* * *


Як здорава, што мне жыццё дае,

Хаця і зрэдку, гэтыя хвіліны:

Цяжкія ад дажджу бяроз галіны,

Ў далонях — рукі цёплыя твае.

Так шчыра і спакойна на душы.

Адзін на двух—дрыжыць пад ветрам плашчык.

А мне — маўчаць і плечы твае лашчыць,

I па ударах сэрца варажыць.

Скубе спакойна мокры конь траву,

I сонца звечарэлае садзіцца.

I думаю — якое гэта дзіва —

Вось для такой хвіліны я жыву...

Загрузка...