Лісты, нібы хвіліны, ападаюць,
Губляюцца ў суцэльнай жаўцізне.
Здаецца, што таропіць час мяне.
Няўзрушаная яснасць і складанасць
Навекі, мусіць, у маёй душы
Спляліся разам, быццам спарышы.
Пытанні па палічках раскладаць?
Шукаць мне ісціну ў чужых слядах?
Лісты, нібы хвіліны, ападаюць...