Shakespeare's Sonnets in Latin

LXXV

Sensibus omne meis illud, carissime, praestas

Pabula quod pecori, gratus et imber humo;

Teque super mecum certamina tanta peregi

Quanta habet aggestas inter avarus opes;

Qui modo laetus eis inhiat, modo respicit aevum

Mente rapax, an se despoliare paret.

Sic mihi iam praestat solo tecum esse, measque

Deinde voluptates quemque videre virum.

Nunc oculos implere tua dulcedine possum,

Tum faciem avertis discruciorque fame.

Nil scio, nil aveo iucundum ea praeter, amice,

Quae mihi das, vel quae tu dare solus habes.

Sic ego quoque die nullis atque omnibus utor

Deliciis, versa plenus inopsque vice.