* * *


Лісты, нібы хвіліны, ападаюць,

Губляюцца ў суцэльнай жаўцізне.

Здаецца, што таропіць час мяне.

Няўзрушаная яснасць і складанасць

Навекі, мусіць, у маёй душы

Спляліся разам, быццам спарышы.

Пытанні па палічках раскладаць?

Шукаць мне ісціну ў чужых слядах?

Лісты, нібы хвіліны, ападаюць...

Загрузка...