Больш як гадзіну ідзём лесам. А Змітро ўсё яшчэ не спускае з павадка свайго ганчака. Міхась у які раз прапануе:
— Пускай, браток, а то зусім заморыць.
А Змітро і слухаць не хоча:
— Цёмна яшчэ. А пусці — за вярсту звера спудзіш.
Але сабака не хоча адыходзіць ад Змітрака.
— Трэба яму ахвоты паддаць,— кажа той.
Грыміць стрэл. Туман толькі вушамі павёў. I «ахвоту» паддае яму Міхась. Дуплетам паліць — ніякай асечкі. Ганчак ані з месца.
— Угнявілі мы яго.
— Як гэта ўгнявілі?
— Доўга на павадку валтузілі. А ён свабоду любіць.