Язычнікі маліліся ціха і ўпарта
Чырвонаму Сонцу і Перуну.
Лупіла на плошчах іх княжая варта —
Па сотні лазін на спіну.
Устане моўчкі дзяцюк зарослы,
Устане, стогнучы, дзед гаваркі,
А на дасвецці пойдуць па росах
Да несціхана-бурлівай ракі.
Да белых бяроз. Да пралесак сініх,
I зноў да неба — рукі свае.
Бо самі бачаць — жыццё і сілу
Толькі гарачае Сонца дае...