Пятро Купрэйчык якія толькі не рабіў дыпламатычныя захады, каб як улагодзіць жонку, але ўсё роўна яна не вельмі ласкавай была. Толькі і чулася:
— Мядзведзь, схадзі па бульбу ў склеп.
— Таптун, прыгані карову з выгану.
— Ёлупень, ці табе меркаваць аб жыцці на Марсе?..
I каб гэта толькі адзін на адзін. А то ж і пры людзях.
I калі болей трываць не стала сіл, паскардзіўся ён даўняму сябруку Адаму Верасу.
— Не, мая ў мяне анёл. Толькі гляну — і ўсё разумее. Я мужчына з характерам. Зойдзем да мяне і пачуеш, як мужа называюць,— прапанаваў Верас.
Павітаўшыся з жонкай сябра, Пятро Купрэйчык і сказаў пра мэту свайго прыходу Акуліне. Маўляў, хачу пачуць тыя ласкавыя словы, пра якія гаварыў Адам.
— Гм,— зарагатала жонка Вераса.— Знайшоў каго слухаць. У яго ж зрух па фазе,— і тыцнула пальцам у скроню.