Таблеткi для сну

Сябар

Ён жыве ў абласным горадзе. Заязджае да нас толькі тады, калі бывае ў камандзіроўцы. Яшчэ ў парозе звычайна заяўляе:

— Даруй, Іван, не мог, каб не пабачыцца.

Сябру я рады. Званю жонцы. Што ні кажыце, госць з вобласці, абы-чаго на стол не паставіш.

За сталом у нас ажыўлена. Казімір Эдуардавіч хваліць маю гаспадыню, расказвае пра горад, пра свае жыццё там.

Затым яшчэ па кілішку п'ём. I сябрук пачынае мяне дакараць:

— Эх, Іване, не сорамна табе. Гэта ж чатыры разы быу у цэнтры і ні разу не зайшоў. А я так чакаў.

Тут ужо і жонка наступае на мяне:

— Нельга толькі абяцаць: раз чалавек запрашае — абавязкова схадзі.

— Ой, як мы вам, Іванка, рады будзем. Аж тры бутэлькі каньяку цябе чакаюць у халадзільніку.

Даю слова, што заеду.

А праз колькі дзён мяне выклікаюць у вобласць на нараду. Рэгіструе прыбыўшых Казімір Эдуардавіч. Падыходжу.

— Казік, дзень добры. Бачыш, прыехаў. Так што загляну сёння.

Казімір мяняецца ў твары. Крэсла пад ім рыпіць.

— Ведаеш, сёння нельга. Позна на рабоце буду.

Чалавек я не горды: магу і пачакаць.

Але не пабыў я ў Казіміра і ў другі раз. Цешча ягоная прыехала, і ён бядуе, каб вэрхалу не ўзняла.

У трэці раз да яго нейкі таварыш з Мінска прыязджаў. Дык няёмка, сказаў, адчуваць будзе, калі збяромся.

У чацвёрты раз у Казіміра была свая кампанія. У пяты — ён абышоў мяне.

У шосты — цесць прыехаў...

I вось Казімір Эдуардавіч зноў у нас у камандзіроўцы, прыходзіць да мяне, заяўляе ў парозе:

— Іванка, як жыўздароў? Эх і сумаваў! Даўно цябе не бачыў.

Сябру я рады. Званю жонцы...

Сябра мой — усё ж начальнік.