Ліпеньскія навальніцы

Знікае з вуснаў гаркота дыму.

За цёмным лесам ляжыць радзіма.

Князь Курбскі, ратуючы галаву,

Воўкам бяздомным бяжыць у Літву.

Над ім маладзік чырвоны дрыжыць:

«Няхай у чужыну. Затое — жыць».

Ці ліхаманка ў душы, ці агонь?

Капытамі змучана стукае конь.

Чужыя хаты запахлі дымам.

Цяпер за трыма лясамі радзіма.

Не трэба думаць цяпер аб жыцці.

А стрэмя чаму у руцэ трымціць?

I ўласнае здрады раптоўна страла

Атручаным джалам у сэрца ўвайшла.

Уперадзе будзе любоў і сям'я,

Гасціннасць ворагаў будзе былых...

А толькі да скону не зможа ніяк

Князь Курбскі той выцягнуць з сэрца стралы.