* * *


Язычнікі маліліся ціха і ўпарта

Чырвонаму Сонцу і Перуну.

Лупіла на плошчах іх княжая варта —

Па сотні лазін на спіну.

Устане моўчкі дзяцюк зарослы,

Устане, стогнучы, дзед гаваркі,

А на дасвецці пойдуць па росах

Да несціхана-бурлівай ракі.

Да белых бяроз. Да пралесак сініх,

I зноў да неба — рукі свае.

Бо самі бачаць — жыццё і сілу

Толькі гарачае Сонца дае...

Загрузка...