Як здорава, што мне жыццё дае,
Хаця і зрэдку, гэтыя хвіліны:
Цяжкія ад дажджу бяроз галіны,
Ў далонях — рукі цёплыя твае.
Так шчыра і спакойна на душы.
Адзін на двух—дрыжыць пад ветрам плашчык.
А мне — маўчаць і плечы твае лашчыць,
I па ударах сэрца варажыць.
Скубе спакойна мокры конь траву,
I сонца звечарэлае садзіцца.
I думаю — якое гэта дзіва —
Вось для такой хвіліны я жыву...