzyć drzwi. Pasażerowie podziękowali załodze maszyny za udany lot i zeszli po schodkach, mrużąc oczy przed blaskiem reflektorów, które zamieniły noc w dzień. Siwe włosy i szerokie bary Austina rzucały się w oczy w tłumie witających. Podszedł, uścisnął rękę Gunnowi i otoczył ramionami Troutów.

– Mam nadzieję, że zdążyliście wypić martini.

Gamay uśmiechnęła się i cmoknęła go w policzek.

– Tak, po dwa na głowę.

– Przepraszam, że ściągnąłem was tutaj natychmiast po waszym powrocie z Noworosyjska – powiedział Austin i zaprowadził ich do mesy na lemoniadę ze świeżych owoców. – Joe zabawia załogę NR-1 w sali konferencyjnej. Spotkamy się z nimi za piętnaście minut i posłuchamy ich relacji. Rwą się do domu. Poprosiłem, żeby poświęcili nam godzinkę, dopóki helikopter nie będzie zatankowany.

Kiedy Austin opowiedział szczegóły uratowania załogi, ubawiony Gunn wydął wargi.

– Nie chcę umniejszać niebezpieczeństw, które opisałeś, ale ci wszyscy ludzie biegający w kółko kojarzą mi się z filmami o Różowej Panterze.

– Mnie przypominali raczej policyjne ofermy z niemych komedii. Kiedyś będę się śmiał z tej zwariowanej przygody, ale gdybym mógł jeszcze bardziej posiwieć, pewnie tak by się stało.

– Intryguje mnie ten twój Iwan – powiedział Gunn. – Skąd go znasz?

– Z czasów, kiedy pracowałem w CIA.

– To przyjaciel czy wróg?

– W tej chwili uznałbym go za przyjaciela. Może dużo zrobić, jeśli dojdzie do wniosku, że jest to w interesie Rosji. To człowiek skryty i sprytny. Inaczej nie przetrwałby tylu czystek w wywiadzie rosyjskim.

– Uważasz, że mimo jego przeszłości powinniśmy mu ufać?

– Na razie. Z jednego bardzo ważnego powodu.

– To znaczy? – zapytał Gunn.

– Mamy tylko jego.